Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ

Τέτοια εποχή έγραφα πέρυσι για το ίδιο θέμα. Στον πόλεμο πολλοί σκοτώνονται. Σε μια τρομοκρατική ενέργεια δολοφονούνται. Οι θάνατοι δηλαδή είναι στοχευμένοι σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Εκτός από το θάνατο ανθρώπων, στους πολέμους σκοτώνονται και αρχές. Οι κακίες στην ειρήνη γίνονται αρετές στον πόλεμο. Οι σφαγείς μιας παράταξης είναι οι ήρωες της άλλης. Όσο περισσότερους εχθρούς έσφαξες τόσο πιο ήρωας είσαι. Μια από τις αρχές που σκοτώνονται στον πόλεμο είναι και η αξιοπιστία, η αλήθεια. Ο Οδυσσέας έγινε Ο Ήρωας του Τρωικού πολέμου επειδή εξαπάτησε τους Τρώες με το Δούρειο Ίππο και η πολιτισμένη πολιτεία της Τροίας αφανίσθηκε από εμάς, τους Έλληνες. Το κακό είναι πως αυτός ο νόμος του πολέμου επεκτείνεται συχνά και σε συνθήκες ειρήνης ή τουλάχιστον σε γκρίζες περιόδους ειρήνης, όπως ήταν ο Ψυχρός Πόλεμος. Τώρα το λόγο έχουν όχι οι βόμβες και οι πύραυλοι, αλλά οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ. Η ζημιά που επιφέρουν έχει μακρότερες συνέπειες από εκείνη των καταστροφικών όπλων.

Αφορμή γι΄ αυτό το άρθρο μου έδωσε μια ειδοποίηση από την Avaaz, μια παγκόσμια κίνηση που συνδέει πάνω από 46 εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο, με την πολιτική που εξουσιάζεται από το λαό, στους παράγοντες που λαβαίνουν αποφάσεις σε όλο τον κόσμο. Έχει αντιταχθεί στην καταστροφή της φύσης, με οικολογικό χαρακτήρα (φόνους φαλαινών, ελεφάντων κλπ, προστασία ζωτικών χώρων όπως είναι η ζούγκλα του Αμαζονίου κλπ, με σημαντικές επιτυχίες). Αυτή τη φορά προσπαθεί να σταματήσει τη χρήση χημικών όπλων της Συρίας του Άσαντ εναντίον αμάχων. Τέτοια πολεμική πράξη είναι αφενός αποτρόπαιη, αφετέρου παράνομη, καθώς η χρήση χημικών όπλων έχει διεθνώς απαγορευθεί παντελώς. Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν;

Το πρόβλημα είναι ότι τη χρήση τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας αρνούνται οι Σύροι και οι Ρώσοι, ενώ την προβάλλουν οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους, ενώ οι Κινέζοι απέχουν. Εντάξει, καταλαβαίνω να την αρνούνται οι Σύροι, αφού αυτοί είναι οι κατηγορούμενοι. Οι Ρώσοι πάλι, πέρα από το ότι είναι σύμμαχοι του Σύρου Άσαντ, είναι πασίγνωστοι για την αδιαφάνειά τους, είτε μην αφήνοντας κανένα να τους ελέγχει ή προβάλλοντας εμπόδια στον έλεγχό τους. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι Αμερικανοί έχουν δολοφονήσει την Αξιοπιστία τους. Ισχυρίστηκαν ότι ο Ιρακινός δικτάτορας Σαντάμ Χουσεΐν είχε αποθήκη χημικών όπλων, ενώ διεθνείς επιτροπές ελέγχου απέδειξαν τόσο πριν όσο και μετά τη λήξη του πολέμου ότι τέτοια αποθήκη δεν υπήρχε. Ο πόλεμος κατά του Ιράκ και του αδίστακτου δικτάτορα Σαντάμ έφερε το χάος όχι μόνο στο Ιράκ, αλλά και σε όλη την περιοχή. Το μεγάλο θύμα όμως ήταν η Αξιοπιστία των ΗΠΑ. Γιατί σήμερα να πιστέψω την Αμερική ότι χρησιμοποιήθηκαν χημικά όπλα από τη Συρία και να μην πιστέψω τους Ρώσους ότι ενδείξεις για χρήση τέτοιων όπλων δεν βρέθηκαν; Θα πρέπει να περάσουν δεκαετίες αυστηρά άμεμπτης συμπεριφοράς των ΗΠΑ για να ξεχασθεί η αναξιοπιστία τους (στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξεχνιέται). Στον αντίποδα οι Ρώσοι ποτέ δεν αποδείχθηκαν αναξιόπιστοι, ενώ υπήρξαν αυστηροί τηρητές των διεθνών συμφωνιών, όπως της Γιάλτας. Η μυστικότητά τους είναι που τους χαρακτηρίζει, όχι η αναξιοπιστία τους. (Ίσως φυλάνε το χαρτί της, όπως την μπλόφα στο πόκερ, για μια τελική απελπιστική θέση που θα βρεθούν).

