Ο Καραγκιόζης δήμαρχος

Δημ. Α. Σιδερής, ομ. καθ. Καρδιολογίας. dimitris.sideris@gmail.com
  • Τρίτη, 13 Οκτωβρίου, 2015 - 06:20

Για να τον πειράξουν και να γελάσουν, έκαναν τον Καραγκιόζη δήμαρχο. Δέχθηκε ασμένως, αφού εξασφάλιζε έτσι τη φασολάδα του την επιούσα. Μόλις έγινε δήμαρχος τον οδήγησαν στην κεντρική πύλη του χωριού. Εκεί ήταν στημένη μια κρεμάλα. «Παμπάλαιος νόμος ορίζει», του εξήγησαν, «ότι όποιος πάει να διαβεί την πύλη να ερωτάται πού πάει. Αν πει αλήθεια, τον αφήνομε και πάει στο καλό. Αν πει όμως ψέματα, τον κρεμνάμε. Τώρα είμαστε σε αδιέξοδο. “Πού πας;” ρωτήσαμε το διαβάτη. “Να κρεμαστώ” μας απάντησε. Αν λέει αλήθεια, πρέπει να μην τον κρεμάσουμε. Αλλά, αν έτσι δεν κρεμαστεί, λέει ψέματα και πρέπει να τον κρεμάσουμε. Είμαστε σε αδιέξοδο». Βιαζόταν ο Καραγκιόζης να φάει τη φασολάδα του. «Καταργείται ο νόμος», αποφάνθηκε.

Αριστερός ή δεξιός; Παλιός νόμος, από τον καιρό του μακαρίτη του Μαρξ όρισε πως πρέπει να πάρεις θέση στο δίλημμα. Και κάποτε άρχισαν τα αδιέξοδα και οι ανίερες συμμαχίες. Μητσοτάκης με Συνασπισμό. ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ. Ο κύριος αντίπαλος του «ελεύθερου», του δεξιού, κόσμου, η αριστερή Σοβιετική Ένωση, έγινε καπιταλιστική, δεξιά, Ρωσία και εξακολουθεί να είναι ο κύριος αντίπαλος του «ελεύθερου», ομόδοξου πια, κόσμου. Ο κόσμος, φοβούμαι (ελπίζω;) χρειάζεται τη σοφία του Καραγκιόζη για να μας σώσει από το αδιέξοδο. Και προπάντων εμείς να δεχθούμε την απόφασή του. Να πούμε ότι δεξιό είναι το χέρι που κάνομε το σταυρό μας και αριστερό είναι το άλλο. Τίποτε άλλο δεν σημαίνουν οι λέξεις δεξιός και αριστερός. Τα εγκλήματα στον εμφύλιο έγιναν. Όλοι τα θυμόμαστε. Όμως δεν έγιναν από δεξιούς και αριστερούς, αλλά από εγκληματίες με όλων των ειδών τις ετικέτες. Και συγχωρούμε. Δεν ξεχνάμε. Συγχωρούμε!

Ο κόσμος πάντοτε αντιμετώπιζε διλήμματα. Με μανιχαϊστικό τρόπο, το ένα ήταν «καλό» και το άλλο «κακό». Στην πραγματικότητα όμως ποτέ τα πράγματα δεν ήταν άσπρο ή μαύρο. Ήταν πάντοτε αποχρώσεις του γκρίζου, ή, καλύτερα, κάθε είδους χρώματα και αποχρώσεις στα όρια του ουράνιου τόξου. Ωστόσο, φθάνει κάποτε η στιγμή που, επιδιώκοντας το σκοπό σου, αναγκάζεσαι να βρεθείς στο αδιέξοδο και πρέπει να πάρεις θέση. Ξεκινάς κάνοντας μέτωπο: ς οκ στι καθ΄ μν, πρ μν στί», λέει ο Χριστός, στην αρχή της πορείας του, κατά το Λουκά. Και όταν φθάσεις στην κρίσιμη στιγμή, δεν υπάρχει πια γκρίζο. Μόνον άσπρο ή μαύρο: « μ ν μετ΄ μο κατ΄ μο στ». Όμως αυτή είναι μία μόνο στιγμή. Δεν μπορεί να κρατά αιώνια. Διαρκεί όσο μια αστραπή, όσο χρειάζεται για να γίνει η κρίση, να διαβείς το κατώφλι, να μεταβληθεί η ποσότητα σε ποιότητα.

Η σημερινή εποχή έχει μείζονα προβλήματα να αντιμετωπίσει. Πρώτο είναι ο κίνδυνος της ολικής καταστροφής. Τον κίνδυνο της πυρηνικής καταστροφής τον έχομε ξεπεράσει για την ώρα. Μένει όμως η περιβαλλοντική. Η πορεία μας είναι τέτοια, που σε λιγότερο από ένα αιώνα, αν δεν λάβουμε μέτρα ΤΩΡΑ, η θερμοκρασία του πλανήτη θα αυξηθεί κατά 10ο C βαθμούς και τότε η ανθρωπότητα δεν θα είναι πια βιώσιμη. Απέραντες εκτάσεις ξηρασίας και άλλες απέραντες εκτάσεις βιβλικών κατακλυσμών, με ό,τι όλα αυτά σημαίνουν. Τα μέτρα που πρέπει να λάβουμε τώρα σημαίνουν παγκόσμια μείωση της παραγωγής, δηλαδή πείνα και στερήσεις σε όλο τον κόσμο. Εκτός εάν… Μια υποχρεωτική αύξηση της ισότητας στις παγκόσμιες κατανομές είναι η μόνη ορατή λύση, που μπορεί όμως να σημαίνει περαιτέρω μείωση της παγκόσμιας παραγωγής.

