Σινεπιλογές

"Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές" /Murder on the Orient Express (2017) του Kenneth Branagh 

Ο Κένεθ Μπράνα προσπάθησε στην δεκαετία του 90 να αυτοχρηστεί διάδοχος του Όρσον Γουέλς, με  προφανείς αναλογίες τον δισυπόστατο ρόλο τους μπροστά και πίσω από την κάμερα και την έλξη τους από τα Σαιξπηρικά έργα. Φυσικά κάθε τέτοια σύγκριση αποτελεί ιεροσυλία καθώς ο «ογκόλιθος» του σινεμά έχει υπογράψει διαχρονικά αριστουργήματα που άλλαξαν την ιστορία και την αισθητική της 7ης τέχνης ενώ ο Μπράνα υπολείπεται σε καλλιτεχνική πρωτοπορία και εμφανίζεται σε ένα ευρύ φάσμα ταινιών που μπορεί να εκτείνεται από τον Σαίξπηρ, μέχρι τον... «Θορ».

Η εύφορη περιοχή της φιλμογραφίας του Μπράνα είναι οι  Σαιξπηρικές ταινίες [«Ερρίκος ο 5ος»(1992), «Πολύ κακό για το τίποτα» (1993), Άμλετ(1996), «Αγάπης Αγώνας Άγονος»(2000), «Όπως σας αρέσει» (2006)]. Όντας πολυσχιδής και πολυσυλλεκτικός καταπιάνεται και με άλλα ετερόκλητα είδη [το θρίλερ “Dead again” (1991), την κομεντί “Peter’s friends” (1992), την εκδοχή του για τον “Frankestein” (1994), την ρομαντική κωμωδία “In the Bleak Midwinter”(1995), την κινηματογραφική όπερα «Μαγικό αυλό» (2006) του Μότσαρτ, την δική του εκδοχή για το «Sleuth»του Schaffer (2007), την υπερηρωική περιπέτεια  “Τhor” (2011)].

Στη νέα του ταινία αναμετριέται με την περίφημη εκδοχή του Sidney Lumet (1974), στο πιο διάσημο μυθιστόρημα της Agatha Christie έχοντας στη διάθεσή του ένα all-star cast που περιλαμβάνει τους Johnny Depp, Michelle Pfeiffer, Willem Dafoe, Penelope Cruz και Judi Dench!  Αφηγείται μια  ιστορία που ξεκινάει ως ένα πολυτελές ταξίδι με τρένο στην Ευρώπη και εξελίσσεται γρήγορα σε ένα από τα πιο κομψά, αγωνιώδη και συναρπαστικά μυστήρια που έχουν γραφτεί ποτέ.

Μετά τον σοκαριστικό φόνο ενός πλούσιου και αδίστακτου επιχειρηματία σε ένα πολυτελές τρένο, ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Poirot πρέπει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο προκειμένου να αποκαλύψει ποιος από όλους τους εκλεκτούς επιβάτες είναι ο δολοφόνος, πριν ο τελευταίος ξαναχτυπήσει.

Ο Μπράνα λειτουργεί αποτελεσματικά μπροστά και πίσω από την κάμερα, με αφετηρία ένα μαγευτικό πρόλογο που δίνει βάρος στον θρύλο του Poirot και δίνοντας στη δράση εξίσου μεγάλη προσοχή με τον διάλογο, έτσι ώστε οι ήσσονες στιγμές να είναι το ίδιο ελκυστικές με τις σημαντικές. Αγαπάει το cast του τόσο πολύ που όταν το συγκεντρώνει στο ίδιο πλάνο, εικονογραφεί σαν το «Τελευταίο Δείπνο» του Da Vinci, συνεπικουρούμενος από την εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας του Χάρη Ζαμπαρλούκου που συμβάλλει καθοριστικά στην υψηλή αισθητική της ταινίας.

Ο ίδιος ο Μπράνα, ως Ηρακλής Πουαρό, έχει να αναμετρηθεί με τον Πίτερ Ουστίνοφ και τον εκπληκτικό Ντέιβιντ Σάσετ από την ιστορική σειρά, και φαίνεται να επιμένει περισσότερο στις φιλοσοφικές θέσεις του ήρωα του, αποφεύγοντας όμως να ενσωματώσει στην ερμηνεία του όλα εκείνα τα μικρά χαριτωμένα στοιχεία που έκαναν διάσημο τον Βέλγο ντετέκτιβ, όπως τους ψυχαναγκασμούς του, την αγάπη του για το καλό φαγητό, το φλεγματικό του χιούμορ και τη μοναδική του μέθοδο.

Φυσικά ολόκληρη η ιδέα της ανανέωσης ενός από τα πιο δημοφιλή μυστήρια δολοφονίας που έγιναν ποτέ, είναι εγγενώς γεμάτη με κινδύνους. Πολλοί άνθρωποι στο κοινό γνωρίζουν την λύση, είτε επειδή το έχουν διαβάσει, το έχουν δει, είτε το άκουσαν. Αλλά ακόμα και αν κάποιος ξέρει πώς τελειώνει, υπάρχουν ακόμη πολλές κινηματογραφικές απολαύσεις σε αυτό το κομψό τραίνο καθώς γλιστράει ομαλά πάνω στις  ράγες του. Μόλις επιλυθεί το μυστήριο, είναι πιθανό οι θεατές να βρουν κενά στην πλοκή και να θέσουν ερωτήματα σχετικά με την αξιοπιστία της λύσης, αλλά οι αναγνώστες το κάνουν από τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο το 1934.

