Αλκυόνη: μια «ζεστή» φωλιά για τα τραυματισμένα άγρια ζώα στην Πάρο

Την αντίθεσή του στην καθολική αναγκαστική χρήση της ευθανασίας, που εφαρμόζεται κυρίως στα Νοσηλευτήρια άγριων ζώων της Ευρώπης, εκφράζει ο Σύλλογος Περίθαλψης και Προστασίας Άγριων Ζών «Αλκυόνη» με έδρα την Πάρο, ο οποίος δέχεται και αντιμετωπίζει 1.000 περίπου περιστατικά τον χρόνο.

Από αυτά, το 55% απελευθερώνεται, το 10% πεθαίνουν και τα υπόλοιπα μένουν ανάπηρα. Σημειώνεται ότι η «Αλυκυόνη» λειτουργεί από το 1995 με σκοπό την Περίθαλψη και Επανένταξη στη φύση όλων των Αγρίων Ζώων, τα οποία τραυματισμένα, εξασθενημένα ή άρρωστα καταλήγουν στο νοσηλευτήριό της, καθώς και την Προστασία της Πανίδας μέσω της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, της Ευαισθητοποίησης και της Συνεργασίας των πολιτών και της Προστασίας των βιοτόπων μέσα από συγκέντρωση στοιχείων και μελετών και μέσα από ενημερωτικές, κρατικές και όπου χρειαστεί νομικές διαδικασίες.

«Στην Αλκυόνη κρατάμε ζωντανά τα ανάπηρα ζώα»

Σε δηλώσεις του στην «Κοινή Γνώμη», ο διευθυντής του Κέντρου κ. Μάριος Φουρνάρης εξήγησε ότι ως επί τω πλείστον στην Ευρώπη, ορισμένοι κάνουν ευθανασία στα ανάπηρα πουλιά, ακόμα και στα κοινά είδη, για λόγους που σχετίζονται με το οικονομικό και χωροταξικό κόστος.

«Το τι κρίνεται ανάπηρο και το τι όχι είναι μια μεγάλη κουβέντα» σημείωσε ο κ. Φουρνάρης, προσθέτοντας πως «η Αλκυόνη έχει αποδείξει επιστημονικά ότι πολλά ζώα τα οποία θα κρίνονταν ως ανάπηρα στην Ευρώπη και θα τους γίνονταν ευθανασία είναι ικανά να επιβιώσουν μόνα τους στη φύση. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή ένα αρπακτικό πουλί χωρίς ένα νύχι να θεωρείται ανάπηρο».

Καθίσταται δε σαφές ότι στο Κέντρο ανά πάσα στιγμή διατηρούνται εν ζωή περίπου 300 άγρια πουλιά όλων των ειδών. Ανάμεσά τους Αετοί, Γερακίνες, Κίρκοι, μικρόσωμα γεράκια, Πελεκάνοι Ερωδιοί, Κουκουβάγιες, Πελαργοί, Κύκνοι, Πάπιες, Χήνες κ.α.

«Πρέπει να είμαστε ισχνή μειοψηφία στην Ευρώπη, τα Νοσηλευτήρια άγριων ζώων που επιμένουμε παρόλο το οικονομικό και χωροταξικό κόστος, να κρατάμε ζωντανά τα άγρια ζώα που περνώντας από τη διαδικασία της περίθαλψης, εφόσον παραμείνουν ανάπηρα, δεν τους κάνουμε ευθανασία», τόνισε ο κ. Φουρνάρης.

Όπως εξήγησε, ο πρώτος και κυριότερος λόγος για τον οποίο το Κέντρο κρατά ζωντανά τα ανάπηρα ζώα είναι ηθικός. «Αυτά τα ζώα που πριν να έρθουν σε μας τραυματισμένα, ζούσαν μόνα τους στη φύση χωρίς την ανάγκη της βοήθειας από τον άνθρωπο, τραυματίστηκαν στο σύνολό τους από ανθρωπογενείς αιτίες, (κυνήγι, πρόσκρουση σε αυτοκίνητο ή τζαμαρία, πρόσκρουση σε ηλεκτροφόρα καλώδια). Ο δικός μας ρόλος, είναι να απαλύνουμε τον πόνο και το άγχος τους και όπου είναι εφικτό να τα βοηθήσουμε να ξανά ζήσουν ελεύθερα. Η δική μας ευθύνη είναι να εφαρμόσουμε μία αντίρροπη ανθρώπινη συμπεριφορά από εκείνη που ηθελημένα ή άθελα τα έκανε να υποφέρουν. Πως είναι δυνατόν αντί για το χάδι και τη φροντίδα να τους προσφέρουμε μία θανατηφόρα ένεση; ΓΙΑΤΙ»;

Αντιμετώπιση 1.000 περιστατικών κάθε χρόνο

Υπογράμμισε μάλιστα πως πριν τη δεκαετία του ’90 νοσηλεύτηκε στο Κέντρο ένας ψαραετός με κατεστραμμένο φτερό, που βρέθηκε πυροβολημένος στα Γιάννενα. «Ήταν παχύς και είχε το χτυπημένο πόδι του το χρησιμοποιούσε ως μαγκουράκι, σαν να ήταν ένας πειρατής με ξύλινο πόδι. Το ένα του πόδι ήταν υγιές και το άλλο το ακουμπούσε απλώς κάτω για να περπατάει. Το ότι ήταν παχύς σημαίνει ότι για πολλούς μήνες ή και για χρόνια αυτό το πουλί μπορούσε και ζούσε και κυνηγούσε, γιατί οι ψαραετοί έχουν μια εξειδικευμένη μέθοδο να κυνηγούν ψάρια στις λίμνες. Αν οπουδήποτε στον κόσμο είχε βρεθεί ένας ψαραετός που το ένα του πόδι ήταν καλό και το άλλο κατεστραμμένο, δεν θα τολμούσε κανείς να τον απελευθερώσει, γιατί θα θεωρούσε ότι είναι ανάπηρο πουλί», τόνισε ο Διευθυντής του Κέντρου.

«Εννοείται πως η καλή πρόθεση και οι ηθικές αρχές, πρέπει πάντα να συνοδεύονται από εκείνους τους κατάλληλους σε ησυχία και μέγεθος χώρους, ώστε τα ανάπηρα ζώα να έχουν όσο το δυνατόν αξιοπρεπή και άνετη ζωή. Δεν μπορούν ποτέ να είναι επισκέψιμα στο κοινό αφού το άγχος της αιχμαλωσίας δεν το ξεπερνούν ποτέ και πρέπει να φροντίζουμε να τους παρέχουμε άριστης ποιότητας τροφή», κατέληξε ο κ. Φούρναρης.

Ετικέτες: