Η προμελετημένη παραπλάνηση και ενοχοποίηση ενός λαού

Κατά αραιά χρονικά διαστήματα στο παρελθόν, είχα την τιμή να φιλοξενεί η «Κοινή Γνώμη», λόγω εξειδίκευσης, απόψεις μου σε θέματα του τουρισμού. Ίσως κάποιοι λοιπόν παραξενευτούν με τον τίτλο του άρθρου, δεδομένου ότι αυτή την φορά δεν θα αναφερθώ στον συγκεκριμένο κλάδο, αλλά τις κρίσιμες και ιστορικές στιγμές που ζει η χώρα μας.

Για να κατανοήσουμε όμως πληρέστερα την σημερινή κατάσταση, εκτιμώ ότι είναι χρήσιμη μια όσο το δυνατόν συνοπτική αναδρομή στο παρελθόν. Ξεκινάμε από την εποχή ακριβώς του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο», του «Έξω οι βάσεις του θανάτου» και του «Έξω από την ΕΟΚ», εστιάζοντας κυρίως στο δημόσιο χρέος. Και αυτό γιατί αφενός μεν ως λαός ξεχνάμε αρκετά γρήγορα γεγονότα και καταστάσεις και αφετέρου γιατί η διαμόρφωση του χρέους και η απόκρυψη της αλήθειας επί τρεις και πλέον δεκαετίες, είναι η βασική αιτία των όσων ζούμε σήμερα.

Με την έναρξη της μεταπολίτευσης και μέχρι το τέλος της δεκαετίας 70 το δημόσιο χρέος ανήλθε σε € 2,2 δις. Το 1980 η χώρα εισέρχεται στην Ε.Ο.Κ. και το 1981 την σκυτάλη παραλαμβάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπου ξεκινάει η περίοδος παροχών, όχι από αύξηση του παραγόμενου πλούτου, αλλά φυσικά με δανεικά χρήματα. Μετά τις εκλογές του 1984 γίνεται η πρώτη αναφορά στην διόγκωση του χρέους, με τον Ανδρέα Παπανδρέου να ανακοινώνει το πρώτο πρόγραμμα λιτότητας, δηλώνοντας τότε, σε στιγμιαία έξαρση ειλικρίνειας, «ή Ελλάδα θα φάει το χρέος ή το χρέος την Ελλάδα». Σύντομα αυτά όμως ξεχάστηκαν και βρεθήκαμε στο τέλος της δεκαετίας του 80, όπου σε προεκλογική συγκέντρωση ειπώθηκε το αλήστου μνήμης «Τσοβόλα δώστα όλα», με το πλήθος να αλαλάζει και να παραλύει από ενθουσιασμό. Έτσι το δημόσιο χρέος από € 2,2δις έφθασε στο τέλος της δεκαετίας στα € 23δις, συνεχίζοντας την παροχολογία εις δόξα των συνδικαλιστικών απαιτήσεων. Σ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα συνεχιζότανε παράλληλα η σταδιακή αποξήλωση του παραγωγικού ιστού. Η ανοδική πορεία του χρέους δεν σταμάτησε ούτε την περίοδο της οικουμενικής κυβέρνησης, αλλά ούτε κατά την μετέπειτα κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Οι όποιες προσπάθειες εξυγίανσης προσέκρουσαν σε αντιδράσεις τύπου «Κολάδων» που έκαιγαν λεωφορεία επί της λεωφόρου Βουλιαγμένης. Φτάσαμε λοιπόν στο 1993 με την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τα γνωστά γεγονότα και τις εκλογές να κερδίζει ο ανήμπορος βιολογικά Ανδρέας Παπανδρέου, τον οποίο διαδέχθηκε ο Κώστας Σημίτης. Ήδη όμως οι τόκοι δανείων είχαν αυξηθεί ανησυχητικά, ως επίσης τα επιτόκια δανεισμού εκτινάσσονται και αρχίζει άμεσα μια προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Η προσπάθεια αυτή μπορεί να επέδρασε μερικώς στην μείωση των ετήσιων τόκων, € 9,8δις το 1993 - €8,6 το 2003, εκμηδενίστηκε όμως από τις πραγματικές αυξήσεις στις συντάξεις και τον διπλασιασμό των κοινωνικών παροχών. Όσοι τόλμησαν να μιλήσουν την γλώσσα της αλήθειας, επί παραδείγματι για τους κινδύνους του ασφαλιστικού συστήματος (Σπράος, Γιαννίτσης) τους κατασπάραξαν. Όσοι από τους υπουργούς Εθνικής Οικονομίας θέλησαν να προσγειώσουν το σύστημα στην πραγματικότητα, είτε παραιτήθηκαν, είτε αποπέμθηκαν (π.χ. Κουλουριάνος, Αλέκος Παπαδόπουλος κλπ), εις δόξαν της διασφάλισης της λαϊκής ψήφου. Έτσι φθάσαμε το 2004 να παραλαμβάνει την εξουσία η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, με χρέος ίσο με το 97% του ΑΕΠ και να υπόσχεται την ανασύσταση του κράτους. Αντ’ αυτού, με την απογραφή Αλογοσκούφη μπαίνει ο θεμέλιος λίθος για την απώλεια αξιοπιστίας της χώρας από τους ιθύνοντες της Ε.Ε. και την μετέπειτα δημοσιονομική περιπέτεια. Φυσικό επακόλουθο η εκτίναξη του δανεισμού με το ύψος του χρέους πρακτικά εκτός ελέγχου. Η νέα έξαρση ειλικρίνειας αυτή την φορά του Κώστα Καραμανλή για την κατάσταση της χώρας πέφτει στο κενό.