Δεν σας έπεισα; Να έρθουμε στα γνωστά δικά μας πολιτικά γεγονότα. Η παρούσα κυβέρνηση είναι μια από τις πολλές που κυβερνούν τη χώρα μέσα στην κρίση ή ευθύνονται γι΄ αυτήν και τις συνέπειές της. Ανάλογα με την τοποθέτηση καθενός, κρίνεται κάθε κυβέρνηση λίγο καλύτερη ή λίγο χειρότερη από τις άλλες. Δεν βλέπω γιατί η παρούσα κυβέρνηση είναι σημαντικά καλύτερη ή χειρότερη από εκείνες που προηγήθηκαν. Ωστόσο, πέτυχε κάτι μοναδικό σε διεθνές επίπεδο: Επέβαλε τον όρο kolotuba. Εγώ τουλάχιστον, δεν βλέπω κανένα κόμμα τόσο αναξιόπιστο όσο το κυβερνών σήμερα κόμμα. Ξεκίνησε με την υπόσχεση να σκίσει τα μνημόνια, να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ κλπ. Και, αντ΄ αυτών, υπέγραψε νέο μνημόνιο πιο επαχθές από τα προηγούμενα και αντί να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, επέβαλε κάπιταλ κοντρόλ. Αντί να αντιταχθεί στην επιβολή από τους εταίρους μας δυσβάστακτων όρων (για τους οποίους έχομε εμείς βαριά ευθύνη) υπήρξε ο πιο πειθήνιος εφαρμοστής τους. Κι έτσι δολοφόνησε τα τελευταία υπολείμματα διεθνούς αξιοπιστίας που διέθετε το κράτος μας. Γιατί να πιστέψω οποιοδήποτε κόμμα, ιδιαίτερα το κυβερνών πια, όταν μου λένε σε τι κατάσταση βρίσκονται τα οικονομικά της χώρας μας ή η άμυνά μας;

Βέβαια, η αναξιοπιστία των πολιτικών δεν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο. Εκτός από τις ΗΠΑ, λέγεται ότι ο τότε Πρόεδρος της Γαλλία Σιράκ ρωτήθηκε από δημοσιογράφο: «Πώς αισθάνεσθε, κ. Πρόεδρε, που δεν τηρήσατε καμιά από τις προεκλογικές σας υποσχέσεις;» Με ετοιμολογία και περίσσιο κυνικό χιούμορ απάντησε: «Μα, ως γνωστόν, οι προεκλογικές υποσχέσεις δεσμεύουν τους ψηφοφόρους, όχι τους υποψηφίους.» Δίκιο είχε! Υπάρχει, ωστόσο, μια διαφορά. Οι προεκλογικές υποσχέσεις αφορούν στο μέλλον. Όποιος πολιτικός δεν τις τηρήσει μπορεί να ισχυρισθεί ότι, το μέλλον είναι αόρατο, ότι παρουσιάσθηκαν απρόβλεπτες καταστάσεις που δεν επέτρεψαν την υλοποίηση των υπεσχημένων κλπ. Όταν όμως το ψεύδος αφορά γεγονότα, όπως η παρουσία χημικών στο Ιράκ, που υποστήριξε ο Μπους ο νεότερος, δεν ισχύει η δικαιολογία και η αναξιοπιστία χρεώνεται στη χώρα ολόκληρη για πολλά χρόνια, όπως τώρα στην περίπτωση της Συρίας.

Υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει; Λογικά αναμένεται να μειωθεί η αναξιοπιστία των πολιτικών όταν θα πάψουν να εξαρτώνται από την εκλογή τους, τους ψηφοφόρους και το κόμμα τους. Η δημοκρατία, με κλήρωση των αρχόντων, δηλαδή βουλευτών και δικαστών, αίρει αυτή τη δέσμευση. Παραμένει βέβαια για τους άρχοντες της εκτελεστικής εξουσίας (κυβέρνηση) που αναγκαστικά δεν μπορούν να κληρώνονται, αλλά πρέπει να εκλέγονται. Παρ΄ όλα αυτά, η κυβέρνηση σε ένα τέτοιο σύστημα βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο μιας ανεξάρτητης βουλής και μιας ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Αντίθετα σήμερα, η πλειοψηφία της βουλής συμπίπτει με το κόμμα που κυβερνά και οι επικεφαλής της δικαστικής εξουσίας διορίζονται από την κυβέρνηση, τον αρμόδιο υπουργό. Επομένως, μαζί με την κυβέρνηση, καταρρακώνεται η αξιοπιστία και της βουλής και της δικαιοσύνης, όλου του κρατικού μηχανισμού τελικά. Κάτω από αυτούς τους όρους, γιατί ο ιδιώτης να είναι αξιόπιστος στις υποχρεώσεις του απέναντι στο κράτος του; Αμύνεται. Είτε φυσικό πρόσωπο είναι είτε ιδιωτικός οργανισμός, αρκεί να διαπλέκεται με την εξουσία, για να εξασφαλίζει την ασυλία έναντι οποιασδήποτε παρανομίας διαπράττει.