Νοσταλγικός απολογισμός της απερχόμενης Διευθύντριας του Γενικού Λυκείου Σύρου Ειρήνης Δράκου, που φέτος αποχαιρετά την εκπαίδευση, μετά από 36 χρόνια συνεχούς έργου

«Απέδειξα ότι το Δημόσιο σχολείο μπορεί να δουλέψει καλά»

Χαρές και λύπες, επιτυχίες και απογοητεύσεις, συγκίνηση και υπερηφάνεια, μα πάνω από όλα, ευγνωμοσύνη για την απέραντη αγάπη που της ανταπέδωσαν εκατοντάδες εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς, «πότισαν» επί 36 συναπτά χρόνια, το βιβλίο ζωής της κ. Ειρήνης Δράκου, ένα σημαντικό κεφάλαιο του οποίου κλείνει φέτος γλυκά και νοσταλγικά.

Η Διευθύντρια του 1ου Γενικού Λυκείου Σύρου από το 1997 έως το 2011 και στη συνέχεια, Διευθύντρια του Ενιαίου Γενικού Λυκείου του νησιού έως το 2017, αποχαιρετά αυτή τη χρονιά την εκπαίδευση, έναν κλάδο, που από την πρώτη κιόλας στιγμή αγκάλιασε με ζέση τις ιδέες, τις πρωτοβουλίες της και το ασίγαστο μεράκι της για προσφορά και γαλούχηση της νέας γενιάς με ανθρωπιστικά ιδανικά και αξίες.

«Αισθάνομαι ότι έχω κάνει το καθήκον μου»

«Ξεκίνησα να διδάσκω επίσημα το 1979 σαν ωρομίσθια στο Επαγγελματικό Λύκειο. Από το 1982 που διορίστηκα, είχα μια συνεχή παρουσία 36 χρόνων, εκ των οποία τα τελευταία 20 σε διευθυντική θέση» περιγράφει στην «Κοινή Γνώμη» η κ. Δράκου. Αναφερόμενη στην απόφασή της να συνταξιοδοτηθεί φέτος, γράφοντας τον επίλογο μιας συναισθηματικά πλούσιας επαγγελματικής καριέρας, σημειώνει: «νομίζω ότι έπρεπε να κλείσει αυτός ο κύκλος, τώρα που το αγαπάω ακόμα. Δεν ήθελα να μου γίνει κουραστικό. Προσωπικά, αισθάνομαι ότι έχω κάνει το καθήκον μου. Βέβαια, θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα πράγματα, αλλά αυτό εξαρτάται από τις εκάστοτε συγκυρίες».

Όμορφες, αλλά και δύσκολες στιγμές συνθέτουν το παζλ των εμπειριών της σε έναν χώρο, όπου πολλές φορές βρέθηκε αντιμέτωπη με «θηρία» και κολύμπησε στα βαθιά. «Το χρονικό αυτό διάστημα, δοκιμάστηκα σε αρκετά εκπαιδευτικά συστήματα. Θυμάμαι συγκεκριμένα τη μεταρρύθμιση Αρσένη, που είχαμε δουλέψει πάρα πολύ όλοι μας, είχε ανέβει ο πήχης ιδιαίτερα ψηλά και μετά τελείωσε, αποσύρθηκε από τη μία ημέρα στην άλλη. Πολλές αλλαγές, που δεν έχουν πάντα ξεκάθαρο νόημα. Κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να δουλεύουμε για το καλό των παιδιών. Όποιο και να ‘ναι το σύστημα, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Αν βοηθιούνται από το εκπαιδευτικό σύστημα ή την πολιτεία γενικότερα, είναι ένα άλλο θέμα που θέλει μεγάλη συζήτηση».