Στις εκλογές του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου υφαρπάζει την ψήφο του Ελληνικού λαού μιμούμενος τον πατέρα του. Αυτή την φορά όχι με το «Τσοβόλα δώστα όλα», αλλά με το «Λεφτά υπάρχουν» ενώ την ίδια στιγμή παρασκηνιακά είχε αρχίσει επαφές με το Δ.Ν.Τ. , όπως εκ των υστέρων απεδείχθη. Βρεθήκαμε λοιπόν ένα ωραίο ανοιξιάτικο πρωινό, έκπληκτοι να μαθαίνουμε την αναγκαστική προσφυγή στην αγκαλιά του Δ.Ν.Τ. και των αντίστοιχων μηχανισμών της Ε.Ε. Έφταιγαν οι κακοί δανειστές; Για τους Έλληνες πάντα φταίνε οι άλλοι. Παράλληλα, ο σκίζων τα ιμάτιά του Αντώνης Σαμαράς ότι δεν υπογράφει καμία δανειακή σύμβαση με επαχθείς όρους, βάζει φαρδιά πλατειά την υπογραφή του, εις δόξαν για άλλη μια φορά της αξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος. Δεν γνώριζαν που οδηγείτο η χώρα;

Και μην επικαλεσθεί κανείς ότι ουδείς γνώριζε, συμπεριλαμβανομένων των πολιτών, που βαδίζαμε όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί όσοι διάβαζαν απόν την δεκαετία του 80 στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» μεταξύ άλλων τους Γιάννη Μαρίνο, Νίκο Νικολάου, Κώστα Κόλμερ και Αθανάσιο Παπανδρόπουλο, ή τους έβλεπαν στα τηλεοπτικά κανάλια, είχαν πλήρη εικόνα για το που βαδίζαμε. Πολλώ δε μάλλον οι ασκούντες την εξουσία.

Φθάσαμε λοιπόν στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, με δημόσιο χρέος, ιδιωτικό χρέος, εγγυήσεις του δημοσίου, άνοιγμα ασφαλιστικού συστήματος κλπ σε ποσό που υπερβαίνει τα € 700δις. Εκεί επετεύχθη η ολοκληρωτική και προμελετημένη για μια ακόμα φορά παραπλάνηση του λαού με πλασματικές και ανεφάρμοστες υποσχέσεις. Και μην μου πείτε ότι προεκλογικά δεν είχαμε δει εκπροσώπους της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να κατακεραυνώνουν όσους τολμούσαν να αμφισβητήσουν την ρητή δήλωση ότι καταργείται ο ΕΝΦΙΑ και εν μια νυκτί θα σκισθεί το μνημόνιο. Ασύλληπτες δε και πολλαπλές ήταν οι αντιφατικές δηλώσεις όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Και για όσους σπεύσουν να με λιθοβολήσουν, πριν το πράξουν ας απαντήσουν, όχι σ’ εμένα, αλλά στον απλό και δύσμοιρο Έλληνα πολίτη. Ποιο ανθρώπινο όν σ’ αυτό τον πλανήτη έχει τον κατάλληλο εγκέφαλο να επεξεργασθεί και να κατανοήσει πληροφορίες όπως, το πως είναι δυνατόν μετά την παρέλευση της προθεσμίας για συμφωνία, ο Πρωθυπουργός της χώρας να αποστέλλει επιστολή αποδεχόμενος τις προτάσεις των επάρατων δανειστών (Τετάρτη 1/7/2015) (δηλαδή λέει ΝΑΙ) και ταυτόχρονα ζητάει μέσω διαγγέλματος από τον λαό το ΟΧΙ και το κόμμα του ο ΣΥΡΙΖΑ να γεμίζει την Αθήνα με αφίσες του ΟΧΙ ! Ομολογώ ότι ο δικός μου εγκέφαλος αδυνατεί. Όπως αδυνατεί να κατανοήσει πως μια πρόταση της κυβέρνησης με συνολικούς φόρους ύψους €8δις θεωρείται αποδεκτή.

Αυτό που μπορεί να κατανοήσει ο εγκέφαλός μου είναι ότι τους τελευταίους πέντε μήνες υπήρχε παντελής έλλειψη σχεδιασμού και στρατηγικής, ως επίσης πλήρης απουσία σοβαρούς τεχνοκρατικής ομάδας, με έμπειρους ανθρώπους, ικανής να διαχειρισθεί κατάσταση κρίσεως. Εκτός και εάν θεωρούμε επιτυχία αυτό που ζούμε αυτές τις ημέρες ή την πλήρη απομόνωση της χώρας σε διεθνές επίπεδο. Αντί χέρι βοηθείας, όπου και αν απευθυνθήκαμε (Ρωσία, Κίνα) μας έκλεισαν την πόρτα και μας ζήτησαν να τα βρούμε με τους θεσμούς. Εκτός και εάν θεωρούμε βοήθεια την συμβουλή του Προέδρου της Βενεζουέλας να τρώμε ζωοτροφές, αρκεί να φύγει το ΔΝΤ. Ακόμα και όσοι συμπολίτες, δικαίως αγανακτισμένοι όπως η όλοι μας, στήριξαν καλοπροαίρετα τον ΣΥΡΙΖΑ, αδυνατώ να πιστέψω ότι όραμά τους ήταν να οδηγηθεί η χώρα σε τέτοια τριτοκοσμικά μονοπάτια και ψευτοεπαναστατικές χίμαιρες.

Λυπάμαι που το αναφέρω, αλλά είναι προφανές ότι έχουν απολεσθεί στις ημέρες μας έννοιες όπως αυτή της λογικής, του αυτονόητου, της κρίσεως και της ισορροπημένης στάθμισης κάθε καταστάσεως. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω διαφορετικά την αποδοχή άνευ αντιδράσεως τόσων ψευδών δηλώσεων, υποσχέσεων ή φρούδων ελπίδων. Το αμφισβητείτε; Πόσες φορές ακούσατε από τα χείλη του Πρωθυπουργού ή του Υπουργού Οικονομικών ότι τάσσονται κατά του δημοψηφίσματος, χαρακτηρίζοντάς το ανοησία; Πόσες φορές ακούσατε να αποκλείεται η επιβολή capital control δια στόματος του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, χαρακτηρίζοντας ωμή κινδυνολογία παρόμοιες πληροφορίες;

Είμαστε λοιπόν μπροστά σ’ ένα δημοψήφισμα και το ερώτημα που θέτω είναι. Για ποια συμφωνία καλούμεθα να αποφασίσουμε. Για αυτή που απερρίφθη και έγινε αφορμή για το δημοψήφισμα ή την αντιπρόταση των θεσμών που παρεδόθη στον διαπραγματευτή κ. Χουλιαράκη ή την χθεσινή επιστολή του Πρωθυπουργού; Και ποιες τελικά οι συνέπειες σε κάθε απόφαση για ΝΑΙ ή ΟΧΙ.

