«Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα, δημιουργούν φιλίες»

Με αυτόν τον τίτλο η εφημερίδα υποδέχθηκε ένα άρθρο μου πέρυσι στις 18 Οκτωβρίου. Το κείμενο αναφερόταν στην γνωριμία μας με την Μέϊ και τον Κάρλος, ένα ζευγάρι από την Αργεντινή. Είχαν αγκυροβολήσει με το κότερο εκεί στο λιμανάκι του Φοίνικα, κοντά στο Φάρο (και κοντά στο σπίτι μας). Είχα γράψει για την γνωριμία μας και ιδιαίτερα για τον ενθουσιασμό τους και τον θαυμασμό τους για το νησί μας. Τους βοηθήσαμε να γνωρίσουν περισσότερο τη Σύρο και την ιστορία της και έφυγαν με την υπόσχεση ότι θα ξανάρθουν. Και… ήρθαν πάλι το φετινό καλοκαίρι. Όταν άνοιξα ένα πρωινό το παράθυρο της κουζίνας, το σκάφος ήταν πάλι εδώ και η Μέι με χαιρετούσε με ένα μαντήλι. Έμειναν αρκετές μέρες στο νησί που λατρεύουν, συναντηθήκαμε, μιλήσαμε και όπως είπε εκείνη: Γίναμε πολύ καλές φίλες. Την ημέρα που έφευγαν η Μέι με αγκάλιασε με αγάπη, μου είπε ότι με αισθάνεται καλή της φίλη και μου έδωσε ένα κείμενο που είχε γράψει εκείνη αποχαιρετώντας το νησί κι εμάς. Βέβαια ήταν γραμμένο στην Ισπανική γλώσσα και μας το μετέφρασε Ισπανομαθής φίλος.

Φίλη

Μ’ αυτόν τον τίτλο η Μέι γράφει: «Για άλλη μια φορά ήμαστε στον Φοίνικα Σύρου, δεμένοι σε μια σημαδούρα, στο μέρος που πάντα μας άρεσε. Από εκεί βλέπαμε τη δραστηριότητα της μαρίνας και της παραλίας κι όλα τα σπίτια να αντικρίζουν τον κόλπο σαν τοπίο από πίνακα ζωγραφικής. Τον Σεπτέμβριο του 2013 είχαμε ξανάρθει, για ακόμη μία φορά. Όπως και να ‘χει, μας αρέσει να ξαναγυρνάμε σ’ αυτό το μέρος, το υπέροχο και να το βλέπουμε με τα μάτια των ντόπιων κι όχι του τουρίστα, να χαιρετιόμαστε με την ελπίδα σαν παλιοί πελάτες, κάθε φορά που πηγαίναμε ν’ αγοράσουμε από το φούρνο τα ωραία προϊόντα του, να νοικιάσουμε αυτοκίνητο, μηχανάκια κ.α. ή γιατί όχι, να δούμε τι άλλο καινούργιο έχει γίνει στην περιοχή, αλλά δυστυχώς σ’ αυτά τα χρόνια της κρίσης δεν έχουν γίνει πολλά καινούργια. Έκλεισε κι ο Μπαρμπαλιάς, μια ταβέρνα που πηγαίναμε συχνά και δεν υπήρχε πια το ΑΤΜ.

Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δεν σταματά την επιθυμία μας να βρισκόμαστε και να απολαμβάνουμε τον Φοίνικα. Απέναντί μας είναι τα σπίτια με τα μεγάλα δέντρα και διάφορα είδη λουλουδιών. Απ’ όλα, ξεχωρίζουν τα Santa Rita και μια ποικιλία από Aloes και κάκτους που συμπληρώνουν την ωραία εικόνα. Το αξιοπερίεργο είναι ότι αυτή η ακτή δεν έχει καθόλου αμμουδιά. Τα σπίτια είναι κτισμένα πάνω στα βράχια που φτάνουν μέχρι την θάλασσα. Οι χήνες. Κάθε πρωί μια μακριά σειρά από χήνες κατεβαίνουν τις σκάλες με πολύ φασαρία και μία - μία βουτάνε στη θάλασσα. Κουνώντας χαριτωμένα τις ουρές τους περνούν από κοντά μας και αν με δουν να είμαι στην κουβέρτα πλησιάζουν το σκάφος και τότε τους ρίχνω κομμάτια ψωμιού που πάντα τα φυλάω γι’ αυτές. Και μετά αφού… «μιλήσουμε για λίγο» συνεχίζουν το ταξίδι τους για άλλα σκάφη ή θα πάνε στην προβλήτα για ηλιοθεραπεία. Αυτές οι χήνες ανήκουν σ’ αυτό το σπίτι που είναι πιο κοντά στον Φάρο.