«Στην καρδιά μου κρατώ όλες τις καλές στιγμές»

Από τα χρόνια αυτά, κρατάει όλες τις καλές ώρες, την ομαδική δουλειά και τις αγαστές συνεργασίες που απέδωσαν «καρπούς». «Ως εκπαιδευτικός, υποστήριζα πάντοτε τις εναλλακτικές μορφές διδασκαλίας. Θυμάμαι με χαρά την επιτυχία των Νεανικών Καλλιτεχνικών Αγώνων. Ήταν κάτι πολύ όμορφο και δημιουργικό, που το είδαμε να ανθίζει και μετά το χάσαμε», υπογραμμίζει. Ένα ακόμη σημαντικό έργο, ήταν η εφαρμογή πρόσθετης διδακτικής. «Ήταν σαν ένα δεύτερο σχολείο, με πολλές επιπλέον ώρες μαθημάτων. Οι καθηγητές αμείβονταν, αλλά δούλευαν και πολύ περισσότερο. Αυτά ήταν δύο πολύ δυνατά θέματα, που δυστυχώς χάσαμε. Πιστεύω όμως ότι επειδή η ζωή κάνει κύκλους, κάποια στιγμή θα επιστρέψουν το ίδιο δυναμικά».

Μεταξύ άλλων, η κ. Δράκου δηλώνει τυχερή και ευλογημένη που είχε την τύχει να περιβάλλεται από ανθρώπους που αγαπούν την εκπαίδευση και εργάζονται πρόθυμα γι’ αυτήν, όσο χαμηλές κι αν είναι οι αποδοχές τους. «Η δουλειά που γίνεται δεν ανταποκρίνεται στη μισθοδοσία. Καταλαβαίνουμε ότι οι καιροί είναι δύσκολοι, ότι έχουμε μια τυχερή δουλειά, είμαστε με τα νιάτα και δουλεύουμε με το μέλλον, αλλά είναι ωραίο να αμείβονται και οι κόποι σου», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Ωστόσο, εξηγεί ότι η ίδια κατάφερε να κερδίσει το στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό της: να αποδείξει ότι ένα δημόσιο σχολείο μπορεί να δουλέψει καλά, να αναδείξει τους ανθρώπους που δουλεύουν όταν έχουν τη στήριξη του Δήμου και των γονέων και την κατανόηση των μαθητών.

«Πρέπει να ανταγωνίζεσαι καθημερινά τον εαυτό σου»

Προσθέτει δε, ότι τα τελευταία χρόνια η εκπαίδευση έχει ανάγκη από «νέο αίμα» που θα την τονώσει και θα την καταστήσει ακόμη ισχυρότερη. «Δεν έχουμε νέους εκπαιδευτικούς  να φέρουν νέους προβληματισμούς, τεχνογνωσία, κέφι και παράλληλα να πάρουν και από την εμπειρία των παλιών. Ένα σχολείο δεν θέλει μόνο γερασμένο ή νεανικό πληθυσμό, πρέπει να τα έχει όλα και να ανακατεύεται η εμπειρία, το κέφι, η δημιουργικότητα, το όραμα».

Πόσο σκληρές είναι οι «μάχες» που έχει να αντιμετωπίσει κάποιος από μία θέση ευθύνης; Όπως εξηγεί, «οι μάχες είναι πολύπλευρες και πολυεπίπεδες. Πρέπει πρώτα από όλα να ανταγωνίζεσαι τον δικό σου εαυτό, να γίνεσαι όλο και καλύτερος για να μπορείς να ανταποκριθείς στις ανάγκες και στο σχολείο, ειδικά σε εμάς, που ανεβάζουμε τον πήχη όλο και πιο ψηλά. Ήθελα να διαβάζω, να πηγαίνω σε σεμινάρια, σε συνέδρια, να πιάνω τον παλμό, τον προβληματισμό, να ταξιδεύω και χρησιμοποίησα κάθε ευκαιρία, η οποία μου δόθηκε μέσα από την εκπαίδευση».

