ΜΑΚΡΟΥΛΑΚΗΣ

Η Αρμονία των Εικόνων 1956 – 2013

ΙΔΡΥΜΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Β & Μ ΘΕΟΧΑΡΑΚΗ

ΜΑΚΡΟΥΛΑΚΗΣ

Η Αρμονία των Εικόνων 1956 – 2013

ΙΔΡΥΜΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Β & Μ ΘΕΟΧΑΡΑΚΗ

9 Μαΐου – 14 Ιουνίου 2013

Ο Μιχάλης Μακρουλάκης παρουσιάζει τους θαυμαστούς πίνακες του στο ίδρυμα Β & Μ Θεοχαράκη στην Αθήνα. Δεν είμαι ειδική για να κρίνω την υπέροχη ζωγραφική του καλού φίλου. Με εντυπωσίασαν τα σχόλια των ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης που γράφουν μα θαυμασμό στον κατάλογο της έκθεσης, την οποίαν επιμελήθηκε ο Τάκης Μαυρωτάς.

Ο πρόεδρος του Ιδρύματος εικαστικών τεχνών και μουσικής Βασίλης Θεοχαράκης γράφει: «Είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος από το γεγονός ότι στη σύντομη λειτουργία του Ιδρύματος μας έχει παρουσιαστεί με τον πιο ενδελεχή τρόπο το εικαστικό έργο σπουδαίων καλλιτεχνών της δικής μου γενιάς που έχουν συμβάλει αποφασιστικά στην εδραίωση και την εξέλιξη της σύγχρονης ελληνικής τέχνης.

Επιτρέψτε μου να μνημονεύσω, εκτός από τους κορυφαίους Γ. Μαυροϊδή και Λ. Λαμέρα, τους Ακαδημαϊκούς Δημ. Μυταρά και Γ. Παρμακέλη, και τους σπουδαίους Α. Φασιανό και Χρ. Καρά, που εμπιστεύτηκαν το έργο τους στο ίδρυμα μας στην πιο ώριμη φάση της δημιουργικής τους πορείας, δίνοντας την ευκαιρία στο φιλότεχνο κοινό να συνειδητοποιήσει με άμεσο τρόπο ότι η Ελληνική τέχνη δεν έχει μόνο λαμπρό παρελθόν αλλά και δυναμικό παρόν. Αυτό το δυναμικό παρόν ενισχύει η τωρινή μας αναδρομική έκθεση του αγαπημένου μας Μιχάλη Μακρουλάκη, με τον τίτλο: «Μακρουλάκης. Η αρμονία των εικόνων 1956 – 2013». Ο εύστοχος αυτός τίτλος αποκαλύπτει και μια μεγάλη αλήθεια, ότι ο καλλιτέχνης σε όλη του την πορεία υπηρέτησε τις καθαυτό βαθύτερες αξίες της ζωγραφικής, κατακτώντας την ίδια την πνοή της, δηλαδή την αρμονία.

Η αλήθεια της ζωγραφικής είναι πάντα μια και γνωρίζω καλά πόσο πολλές θυσίες απαιτούνται για να την πλησιάζει ή να την κατακτήσει ένας δημιουργός. Χρόνια τώρα παρακολουθώ αδιάλειπτα τη ζωγραφική του, θαυμάζοντας τον για την υπομονή και για την διαύγεια των εικόνων του. Εκείνη τη διαύγεια, που μας κάνει να φαίνεται ο κόσμος μας πιο όμορφος, επειδή ακτινοβολεί ένα άλλο φως μιας άλλης πνευματικότητας της καθημερινότητας. Έτσι, το έργο του, είτε πρόκειται για ένα τσαμπί σταφύλι, είτε για μια γυμνή μορφή, καταφέρνει να νικά το χρόνο μέσα από τη ζωγραφική του τελείωση, ενισχύοντάς μας την επιθυμία για κάθε τι ωραίο.

Με ευκαιρία της έκθεσης…και της έκδοσης του καλαίσθητου καταλόγου που τη συνοδεύει, με κείμενα των Άγγελου Δεληβοριά, Μάνου Ελευθερίου, Χάρη Καμπουρίδη, Νίκου Μηλιώνη, Βεατρίκης Σπηλιάδη, Νίκου Σταμπολίδη, Γιάννη Τσαρούχη και Τάκη Μαυρώτα δράττομαι της ευκαιρίας να εκφράσω τις ευχαριστίες μου σε όλους τους συντελεστές της πολύ σημαντικής αυτής έκθεσης…»

Ο Μάνος Ελευθερίου, ο Συριανός ποιητής και συγγραφέας, θαυμάζοντας το έργο του Μακρουλάκη γράφει: «Η ζωγραφική κοσμογονία του Μιχάλη Μακρουλάκη»

«Η ζωγραφική του Μ. Μακρουλάκη θυμίζει πολλές φορές ότι σώθηκε ως τις μέρες μας από τις τοιχογραφίες ερειπωμένων ανακτόρων. Πρέπει να ανήκουν σε μυθικές αίθουσες συμποσίων, όπου κάποια στιγμή, βραδινές ώρες εορτών, όταν άδειαζαν πια οι φιάλες των κρασιών και άρχιζε το παραμιλητό και το σάλεμα του νου, κανονικά αυτά τα μοντέλα θα εγκατέλειπαν την ακινησία τους και θα κατέβαιναν να συμποσιαστούν με τους ειδωλολάτρες ιδιοκτήτες και καλεσμένους.

