ΠΑΣΧΑ. Η αποθέωση της αγάπης

Θλίψη και κατάνυξη της Μεγάλης Παρασκευής τούτες τις μέρες, ο Χριστός βαδίζει πιο έντονα στον ανήφορο των παθών. Περιφρονημένος, αιμόφυρτος, ερημωμένος. Άνθρωπος του πόνου και της οδύνης. Δικάστηκε χωρίς κανένα ίχνος σφάλματος, καταδικάστηκε στον πιο ατιμωτικό θάνατο, φορτώθηκε το ξύλο της περιφρόνησης και πορεύτηκε στο τόπο του κρανίου. Σταυρώθηκε μέσα σε μια ατμόσφαιρα σαρκασμού και χλεύης ανάμεσα στους κακούργους. Κάθε χρόνο τούτες τις μέρες, η αίσθηση της αγωνίας του Χριστού κυριεύει τις ψυχές όσων έμειναν ακόμη αληθινοί άνθρωποι. Πολλοί διατηρούν ακόμα μέσα τους την αληθινή συγκίνηση και δακρύζουν με τα «εγκώμια» της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας:

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι

την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται ο των αγγέλων Βασιλεύς…»

Η πονεμένη ψυχή της Ρωμιοσύνης κηδεύει τον Ιησού με θρήνους που τους ξέρει από τα παλιά χρόνια. Τα «εγκώμια» της Μ. Παρασκευής είναι μοιρολόγια της χριστιανοσύνης γεμάτα ποίηση και σπαραγμό. Η φωνή των ανθρώπων που πολλές φορές συνοδεύουν τους ψαλμούς των ιερέων, ακούγεται με ιδιαίτερη θλίψη… «Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην…». Όλοι οι άνθρωποι πονούσαν και θρηνούσαν μα πιο πολύ υπέφερε η Μητέρα του η Παναγία.

Τον έφερε στον κόσμο και τον καμάρωνε. Αλλά εκείνη την ημέρα αισθάνθηκε τον πιο δυνατό πόνο…. Το φως των ματιών της βασίλεψε και χάθηκε από τα δάκρυά της. Ο μονάκριβος γιος της έφυγε από κοντά της. Στα «εγκώμια» των θρήνων, τα πιο αγαπημένα λόγια, αλλά και τα πιο πονεμένα είναι τα λόγια της Παναγίας:

«Ω, γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου τέκνον

που έδυ σου το κάλλος;…

Έραναν τον τάφον αι μυροφόροι μύρα

λίαν πρωί ελθούσαι…»

Μεγάλη Παρασκευή. Οι καμπάνες στις εκκλησίες σημαίνουν πένθιμα, νεκρικά. Ένας Θεός πεθαίνει πάνω στο σταυρό. Ήταν ένας Θεός ειρηνοποιός και φιλάνθρωπος. Θεός αγάπης και προσπαθούσε με τα θεόπνευστα λόγια του να συνετίσει τους ανθρώπους. Δεν μας θέλησε ο Χριστός χωρισμένους σε θρησκείες σε συστήματα πολιτικά και κοινωνικά, σε κόμματα κ.α.

«Αγαπάτε αλλήλους», «Αγάπατε τους εχθρούς σας»

Σωστό δεν θα ήταν να βασιλεύει η αγάπη και να μην υπάρχουν εχθροί; «Ένας ο ποιμένας, είπε και μια η ποίμνη με τα πρόβατα». Έτσι ονειρεύτηκε ο Κύριος την ανθρωπότητα. Τι καλά θα ήταν αν ο κάθε άνθρωπος μπορούσε να ζει σωστά και δίκαια χωρίς να βλάπτει και να ενοχλεί τα δικαιώματα του άλλου.

Από τη Γέννηση του Χριστού μέχρι σήμερα που έχουν περάσει πάνω από 2000 χρόνια, τι πέτυχε η ανθρωπότητα; Αλληλοεξοντώματα, πόλεμοι, βαρβαρότητες, τρομοκρατίες, θηρία τελικά οι άνθρωποι Χριστέ μου, βοήθησε τους ανθρώπους να ηρεμήσουν, να γαληνέψουν και να συνυπάρξουν με αγάπη και ηρεμία σε όποια θρησκεία κι αν ανήκουν. Ας γίνει γνωστή στον κόσμο η ειρήνη αλλά και η αγάπη.

