Του Δημ. Α. Σιδερή, ομ. Καθηγητή καρδιολογίας

ΓΑΜΟΙ

  • Τετάρτη, 2 Μαΐου, 2018 - 06:08
  • /   Eνημέρωση: 2 Μαΐου. 2018 - 7:15

Πετώντας για Μελβούρνη, γνωρίσαμε μια μάνα που συνόδευε ένα 18χρονο με ολόκληρο το κάτω άκρο του σε νάρθηκα. Μας προσκάλεσε, σε μια αμιγώς Ελληνική συνοικία. Ερωτεύθηκαν στην Κατερίνη. Εκείνη ντόπια, εκείνος Πόντιος. Οι γονείς ούτε να ακούσουν γάμο με «ξένο» ή «ξένη». Έφτασε μέρα χωρίς γάλα για το μωρό. Τα πεθερικά αρνήθηκαν βοήθεια. Έφυγαν για Αυστραλία. Έκαναν κομπόδεμα, γύρισαν, άνοιξαν καφενείο, η κόρη τους ερωτεύθηκε ξενητεμένο στη Σουηδία, καλό παιδί φαίνεται, με την ευχή μας. Λίγο αργότερα έλαβαν το μυστηριώδες τηλεγράφημα που θύμιζε SOS. Ξεκίνησαν με δυσκολίες, έφθασαν Στοκχόλμη, συνωμοτικά συναντήθηκαν με την κόρη τους, εμφανίσθηκε η αστυνομία. Ο άντρας της ήταν έμπορος ναρκωτικών και την κακομεταχειριζόταν. Πίσω στην Κατερίνη, δεν μπορούσαν να ζήσουν, πάλι Μελβούρνη. Το τρίτο παιδί, γιος, πήγε λιμενεργάτης, έπεσε το φορτίο δυο τόνων στο αμπάρι πάνω του και τώρα γύριζαν από τη Γερμανία, όπου είχαν πάει, διότι εκεί, άκουσαν, ήταν ένας καλός ορθοπεδικός…Πόσο αλλιώς θα ήταν, αν ο γάμος των ερωτευμένων νέων είχε γίνει αποδεκτός κι από τις δύο μεριές!

Στα πιο κοντινά μας ζώα, υπάρχουν ο ερωτικός και ο μητρικός δεσμός. Στηρίζονται στο αμοιβαίο πεο-κολπικό και χειλεο-θηλικό αντανακλαστικό. Έχουν σχετικά μακρά διάρκεια, αν και όχι γενικά ισόβια. Οι ομοφυλόφιλοι δεσμοί δεν αποκλείονται συμπτωματικά, όχι όμως συστηματικά, στηριγμένοι σε μια πεο-πρωκτική σχέση. Έχω παραστεί μάρτυρας υιοθεσίας νεογέννητου αμνού από προβατίνα που είχε χάσει το νεογνό της. Υιοθεσία από ζεύγος ομοφυλόφιλων ζευγαριών δεν υπάρχει.

Σήμερα κυμαίνονται γύρω στις 25000 οι κάτοικοι στη Σύρο. Σχεδόν οι μισοί καθολικοί. Πέρασαν περίοδοι αντιθέσεων μεταξύ τους, ευτυχώς ποτέ βίαιων. Σήμερα υπάρχουν περί τις 8000 μικτοί γάμοι. Αρμονικοί, τουλάχιστον τόσο όσο και των ομοδόξων. Βλάχοι δεν παντρεύονται Σαρακατσάνες και αντιστρόφως. Εντάξει, δεκτός γάμος και με άλλον Έλληνα, αρκεί να μην είναι Βλάχα για τους Σαρακατσάνους ή αντιστρόφως.

Οι θρησκείες έπαιζαν το ρόλο τους και συνεχίζουν. Οι Εβραίοι λάτρεψαν το Θεό που δεν αρκείται στην αυτονόητη εντολή: «γ εμι Κύριος Θες σου…», αλλά προχωρεί στο μισαλλόδοξο: «Οκ σοντα σοι θεο τεροι πλν μο» (Γένεσις). Οι πρόγονοί μας, πολυθεϊστές, λάτρευαν ακόμη και τον «Άγνωστο Θεό», αλλά εκτέλεσαν το Σωκράτη, επειδή «καινὰ δαιμόνια εἰσὰγει». Σταύρωσαν οι Εβραίοι τον Ιησού ως βλάσφημο, αφού απάντησε «ἐγὼ εἰμι» στην ερώτηση: «σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ;». Τι κι αν ο ίδιος ο Ιησούς δίδασκε «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν»; Η ιερά εξέταση έκαιγε στην πυρά κόσμο πολύ, αν θεωρούνταν αιρετικοί, σε θέματα αναπόδεικτα. Τι κι αν το Κοράνι διδάσκει πως ο Θεός είναι φιλεύσπλαγχνος; Οι ερμηνευτές του θανατώνουν τους απίστους.

Πριν φθάσουν στο φόνο των αντιπάλων, οι θρησκείες, όπως και κάθε μισαλλόδοξη πίστη, για να επιβληθούν στους πιστούς τους, προσπαθούν να ασκούν αυστηρό έλεγχο πάνω στις θεμελιώδεις κοινωνικές πράξεις του πολιτικού ανθρώπου, στο γάμο, στην εισαγωγή των νέων παιδιών στην κοινωνία, στην κηδεία. Απαγορεύεται ο γάμος μεταξύ αλλοδόξων, τα παιδιά τους, με κατάλληλη τελετουργία, εισάγονται υποχρεωτικά στην ομόδοξη κοινωνία χωρίς να ερωτηθούν. Ούτε νεκροί συναντιόνται στο ίδιο κοιμητήριο.

