Ποια είναι τα αιτήματα των φοιτητών;

  • Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου, 2014 - 06:10
  • /   Συντάκτης: Μαίρη Ρώτα

Αγαπητέ φίλε,

Σ’ ευχαριστώ πολύ για το τηλεφώνημά σου και ευχαριστώ ακόμη για το ότι διάβασες και θέλησες να κρίνεις τις θέσεις μου όσον αφορά το ελληνικό Πανεπιστήμιο και την παιδεία στη χώρα μας.

Τόσο εσύ, όσο κι εγώ αποφοιτήσαμε από το Ελληνικό Πανεπιστήμιο, (εγώ βέβαια πολλά χρόνια πριν από σένα). Σου δίνω μια «εικόνα» εκείνης της εποχής που δεν θα ξεχάσω ποτέ και μάλιστα με τα σημερινά γεγονότα επανέρχεται στη μνήμη μου όσο βλέπω και ακούω όλα όσα συμβαίνουν στις σημερινές Πανεπιστημιακές Σχολές.

Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και Αρχαιολογικό τμήμα. Σ’ αυτούς τους χώρους το εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου ήταν σπουδαίο. Η συμπεριφορά των καθηγητών προς τους φοιτητές ήταν άριστη, αλλά και των φοιτητών προς τους καθηγητές το ίδιο. Υπήρχε ένας αλληλοσεβασμός και από τις δύο πλευρές. Θυμάμαι, πάντα, ότι μετά το τέλος της διδασκαλίας ο καθηγητής ήταν έτοιμος να ακούσει απορίες, ερωτήσεις και να δώσει τις απαντήσεις του. Στόχος και σκοπός ήταν η γνώση και η αξία της παιδείας. Το Πανεπιστήμιο ήταν, κατά κύριο λόγο, χώρος παραγωγής και γνώσης. Και απ’ ότι θυμάμαι ήταν πολλοί οι απόφοιτοι εκείνης της εποχής που διέπρεψαν και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αυτό το δημόσιο πανεπιστήμιο ήταν άριστο με διεθνή ακτινοβολία. Κάνω λάθος; Θυμάμαι ότι κατά καιρούς φοιτητές από Ευρωπαϊκές χώρες επέλεγαν το δικό μας Πανεπιστήμιο για να κάνουν το μεταπτυχιακό τους!! Τότε δεν γνωρίζαμε απεργίες, αγενή συμπεριφορά προς καθηγητές ή τη λέξη «Άσυλο» (που ακόμη δεν έχω καταλάβει τι θα πει, δηλαδή με ποια έννοια το Πανεπιστήμιο είναι άσυλο). Αυτό που γνώριζα ήταν ότι το Πανεπιστήμιο είναι εκπαιδευτικό Ίδρυμα.

«Ελεύθερη διακίνησης ιδεών»

Αυτή η φράση και η λέξη άσυλο ακούγονται τόσο συχνά τελευταία και παρά το ότι ρώτησα: τι σημαίνουν; Αληθινή απάντηση δεν πήρα. Η φράση: Ελεύθερη διακίνηση ιδεών είναι ενδοπανεπιστημιακή ή εξψπανεπιστημιακή θέση και … τι σημαίνει; Νομίζω ότι ο κάθε άνθρωπος νέος ή ηλικιωμένος έχει την δική του θέση και ιδέα για διάφορα πράγματα. Όσον αφορά όμως την επιστήμη μήπως κάτι αλλάζει; Μπορεί ο καθ’ ένας μας να υποδεικνύει στον γιατρό ή στον δικηγόρο ή ... στον ηλεκτρολόγο πως θα κάνει τη δουλειά του; Πως λοιπόν θα πρέπει και οι νεαροί, (φοιτητές και μη) να υποδείξουν στον καθηγητή πως θα διδάξει; Με ποια εμπειρία θα πάρουν θέση ζητώντας να ακουστούν και να πραγματοποιηθούν οι δικές τους ιδέες.