Η καμπάνα της αντικρινής εκκλησίας ακούγεται μ’ ένα πένθιμο ήχο… Αύριο Μεγάλη Παρασκευή. Ας ευχηθούμε όλοι να έχουμε ένα καλό και ειρηνικό Πάσχα.

Πάσχα

Η λέξη Πάσχα προέρχεται από την αραμαϊκή pasha ή την εβραϊκή pesah που σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Η παράδοση του Ισραήλ συνέδεσε αυτή τη λέξη με την ανάμνηση της εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο, ώστε να απελευθερωθούν από τη δουλειά του Φαραώ. Οι Χριστιανοί υιοθέτησαν αυτή τη λέξη pasha που εγκαινίασε ο Χριστός με το Πάθος και την Ανάστασή του. Με αυτή τη λέξη θέλησε να βοηθήσει τον λαό να ακολουθήσει μια νέα ζωή ελευθερίας και δραστηριότητας, προσφέροντας αγάπη και δύναμη στον συνάνθρωπό του. «Πάσχα, Κυρίου, Πάσχα…» ψάλλουν οι ιερείς στους ναούς μας.

Το Πάσχα και η Ανάσταση του Χριστού καλούν εμάς τους ανθρώπους σε ένα «πέρασμα» καινούργιο σε μια σχέση αγάπης με τους γύρω μας. Αξίζει να διαλυθούν τα σύννεφα της δυσαρέσκειας και του μίσους που σκιάζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και να ανοίξουν οι καρδιές στους δικούς μας ανθρώπους, στους φίλους στους συνεργάτες και…στους εχθρούς μας ακόμη. Ας γίνουμε όλοι φίλοι, έστω κι αν έχουμε διαφορετικές απόψεις πολιτικές ή θρησκευτικές κ.α.

Στη μεγάλη γιορτή, που έρχεται, η Εκκλησία μας ξαναφέρνει ολοζώντανα, με όλη τη λαμπρότητα και την ένταση της λατρείας, τη μεγαλειώδη αλήθεια: Χριστός Ανέστη! Και φυσικά, εμείς οι απλοί Χριστιανοί απαντούμε: Αληθώς Ανέστη!

Η Ανάσταση του Κυρίου δεν είναι τυχαίο που συμπίπτει με την ανθοφορία της φύσης. Η Ανάσταση και η Φύση εκφράζουν την ανανέωση και την αρχή μιας νέας πορείας.

Πολλοί Έλληνες ποιητές έγραψαν γι’ αυτήν την υπέροχη σύνδεση Λαμπρής και Φύσης. Ο Στ. Σπεράντας γράφει: «Ανάσταση! Και γέμισε χαρά, λουλούδισε η ψυχή μου σαν τον κρίνο…Ανάσταση! Τα σήμαντρα χτυπούν. Κι όλα τα δένδρα ανθίζουν πέρα ως πέρα. Στον κόσμο αυτό ας μάθουν ν’ αγαπούν όσοι το μίσος έσπειραν κι ας πουν: Χριστός Ανέστη ετούτη την ημέρα». «Νάτην η Λαμπρή με τα λουλούδια. Κόψετε παιδιά την πασχαλιά κι όλα με χάρες και με τραγούδια τρέξετε ν’ αλλάξουμε φιλιά…»

Ο μεγάλος Διονύσιος Σολωμός έγραψε: «Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες, όλοι μικροί – μεγάλοι, ετοιμαστείτε στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες μέσα με το φως της χαρά συμμαζωχτήτε, ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες μπροστά στους Αγίους και φιληθείτε!... Πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι!»

Κι ο Κώστας Βάρναλης έγραψε: «Πως οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένα και γύρω μπαξέδες…Φεύγεις πάνω στην Άνοιξη, γιέ μου καλέ μου. Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις γιε μου…». Θα έλεγε η Μάνα του Χριστού.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