Πώς μπορεί να ενεργήσει μια πολιτική κοινωνία, για να αποφύγει τέτοια μισαλλοδοξία; Υπάρχει ο αρνητικός τρόπος. Απαγορεύονται οι θρησκείες. Ο Εμβέρ Χότζα πέτυχε να μηδενισθούν οι βίαιες αντιθέσεις μεταξύ ορθοδόξων, καθολικών, μουσουλμάνων στην πολυθρησκευτική χώρα του. Το τίμημα ήταν βαρύ. Στέρηση της πνευματικής ανάτασης που δικαιούται κάθε πρόσωπο και του τη δίνει η πίστη του σε μια θρησκεία. Με το τέλος της Εμβερικής μονοκρατορίας οι θρησκευτικές αντιθέσεις επανήλθαν, μερικές φορές βίαιες.

Ο άλλος τρόπος είναι θετικός. Η πολιτική κοινωνία, με ανθρώπινους νόμους, συμβατούς με τους κοινωνικούς, αλλά αντισταθμίζοντάς τους κατά τις επιθυμίες και ανάγκες καθενός από τα μέλη της, προστατεύει την ελεύθερη λατρεία οποιασδήποτε θρησκείας ή και την πλήρη αποχή από θρησκεία. Η πολιτεία αναγνωρίζει επίσημα ως γάμο αποκλειστικά όποιον δηλώνεται στο ληξιαρχείο. Και αναγνωρίζει πολίτη του (εντωγεννάσθαι ως την ενηλικίωση) κάθε παιδί που δηλώνεται στο ληξιαρχείο. Καθένας είναι ελεύθερος να συνάψει και θρησκευτικό γάμο, να βαφτίσει το παιδί του ή να κάνει περιτομή στο αγόρι του, αλλά αυτές οι τελετές δεν αντικαθιστούν τις ληξιαρχικές πράξεις που, μόνον αυτές, προσδίδουν στο άτομο την πολιτικο-κοινωνική ταυτότητά του. Η στάση αυτή δεν είναι μισαλλόδοξη, διότι δεν απαγορεύει τις θρησκευτικές τελετές. Αντίθετα, προστατεύει από τυχόν επιθέσεις μισαλλόδοξων ατόμων. Όμως μόνη αναγνωρισμένη για πολιτική δικαιοπραξία πράξη είναι η βασική πολιτειακή ληξιαρχική. Στο σχολείο όλα τα παιδιά διδάσκονται υποχρεωτικά κοινή θρησκειολογία από θεολόγο οποιουδήποτε θρησκεύματος. Και το κοιμητήριο ή κρεματόριο πολιτικό.

Συμφώνησαν δυο ετερόθρησκοι να παντρευτούν και μάλιστα, χωρίς να υποχρεωθεί ο ένας τους να αλλάξει θρήσκευμα (αλλιώς δεν θα έχουν τη στήριξη κάποιων από τους γονείς τους που είναι συχνά απαραίτητη στο ξεκίνημα του ζευγαριού). Θρήσκευμα δεν ερωτάται στο ληξιαρχείο. Ούτε είναι δηλωτικό στις ταυτότητες, έστω και αν αυτή είναι η βούληση της πλειονότητας των πολιτών που ανήκουν στο επικρατούν θρήσκευμα. Τι θα γίνει όμως με τα παιδιά; Τα παιδιά δεν μπορούν να αυτοπροστατευθούν, δεν είναι ακόμη ώριμα για λήψη αποφάσεων για τον εαυτό τους ώσπου να γίνουν πλήρεις πολίτες, οπότε θα είναι ικανά για λήψη πολιτικών, οικονομικών, θρησκευτικών αποφάσεων. Ως τότε ανήκουν στων γονιών τους την κοινωνία, που αναθέτει τη μέριμνά τους στους γονείς τους. Και τι γίνεται όταν αυτοί διαφωνούν μεταξύ τους για τη θρησκευτική κοινωνία στην οποία θα ενταχθούν τα παιδιά; Απλή η απάντηση. Η εισαγωγή στην πολιτική κοινωνία γίνεται αποκλειστικά στο ληξιαρχείο, που και θα ονοματοδοτήσει το παιδί. Αν υπάρχει διαφωνία των γονιών, μπορούν να δοθούν δύο ονόματα, ένα πατρικό και ένα μητρικό. Κι όταν το παιδί ενηλικιωθεί θα αποφασίσει μόνο του, συνειδητά, σε ποια θρησκευτική κοινωνία επιθυμεί να ενταχθεί – ή και σε καμιά. Στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, δυο ενήλικοι είναι δικαίωμά τους να αποφασίσουν για τη νόμιμα κατοχυρωμένη συμβίωσή τους. Στην υιοθεσία όμως το ένα μέλος δεν είναι ενήλικο. Όσο η κοινωνία θεωρεί την οικογένεια μικρογραφία της κοινωνίας, που αποτελείται από άνδρες και γυναίκες κατά 50%, οι ομοφυλόφιλοι γονείς είναι ακατάλληλοι για παίδευση ενός (υιοθετημένου) παιδιού, ακόμα και αν είναι βιολογικό τέκνο της μιας από δυο ομοφυλόφιλες γυναίκες.

Ο γάμος επιτρέπει στην κοινωνία να αναθέτει στο ζευγάρι ανατροφή, στοιχειώδη παιδεία και προστασία στα παιδιά που θα γεννηθούν. Καμιά επιμέρους κοινωνία, θρησκευτική, φυλετική, κομματική ή άλλη, δεν μπορεί να εμποδίζει αυτή τη θεμελιώδη βιολογική και κοινωνική πράξη των μελών της πολιτικής κοινωνίας.

 

 

Διαβάστε ακόμα