Θέσεις νέων φοιτητών.

Σκέφθηκα, μια και είμαι βαθειά νυχτωμένη και λόγω ηλικίας και λόγω απόστασης από την σημερινή παιδεία, δεν ρωτώ να μάθω; Τηλεφώνησα, λοιπόν, στη Μαρία, τριτοετής φοιτήτρια της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την γνωρίζω από μικρό παιδί και της ζήτησα να μου εξηγήσει τι σημαίνει: άσυλο, διακίνηση ιδεών και τη συμβαίνει στις σχολές τις Πανεπιστημιακές. Τι δεν πάει καλά; Τι ζητούν οι φοιτητές από τον πρύτανη και από τη σύγκλητο; Έχουν κάποιες προτάσεις; Η Μαρία μου είπε: Τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με τη σχολή μας, με την επιστήμη μας, με τους καθηγητές και τους αληθινούς συμφοιτητές και συμφοιτήτριες. Η αίθουσα και το αμφιθέατρο είναι χώροι παραγωγής γνώσης. Όμως υπάρχουν και κάποιες ομάδες νέων που … ε, θέλουν να κάνουν χαβαλέ ή για πολιτικούς λόγους ή για να φανούν και να γίνουν… γνωστοί. Δηλαδή, την ρώτησα, όσοι νέοι πήγαν στην σύγκλητο ή δημιουργούν καταστάσεις στη σχολή, είναι δυνατόν να μην έχουν κάποιους λόγους; Δεν έχουν, μου απάντησε. Μου είπε μια φίλη ότι είχε ακούσει κάποιους να τηλεφωνούν στα κανάλια και να ενημερώνουν για τον χαβαλέ που ετοιμάζονταν να «προσφέρουν» στα δελτία ειδήσεων έτσι για να φανούν. Μαρία μου, της είπα, δεν σε πιστεύω. Μήπως είναι υπερβολή αυτό που σου είπε η φίλη σου; Τι να σας πω; Αυτά άκουσα. Αλήθεια, ψέματα, δεν ξέρω. Και να σας πω κάτι άλλο, μου είπε: Είχα μια συζήτηση με τρείς συμφοιτητές μου. Μια κοπέλα και δύο αγόρια, και τους είπα: Ε, αφού ο κ. Φορτσάκης δεν θέλει να ενοχλούν οι φοιτητές την σύγκλητο, έχουν τόσα σοβαρά θέματα να συζητήσουν οι καθηγητές για την παιδεία μας, γιατί η ομάδα των φοιτητών που έχουν αιτήματα ή προτάσεις δεν κάνουν μια επιστολή και να πάει ένας φοιτητής να την παραδώσει κατόπιν ραντεβού και με υπογραφές. Νομίζω ότι είναι μια σωστή και ποιοτική ενέργεια να επικοινωνήσουν έτσι πολιτισμένα οι φοιτητές με τη σύγκλητο. Πιστεύω ότι και θα απαντήσουν και θα καλέσουν μια ομάδα νέων να μιλήσουν μαζί τους… Μπράβο Μαρία, σωστή η σκέψη σου. Δεν την συζητάς με τις φίλες και τους φίλους σου, μήπως και πεισθούν να κάνουν μια τέτοια ενέργεια. Αυτή θα ήταν μια καλή πρωτοβουλία.

Τι ζητούν οι φοιτητές;

Εκείνο που θα ήθελα να μάθω είναι: τι ζητούν οι φοιτητές; Γιατί δεν πληροφορούν τους δημοσιογράφους, εφημερίδες κ.λ.π. για τα αιτήματά τους. Θα ήθελα να μάθω. Αν γνωρίζεις αγαπητέ φίλε, τα αιτήματα των φοιτητών, σε παρακαλώ ενημέρωσέ με.