Η επέκταση των λοιμών, των επιδημιών, ως συνέπεια της περιβαλλοντικής καταστροφής με τις ανεξέλεγκτες μετακινήσεις λαών είναι ο επόμενος κίνδυνος. Συμβάλλουν τα συμφέροντα των πολυκεντρικών επιχειρήσεων επινόησης και διανομής φαρμάκων, που κρίνουν ασύμφορη την ανακάλυψη νέων αντιβιοτικών και τον έλεγχο στη χρήση των υπαρχόντων.

Ειδικά για μας τους Έλληνες, η αναστροφή της δημογραφίας τα τελευταία 50 χρόνια περίπου είναι μείζον πρόβλημα. Με την υπογεννητικότητά μας (4η χώρα στον κόσμο), έχομε μεγάλο αριθμό γέρων, σχετικά μικρό αριθμό νέων και πολύ μικρότερο παιδιών. Αν δεν αναστραφεί έγκαιρα αυτή η πορεία, είμαστε καταδικασμένοι ως έθνος. Η μείωση των γέρων (π.χ. με τη συνιστώμενη από τους πιστωτές μας συνταγή της μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό, στις συντάξεις, στο σύστημα υγείας, που πλήττει κυρίως τις ασθενέστερες ομάδες του πληθυσμού, δηλαδή τους γέρους) μπορεί να αποκατασταθεί η δημογραφική εικόνα με εξαφάνιση των γέρων, αλλά με δραστική συρρίκνωση του πληθυσμού. Η εναλλακτική λύση της αύξησης των γεννήσεων προσκρούει στην πραγματικότητα: οι νέοι μας ξενιτεύονται· δεν μπορούμε να αντέξουμε περισσότερες γεννήσεις. Μένει η τρίτη λύση: Εξελληνισμός των μεταναστών, με όλες τις συνέπειες. Το εντυπωσιακό για μένα είναι ότι τα διλήμματα που θέτουν αυτά τα προβλήματα δεν απασχολούν σοβαρά την πολιτική.

Αντίθετα, απασχολούνται με την άμυνα που προσλαμβάνει ιδεολογικές διαφορές, προκαταλήψεις. Ο κίνδυνος των τζιχαντιστών σήμερα, της Αλκάιντα πριν από λίγο, της τρομοκρατίας, του κομμουνισμού ή του φασισμού παλιότερα, αναδύονται σαν κυρίαρχη απειλή. Μπροστά στον κίνδυνο του φονταμενταλισμού, η Δύση, η Ευρώπη, άλλη μια φορά θα αναγκασθεί να συνεργασθεί με τη Ρωσία και την Αμερική. Αγώνας κατά των μουσουλμανικών ακροτήτων δεν νοείται χωρίς τέτοια συμμαχία. Ούτε χωρίς τη βοήθεια των απλών μουσουλμάνων. Δεν λύνει, ωστόσο, το πρόβλημα. Η Νέμεση από τις «ένδοξες» σταυροφορίες του Μεσαίωνα και τις αποικιοκρατίες στη συνέχεια ως τα μέσα του 20ού αιώνα μας δένουν τα χέρια. Η λύση του Μαρξ, να αντικαταστήσουμε το θρησκευτικό δυϊσμό με ταξικό, δεν τελεσφόρησε. Ο δυϊσμός οφείλει να καταργηθεί. Η «παγκοσμιοποίηση» δεν έλυσε ούτε αυτή το πρόβλημα. Το επέτεινε. Αυξάνει με πρωτοφανή ρυθμό την ανισότητα, βασική αιτία διχασμού των ανθρώπων. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι κακή, με τον όρο όμως ότι δεν αφορά μόνο στη διακίνηση του κεφαλαίου, αλλά και στη διακίνηση της εργασίας, των ανθρώπων, των ιδεών. Είναι καλή, όταν η Οικονομία τεθεί υπό την επίβλεψη της Πολιτικής κι αυτή υπό τον έλεγχο της Κοινωνίας. Παγκοσμιοποιημένη δημοκρατία χρειάζεται. Δημοκρατία όμως, χωρίς επίθετα. Ούτε βασιλευομένη, ούτε προεδρική, ούτε κοινοβουλευτική, ούτε με πλειοψηφικό ή αναλογικό ή ενισχυμένο αναλογικό σύστημα. Απλά, δημοκρατία. Όπως στην αρχαία Αθήνα.

Φοβούμαι ότι η καταστρεπτική βία στον κόσμο ολόκληρο όλο και πιο αναπόφευκτη γίνεται. Μακάρι να την αποτρέψουμε, ακόμη και με υποχωρήσεις και θυσίες των συμφερόντων του καθενός μας. Ωστόσο, αν είναι πραγματικά αναπόφευκτη, πρέπει να έχουμε όλοι σκεφθεί και αποφασίσει, όταν κάποτε καταλαγιάσει, αν επιζούμε, ποιος κόσμος θα πρέπει να διαδεχθεί τον αμαρτωλό δικό μας. Γι΄ αυτό τον κόσμο πρέπει από τώρα να σκεφτούμε. Ρωτήστε και τον Καραγκιόζη.

Διαβάστε ακόμα