Αποβιβάστηκα από το φουσκωτό σ’ ένα μικρό μώλο κι άρχισα να παρατηρώ τον χώρο. Παρατήρησα τα μικρά παγκάκια, τα τασάκια φτιαγμένα από βότσαλα για να μην πετούν οι άνθρωποι τ’ αποτσίγαρά τους στην ακτή. Ωραίες παλιές σκουριασμένες άγκυρες και σχοινιά δεμένα τριγύρω στόλιζαν το χώρο. Μια παλιά βάρκα πιο πέρα… όλα δείχνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν να κάνουν με τη θάλασσα. Περνώντας από ένα μικρό πλακόστρωτο δρόμο κατευθυνόμουν προς την έξοδο για να περπατήσω προς το λιμάνι γνωρίζοντας και αυτή την πλευρά του Φοίνικα. Τότε μια πόρτα του σπιτιού άνοιξε. Ένα χαμογελαστό πρόσωπο με γκρίζα καλοχτενισμένα μαλλιά με χαιρέτησε Αγγλικά. Εγώ χαιρέτησα με τα λίγα Ελληνικά μου. Με χαιρέτησε πολύ φιλικά και ρώτησε αν ήθελα κάτι. Ευχαριστώ πολύ, είπα, με πρόθεση να συνεχίσω το δρόμο μου. Όμως η συζήτηση συνεχίστηκε και συστηθήκαμε. Το όνομά της Μαρία. Μου είπε ότι κάθε πρωί κοιτάει αν το σκάφος μας είναι ακόμη εδώ. Αυτό θα πει ότι νιώθουμε καλά στο νησί. Εγώ της απάντησα ότι μας αρέσει πολύ η Σύρος κι έχουμε μείνει αρκετό καιρό, ιδιαίτερα στον Φοίνικα. Με προσκάλεσε μέσα στο σπίτι, με σύστησε στον σύντροφό της και κάποια στιγμή μου προσέφερε ένα ωραιότατο prospectus, γκραβούρες και κείμενα με την ιστορία όλου του νησιού και ειδικά της πρωτεύουσας Ερμούπολης. Η Μαρία μου είπε ότι κάθε μέρα κολυμπούν με τους φίλους τους και την επόμενη ημέρα με πήραν και εμένα μαζί με την παρέα τους. Οι φίλοι τους, είναι ένα ζευγάρι που ζουν στην Αθήνα και περνούν τους καλοκαιρινούς μήνες στο Φοίνικα. Έτσι απλά γίναμε φίλες με τη Μαρία. Μετά έπιασε νοτιάς, αφήσαμε το αγκυροβόλιο και δέσαμε στη μαρίνα του Φοίνικα όπου μείναμε λίγες μέρες. Εκεί ο Νίκος είναι πολύ ευγενικός και έτοιμος να προσφέρει και να φροντίσει και το σκάφος και τους ανθρώπους. Μετά αποφασίσαμε να φύγουμε για τη Λέρο. Την παραμονή της αναχώρησής μας πήγα να δω τη Μαρία. Αγκαλιαστήκαμε θερμά. Και οι δύο είχαμε το ανεξήγητο συναίσθημα ότι γνωριζόμαστε από πάντα.

Αντίο Φοίνικα. Την επόμενη μέρα είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση και ξεκινήσαμε αργά προς την έξοδο αυτού του αγαπημένου κόλπου. Ήμουν αφηρημένη βλέποντας το σκηνικό της αναχώρησης, όταν… ξαφνικά είδα ένα λευκό πανί και τη Μαρία με τους φίλους τους να μας αποχαιρετούν. Συγκινήθηκα. Σήκωσα τα χέρια μου. Τα σταύρωσα και τα ξανασταύρωσα πολλές φορές αποχαιρετώντας τους. Νομίζω, όπως είπαμε, ότι είναι σίγουρο ότι θα ξαναβρεθούμε πάλι. Γεια σου Μαρία, μέχρι την επόμενη χρονιά!!! Με πολλή αγάπη Μέι. Η φίλη σου από την Αργεντινή.»

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον Γιάννη Κουρούση για την μετάφραση. Την επόμενη χρονιά η Μέι και ο Κάρλος θα φροντίσουν να αποκτήσουν σπίτι στο Φοίνικα, νομίζω.