Σχόλια

phoenix simon Πέμ, 20 Νοε. 2014 - 20:58

Τάσος Παππάς πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών Κοινωνία Ο Κύριος Πρύτανης και ο κύριος πρύτανης Πρύτανης ήταν ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος. Πρύτανης είναι ο Θόδωρος Φορτσάκης. Κάθε σύγκριση είναι τουλάχιστον ανοίκεια. resizer.jpg Είχα την τύχη, την περίοδο που ήμουν φοιτητής, να είναι πρύτανης στη σχολή ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος. Κορυφαίος στην επιστήμη του (φιλοσοφία), με πλούσια αγωνιστική δράση σε δύσκολες εποχές, δάσκαλος πολλών γνωστών διανοουμένων, πράος, ανοιχτός στον διάλογο και στη διαφορετική άποψη, χωρίς παράπλευρες επικερδείς δραστηριότητες, δεν διανοήθηκε ποτέ να χρησιμοποιήσει το αδιαμφισβήτητο κύρος του στις τάξεις του φοιτητικού κινήματος για να επιβάλει τη γνώμη του. Δεν συμφωνούσε πολλές φορές με όσα λέγαμε και κάναμε, αλλά ως φωτισμένος άνθρωπος παρουσίαζε όλες τις εναλλακτικές που είχαμε στη διάθεσή μας πριν φτάσουμε στη σύγκρουση. Με χιούμορ αντιμετώπιζε την κυρίαρχη εκείνη την εποχή άποψη που έλεγε «όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών». Αποψη που μας είχε οδηγήσει στην επιλογή να μην παρακολουθούμε τα μαθήματα για να αποφύγουμε την ετοιματζίδικη και ύποπτη ιδεολογικά γνώση, αλλά να προτιμούμε την αυτομόρφωση ώστε να εξοπλιστούμε καταλλήλως για να δώσουμε νικηφόρα τις μάχες με τις αντίπαλες οργανώσεις στις συνελεύσεις. Πάντως τα δικά του μαθήματα και μερικών άλλων καθηγητών, όπως του αείμνηστου Σάκη Καράγιωργα, τα παρακολουθούσαμε ανελλιπώς κι ας μην ήμασταν υποχρεωμένοι. Μας είχαν κερδίσει με το ήθος τους. Η ατμόσφαιρα στα Πανεπιστήμια ήταν εκρηκτική λόγω της επιμονής της κυβέρνησης Καραμανλή να περάσει τον διαβόητο νόμο 815. Τότε έγιναν οι πρώτες, μετά το Πολυτεχνείο, καταλήψεις σχολών. Δεν άρεσε στον δάσκαλο Δεσποτόπουλο αυτή η μορφή πάλης γιατί τον εμπόδιζε να κάνει αυτό που αγαπούσε περισσότερο από κάθε τι άλλο, δηλαδή να διδάσκει νέους ανθρώπους και να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του, ωστόσο δεν επιχείρησε να μας ποδηγετήσει, ούτε βεβαίως του πέρασε από το μυαλό να καλέσει την αστυνομία για να σταματήσει η κατάληψη. Σεβόταν την αυτονομία μας και υπερασπιζόταν το πανεπιστημιακό άσυλο. Θυμάμαι μάλιστα ότι ένα βράδυ -θα ήταν κοντά μεσάνυχτα- που παλεύαμε να κρεμάσουμε στην πρόσοψη της σχολής ένα τεράστιο αεροπανό, ήρθε γεμάτος αγωνία να μας προειδοποιήσει για τον κίνδυνο ατυχήματος και στη συνέχεια κράτησε τη σκάλα για να μας βοηθήσει. Ηταν εκεί καθημερινώς, παρενέβαινε όποτε θεωρούσε σκόπιμο στις συνελεύσεις και ουδέποτε αποδοκιμάστηκε, ακόμη και όταν έλεγε πράγματα που ενοχλούσαν τα επαναστατικά αυτιά μας. Πρύτανης ήταν ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος. Πρύτανης είναι ο Θόδωρος Φορτσάκης. Κάθε σύγκριση είναι τουλάχιστον ανοίκεια.