«Απαραίτητη η ψυχική αντοχή»

Στον αντίποδα όμως αυτής της προσπάθειας, βρίσκονται και οι οικονομικές δυσκολίες στη διοίκηση ενός σχολείου, οι οποίες όμως δεν είναι αξεπέραστες. «Δεν μπορώ να πω ότι στερηθήκαμε, γιατί είχαμε και έχουμε τον Δήμο που πάντα μας υποστήριζε. Από την άλλη, εμείς εκμεταλλευτήκαμε όλα τα ευρωπαϊκά προγράμματα για να εξυπηρετήσουμε το σχολείο μας». Παρά τις προκλήσεις της εποχές, αλλά και τους «μύθους» που επικρατούν γύρω από το επάγγελμα του δημόσιου υπαλλήλου, όπως υποστηρίζει, οι εκπαιδευτικοί έδιναν πάντα τον καλύτερο εαυτό τους. «Καθημερινά μπαίνουμε σε πολλές τάξεις, ό,τι και να πούμε, ό,τι και να κάνουμε, συζητιέται, κουβεντιάζεται, επιστρέφεται πολλές φορές αλλοιωμένο και αν δεν έχεις τις δυνάμεις να τα βγάλεις πέρα, να τα φιλτράρεις, όλα αυτά σε διαλύουν. Γι’ αυτό θέλει πολλή ψυχική αντοχή. Δεν θέλω να συγκρίνω, άλλες δουλειές δημοσίων υπαλλήλων. Κάθε δουλειά έχει τη δυσκολία της και τη ξέρει καλύτερα ο κάθε κλάδος. Ωστόσο, από τη μία έχεις την υπερέκθεση και τα σχόλια και από την άλλη ένα σύστημα που παρά τις δικές σου αμφιβολίες, θα πρέπει να ακολουθήσεις. Επιπλέον, ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα, τα οποία πρέπει να μη μεταφέρει στο σχολείο. Τέλος, υπήρξαν και στιγμές που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε θανάτους, αρρώστιες συναδέλφων, παιδιών, ατυχήματα. Όλα αυτά σε πηγαίνουν πίσω. Πρέπει, λοιπόν, να βρεις το κουράγιο, να γεμίσεις τις μπαταρίες σου, να τα ξεπεράσεις και να προχωρήσεις παρακάτω», επισημαίνει η κ. Δράκου.

 

«Ανταποδίδω απλόχερα όλη την αγάπη που έλαβα»

Καταλήγοντας, αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της σε όλους εκείνους που στάθηκαν διαχρονικά στο πλευρό της για το καλό και την πρόοδο του σχολείου. «Όπου και όποτε ζήτησα βοήθεια για το σχολείο και τα παιδιά μας, είχα ανταπόκριση. Από τη Νομαρχία, από τον Δήμο, τους Επισκόπους, από παλαιούς μαθητές μας. Υπήρξαν παιδιά που έρχονταν μόνοι τους και μας προσέφεραν χρήματα για να καλύψουμε κάποιες ανάγκες. Υπήρξε μάλιστα και γονιός, που μας αγόρασε και εγκατέστησε όλη την τουαλέτα για ΑμεΑ, με δικό του κόπο και έξοδα». Όπως τονίζει «αυτά τα χρόνια έλαβα πολλή αγάπη από κάθε πλευρά και την ανταποδίδω με όλη μου την καρδιά».

Καταλήγοντας, σημειώνει ότι, αν και αποχαιρετά την εκπαίδευση, δεν προτίθεται να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της, γιατί η καρδιά και το βλέμμα της θα είναι ακόμα στραμμένα σε αυτήν. «Όποιος κι αν είναι ο επόμενος Διευθυντής του ΓΕΛ, θα έχει τη στήριξή μου και το ίδιο κοντά, θα είμαι σε όποιο σχολείο έχει ανάγκη τη βοήθειά μου», υπογραμμίζει.

Σημειώνεται, ότι οι εκπαιδευτικοί του σχολείου ευχαρίστησαν και τίμησαν την κ. Δράκου για την πολυετή προσφορά της, οργανώνοντας ένα τραπέζι αποχωρισμού με δώρα, λευκώματα και τραγούδια, ενώ την επόμενη ημέρα, στην αποχαιρετιστήρια εκδήλωση των μαθητών, οι γονείς της επιφύλαξαν μία μεγάλη έκπληξη. Συμμαθήτριες της κ. Δράκου και άλλα οικεία της πρόσωπα έδωσαν το «παρών» για να την αγκαλιάσουν, να τη συγχαρούν για το συνολικό έργο της και να της ευχηθούν καλή ξεκούραση.