Αν δεν μοιραστούμε τους αγώνες, θα μοιραστούμε τις ήττες

Βάσει του διαχρονικού εθιμικού δικαίου που διέπει την επαγγελματική δεοντολογία και των εκπαιδευτικών είναι θεμιτό και “υποχρεωτικό” κάθε εργαζόμενος να συμμετέχει σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις του κλάδου του. Βάσει της κοινής λογικής πάλι είναι αυτονόητη η συμμετοχή όλων των εργαζομένων σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση που αφορά στα δίκαια και στις διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Βάσει της πραγματικότητας τώρα στη μεγάλη πλειοψηφία των κλάδων του δημοσίου, αλλά και του ιδιωτικού τομέα (σε όποιον βαθμό μπορεί να συμβαίνει βέβαια αυτό πλέον...) η συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις είναι σχεδόν καθολική. Χωρίς να εννοώ βέβαια μόνο τις απεργιακές κινητοποιήσεις σε κλάδους όπως οι ΔΕΚΟ ή όπως οι ταξιτζήδες (όπου και η απεργοσπασία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη...) , στον τραπεζικό κλάδο ή στον κλάδο των εργαζόμενων στην τοπική αυτοδιοίκηση η συμμετοχή στις απεργίες, αν όχι καθολική, συμβαίνει τις περισσότερες φορές να χαίρει της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων.

Μία θλιβερή πραγματικότητα είναι η αντίστοιχη που αφορά στους εκπαιδευτικούς. Ενώ η προκήρυξη απεργίας συνεχίζει να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη βάση του κλάδου, παρά την τελευταία ψήφιση του αντιαπεργιακού νόμου ( που με τόσο πάθος στο παρελθόν υπερασπίζονταν οι σημερινοί κυβερνώντες) η συμμετοχή του κλάδου στις απεργιακές κινητοποιήσεις (ειδικότερα των τελευταίων 3 ετών...) κρίνεται ιδιαίτερα απογοητευτική. Μπορεις να βγάλεις βέβαια πολλά συμπεράσματα από το γεγονός αλλά νομίζω επί του παρόντος είναι κρίσιμο να καταλήξουμε σε δύο βασικά συμπεράσματα:

Ο κλάδος των εκπαιδευτικών συνεχίζει να χειραγωγείται και αδυνατεί να χαράξει μια αυτόνομη πορεία προς ένα αυτόνομο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Το γεγονός αυτό είναι προφανές ότι σύρει τον κλάδο σε νέες ήττες, οπισθοχωρήσεις και απώλειες δικαιωμάτων και κατακτήσεων που με τόσο κόπο και αγώνα κερδήθηκαν στο παρελθόν.

Βέβαια και πάλι αξίζει να σημειωθεί ότι η μεγάλη προσπάθεια όλων των τελευταίων κυβερνήσετων για τη διάσπαση και τη “σαλαμοποίηση” του κλάδου σε πολυάριθμες κατηγορίες εργαζομένων, με διαφορετικά μισθολογικά κλιμάκια, διαφορέτικά ωράρια και εργασιακά δικαιώματα, διαφορετικούς πίνακες και “κατηγορίες, οδήγησε τελικά με επιτυχία στον τεμαχισμό και τον ακρωτηριασμό σε πολλές περιπτώσεις της ταξικής συνείδησης και έστω του αγωνιστικού προσανατολισμού των εκπαδευτικών...

Μπορούν πολλά να ειπωθούν πάνω σε αυτό το κομμάτι ωστόσο δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον τρόπο για να επανακτήσει πρώτιστα και βασικά ο κλάδος πάλι την αξιοπρέπειά του...

Ολοι στις κινητοποιήσεις του κλάδου απέναντι στα νεά αντιεκπαιδευτικά και αντιλαϊκά μέτρα της τρίτης αξιολόγησης.

Αν δεν μοιραστούμε τους αγώνες, θα μοιραστούμε τις ήττες...