Για το Ναι, τις συνέπειες τις ξέρουμε. Δύσκολος δρόμος μέσα από μια δανειακή σύμβαση με θυσίες, υψηλούς φόρους, επώδυνες μεταρρυθμίσεις, αλλά παράλληλα διασφάλιση ρευστότητας με χαμηλό κόστος, χρηματοδότηση αναπτυξιακού πακέτου €35δις, παραμονή στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο, τις τράπεζες εν λειτουργία και επανεκκίνηση της οικονομίας. Και το κυριότερο με βέβαιη την προοπτική ελάφρυνσης του χρέους μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος.

Για το ΟΧΙ τις συνέπειες επίσης τις ξέρουμε, αλλά ουδείς έχει το θάρρος από κυβερνητικής πλευράς να τις αναφέρει. Με ποια ρευστότητα θα ξανανοίξουν οι τράπεζες; Διατραπεζική δεν υπάρχει από το 2009 και ο ELA σταμάτησε. Με δύο προϋποθέσεις θα ξανανοίξουν οι τράπεζες: είτε με ευρώ μετά την υπογραφή συμφωνίας, είτε μετά την χρεωκοπία και την μετάβαση σε τοπικό νόμισμα με ραγδαία πληθωριστική τάση και όλα τα δάνεια σε ευρώ. Μήπως σ’ ένα χρεωκοπημένο κράτος θα μειωθούν οι φόροι ή θα επιβληθούν πρόσθετοι για να εισρεύσει χρήμα στο κράτος;

Δεν κρύβομαι πίσω από το δάκτυλο μου. Υποστηρίζω το ΝΑΙ για τους εξής απλούς λόγους:

1/ Γιατί δεν αξίζει σ’ αυτό τον λαό, με τέτοια ιστορία να ζει με ζωοτροφές, όπως του προτείνουν κάποιοι. Όταν άλλοι λαοί έτρωγαν βελανίδια αυτός ο λαός δημιούργησε πολιτισμό.

2/ Γιατί δεν αξίζει σ’ αυτό τον λαό νέος διχασμός. Αρκετά πιά.

3/ Γιατί δεν αξίζει σ’ αυτή την χώρα η παγκόσμια απομόνωση.

4/ Γιατί επιτέλους πρέπει να μπει η ταφόπλακα στον λαϊκισμό.

5/ Γιατί έχουμε ευθύνη και χρέος στις νέες γενιές.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα χαρακτηρισθώ από πολλούς ως εκπρόσωπος ή φερέφωνο των δανειστών ή μέλος της τοπικής τρόϊκας. Δεν με πειράζει καθόλου και να είναι πάντα καλά όσοι το πούν. Ζούμε στην γενέτειρα της δημοκρατίας, όπου ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του και ουδείς έχει το δικαίωμα να κατασπαράζει την αντίθετη άποψη ή να την χαρακτηρίζει προπαγάνδα.

Ένα χαρακτηρισμό δεν μπορεί κανείς να μου αποδώσει. Αυτόν του Πόντιου Πιλάτου. Αυτός ο χαρακτηρισμός ανήκει σ’ αυτούς που μεταφέρουν την ευθύνη στους «επάρατους» Ευρωπαίους και σ’ αυτούς που ετοιμάζονται να ενοχοποιήσουν τον Ελληνικό λαό, αποποιούμενοι κάθε ευθύνης, δηλώνοντας ανερυθρίαστα ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι ισχυρότερο από την ψήφο του Κοινοβουλίου. Να είστε έτοιμοι. Σύντομα θα σας μεταφέρουν την ευθύνη για ό,τι επακολουθήσει.