 Στην κατάληξη του φιλμ ο Poirot αναχωρεί για να ξεκινήσει με καθυστέρηση τις διακοπές του και τότε γνωστοποιείται μια δολοφονία που διαπράχθηκε στον Νείλο και απαιτούνται οι διερευνητικές του ικανότητές . Φυσικά, αυτή είναι μια αναφορά στον «Θάνατο στον Νείλο», μία από τις πιο αγαπημένες ιστορίες του Poirot της Agatha Christie. Προφανώς αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε δει την τελευταία ενασχόληση του Μπράνα με τον δανδή ντεντέκτιβ.

«ΣΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ»

Το φθινοπωρινό σκηνικό μετουσιώνεται στον κινηματογράφο μέσω της εναλλαγής των εκθαμβωτικών αποχρώσεων του κόκκινου και του πορτοκαλί. Η οπτική πανδαισία του φθινοπωρινού χρώματος πλημμυρίζει την οθόνη και τα φύλλα στροβιλίζονται προτού πέσουν στο έδαφος και σκουριάσουν. Ο κινηματογραφικός φακός καταγράφει τις νύχτες που γίνονται ολοένα και πιο σκοτεινές, το ψιλόβροχο που πέφτει ρυθμικά κι εκείνη τη χαρακτηριστική, γλυκιά μελαγχολία του φθινοπώρου που ρίχνει ξανά τον μανδύα της. Οι άνθρωποι επιστρέφουν στην καθημερινότητά τους με μια διάθεση νοσταλγίας, εσωστρέφειας και στοχασμού.

Μακρυά από το αγριεμένο πλήθος /Far From the Madding Crowd (1967) του John Schlesinger

Τα γραφικά τοπία της υπαίθρου και οι σκουριασμένες αποχρώσεις απεικονίζονται με έξοχο τρόπο στην προσαρμογή αυτή του ρομαντικού μυθιστορήματος του 19ου αιώνα του Thomas Hardy, με τη Julie Christie στο ρόλο  μιας γοητευτικής γυναίκας  που θα κληρονομήσει ένα αγρόκτημα και θ' αποκτήσει την ανεξαρτησία της. Στη ζωή της  θα μπουν, διεκδικώντας την συναισθηματικά, τρεις εντελώς διαφορετικοί άνδρες, αφού ο καθένας ανήκει σε άλλη κοινωνική τάξη, που τους ερμηνεύουν τρεις κορυφαίοι ηθοποιοί: Ο Αλαν Μπέιτς,ο Πίτερ Φιντς και ο Τέρενς Σταμπ.

Η Χάνα και οι Αδελφές της/Hannah and Her Sisters (1986) του Woody Allen

Ίσως η κορυφαία ,η πιο αντιπροσωπευτική, η πιο πλήρης δημιουργία του Γούντι Άλλεν που συνοψίζει το σύνολο του έργου του. Μια απολαυστική κωμωδία ηθών γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις που μεταλλάσσονται, όπως και οι εποχές στη Νέα Υόρκη, μ’ ένα πανέμορφο, φθινοπωρινό Σέντραλ Παρκ σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ευφυής σεναριακά, βαθύτατα ρομαντική, ξεχειλίζοντας από αγάπη, τρυφερότητα και χιούμορ, η κλασική πλέον ταινία σάρωσε στα βραβεία του 1987, Αναζητώντας, τι άλλο, το νόημα της ζωής, ο Γούντι Άλεν μάς συστήνει τρεις αδερφές, τη Χάνα (Μία Φάροου), τη Χόλι (Νταϊάν Γιστ) και τη Λι (Μπάρμπαρα Χέρσεϊ), και τους άνδρες στις ζωές τους. Και ιχνηλατεί σε μυθιστορηματικό μοτίβο, ανά κεφάλαια, τις αλληλένδετες ιστορίες των μεταξύ τους σχέσεων, αδερφικών κι ερωτικών. Η χρονική και ψυχική ραχοκοκαλιά της πλοκής είναι τρία διαδοχικά οικογενειακά δείπνα για την Ημέρα των Ευχαριστιών, στο διαμέρισμα της Χάνα στο Μανχάταν. Μέσω αυτών, ο Άλεν αναμοχλεύει τις μόνιμες  θεματικές του όπως η υπαρξιακή κρίση, ο φόβος του θανάτου, η νεύρωση, η μιζέρια, το αδιέξοδο της μέσης ηλικίας και ο κίνδυνος της αυταπάτης, σε μια γλυκόπικρη ταινία με σπουδαίες ερμηνείες κι αριστουργηματική ατμόσφαιρα.