Πέρα απ’ αυτά τα «γραφικά» υπάρχει μια «τάξη» στη ζωγραφική του, ίδια με την τάξη που υπήρχε κάποτε στην ανθρωπότητα και που αυτήν ακριβώς κυνήγησαν οι ζωγράφοι της Αναγέννησης.

Στο χρώμα ξεσηκώνεται η ανταύγεια της αρχαίας ελληνικής ζωγραφικής ότι έμεινε ακέραιο σε κόγχες και θόλους ερειπίων κι ακόμη η ανάμνηση χρωμάτων της πομπηϊανής εποχής και της βυζαντινής αγιογραφίας…» και συνεχίζει ο Μάνος Ελευθερίου αναφερόμενος στη ζωγραφική άλλων εποχών και ιδιαίτερα στις τοιχογραφίες ναών που καταστράφηκαν. Και συνεχίζει: «Ενώ τίποτα στο έργο του Μακρουλάκη δεν παραπέμπει, θεματικά τουλάχιστον, στη θρησκευτική έξαρση, εν τούτοις υπάρχει μια κατάνυξη και μια εξαϋλωση ακόμη και όταν ζωγραφίζει τα πασχαλινά αυγά ή τα πολύχρωμα φρούτα. Που σημαίνει ότι τα έργα του κάλλιστα θα μπορούσαν να λάμπουν μέσα στο σκιόφως μιας εκκλησίας.

Απ’ αυτήν τη ζωγραφική έχει απομονωθεί η αθλιότητα και η μιζέρια του κόσμου, έχουν εξοστρακιστεί για πάντα οι αδυναμίες του ανθρώπινου σώματος.

Πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις αυτή η μανιακή εμμονή του ζωγράφου στη λεπτομέρεια…

Ανθρώπινα ημίγυμνα σώματα, αντικείμενα, άλογα, σκυλιά, λουλούδια, φυτά, πεταλούδες και φρούτα όλα μαζί συνθέτουν μια πνευματικότητα που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η κοσμογραφία του. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ταπεινά λαϊκά σπίτια της Σύρας, όσοι έχουν να παλέψουν με τα βουνά που τα περικλείουν και το φεγγάρι που μοιάζει σα στρογγυλή γαλάζια βόμβα.

Ξέρω πολύ καλά ότι μπορεί κανείς να μας πάρει με τις πέτρες αν χρησιμοποιούσαμε παραπομπές σε ορισμένα μυθικά ονόματα, αλλά θα τολμήσω και όχι με την πρόθεση να αγιάσω.

Όσο ιερά ήταν τα άλογα του Λεονάρντο ντα Βίντσι για τους Φόρτσα, με την «ιερή και λαμπρή φυσιογνωμία» άλλο τόσο είναι και για τον Μακρουλάκη. Θέλω να εξηγήσω στον εαυτό μου ότι και εδώ η πραγματικότητα (μια λέξη που μας ταλαιπωρεί επί χρόνια) και η ανάσταση ενός αλόγου που ζωγράφισε η εκείνη η τραγική ανεστραμμένη «ακίνητη κίνησή του» όταν βρίσκεται ανάσκελα που ίσως είναι το λίγο, πριν από το θάνατο, ξεπερνάει τη σκηνοθετική ταξινόμηση και τη διανομή των ρόλων. Η περειπέτειά τους, εν ολίγοις, είναι ίδια με του κάθε ανθρώπου και, φυσικά, του ίδιου του ζωγράφου»

Μάνος Ελευθερίου.

Η μνημειώδης μικρογραφία του Μιχάλη Μακρουλάκη.

Ο Δικαστικός Νίκος Μηλιώνης, θαυμάζοντας το έργο του Συριανού ζωγράφου γράφει: «Η ποιητική αναδημιουργία του αντικειμένου είναι το ζητούμενο στη ζωγραφική… Η ατμόσφαιρα της γεννέθλιας γης, με τους ανθρώπους της, τα σπίτια της και τα γεννήματά της, από τους εύχυμους καρπούς μέχρι τα άγρια χόρτα της, αποτελεί την πρώτη ύλη για την ηδονοθηρική ματιά ενός καλλιτέχνη… Έτσι μέσα στη διαφάνεια του φωτός της Ερμούπολης, με λίγο από Αιγαίο Πέλαγος και λίγο από τον νεοκλασικισμό του 19ου αιώνα, εμφανίζεται σαν σκηνικό στη ζωγραφική του Μ. Μακρουλάκη: μια ζωγραφική που μετεωρίζεται μέσα σε πλήθος πρόδηλων αναφορών η υποδόριων υπαινιγμών… Με άλλα λόγια, με τη ζωγραφική του ανάγει το μικρογραφικό σε μνημειώδες»

Μετά από τα επαινετικά σχόλια ανθρώπων άξιων και σπουδαίων για το έργο του Μιχάλη Μακρουλάκη, απλά προσθέτω:

Τιμά το νησί μας!