Του Γ. Ξανθάκη

Σινεπιλογές

  • Δευτέρα, 26 Φεβρουαρίου, 2018 - 06:13

H Μορφή του Νερού/Τhe Shape of Water (2017) του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο

Οι οπαδοί του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο ξέρουν τι να περιμένουν από το στυλ του: εντυπωσιακή αφήγηση παραμυθιών με μαεστρική σύνθεση τρόμου, ρομαντισμού, επιβλητικού χώρου  και εμμονή στο μεταφυσικό και το απόκοσμο. Ο Μεξικάνικος σκηνοθέτης παραδίδει όλα αυτά στον εντονότερο βαθμό στην τελευταία δημιουργία του “The Shape of Water”, ένα γοητευτικό παραμύθι τοποθετημένο χρονικά στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου για την διαφορετικότητα, το δικαίωμα και την επιθυμίa κάθε πλάσματος να ακούγεται, να κατανοείται και να αγαπιέται.

Η Φιλμογραφία του σκηνοθέτη

Γεννημένος στις 9 Οκτωβρίου του 1964 στο Μεξικό, ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο κέρδισε την διεθνή αναγνώριση με το αριστούργημα του «Ο Λαβύρινθος του Πάνα» το 2006. Η θλιβερή πραγματικότητα του ισπανικού εμφυλίου φιλτράρεται από ένα κοριτσίστικο βλέμμα και μεταμορφώνεται σε καθηλωτικό παραμύθι που θυμίζει την «Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων» και τους μύθους του Μπόρχες. μέσα από έξοχες, συχνά σουρεαλιστικές, εικαστικά πανέμορφες εικόνες.

Ωστόσο ακούσαμε για πρώτη φορά το όνομά του το 1993, με το «Cronos», ένα σκοτεινό παραμύθι για το αρχετυπικό φαουστικό μοτίβο του ανθρώπου που πουλά την ψυχή του στο διάβολο για να πάρει το ελιξήριο της αιώνιας ζωής. Ακολούθησε το κακόγουστο και αποτυχημένο sci fi τρόμου «Mimic» (1997) με τη Μίρα Σορβίνο να κινδυνεύει από ορδές μεταλλαγμένων κατσαρίδων .

Στο υποβλητικά σκηνοθετημένο παραμύθι τρόμου «Στη Ράχη του διαβόλου» (2001) ένα δωδεκάχρονο αγόρι, εγκαταλείπεται σ’ ένα ορφανοτροφείο στη μέση του πουθενά, στα τέλη της δεκαετίας του ’30 στην Ισπανία του Φράνκο. Το ορφανοτροφείο κρύβει, μέσα στους λαβυρινθώδεις διαδρόμους του, μια αλυσίδα από προβληματικές σχέσεις μεταξύ των ανηλίκων που ζουν εκεί και ένα τραγικό μυστικό.

Στο σίκουελ «Blade II» (2002) ο Wesley Snipes, υβριδικός κυνηγός βαμπίρ, συνεργάζεται αναγκαστικά με αυτούς που κυνηγά για να εξοντώσουν τους μανιακούς Reapers.

Στα «Hellboy: Ο Ήρωας της Κόλασης» (2004) και «Hellboy II: Η Χρυσή Στρατιά»(2008),προσαρμόζει στην οθόνη μια υπερφυσική  ιστορία του συγγραφέα κόμικς Mike Mignola, με ήρωα τον “Hellboy”, έναν πανίσχυρο σούπερ ήρωα από την Κόλαση, προϊόν ενός αποτυχημένου μεταφυσικού πειράματος των Ναζί, που θα χρησιμοποιήσει τις υπερφυσικές του δυνάμεις προκειμένου να εξολοθρεύει στο κακό που απειλεί την ανθρωπότητα.

Το Δαχτυλίδι της Φωτιάς (2013) αποτελεί μια ογκώδη βιομηχανική παραγωγή με ατελείωτες μάχες τεράτων, ανελέητο μεταλλικό θόρυβο, αφόρητο μελοδραματισμό και παιδαριώδη μηνύματα.

Ο «Πορφυρός Λόφος» (2015) χαρακτηρίζεται από σκοτεινό ρομαντισμό, εντυπωσιακά κοστούμια που συμβάλλουν στην γοτθική ατμόσφαιρα και στοιχεία παραμυθιού συνθέτοντας ένα οπτικό κομψοτέχνημα, στο οποίο το αληθινό τέρας είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ένοχος μιας θανάσιμης ερωτικής αμαρτίας.

Στα δίχτυα ενός αμφίβιου έρωτα

Στη φαντασία και το παραμύθι επιστρέφει ο ντελ Τόρο με τη βραβευμένη με το Χρυσό Λιοντάρι της Βενετίας και υποψήφια για 13 Όσκαρ ταινία του «Η μορφή του νερού».

Εγκλωβισμένη σε μια μοναχική, μονότονη ζωή, η Ελάιζα (Σάλι Χόκινς) εργάζεται ως καθαρίστρια σε ένα μυστικό κυβερνητικό εργαστήριο υψηλής ασφαλείας. Η ζωή της αλλάζει δραματικά όταν η ίδια και η κουραστικά φλύαρη αλλά πιστή συνάδελφός της, η Ζέλντα (εκπληκτική η ερμηνεία της Οκτάβια Σπένσερ), ανακαλύπτουν μία αυστηρά απόρρητη κυβερνητική υπόθεση: ένα αμφίβιο πλάσμα (Νταγκ Τζόουνς) που είναι καταδικασμένο να μείνει φυλακισμένο στις εγκαταστάσεις ώσπου να αρχίσουν τα πειράματα πάνω του.

Η Ελάιζα θα νιώσει έναν ισχυρό δεσμό με το αλλόκοτο πλάσμα και θα αποφασίσει να το σώσει, ενάντια στις προσπάθειες του αδίστακτου πράκτορα Στρίκλαντ (Μάικλ Σάνον).

Τόσο η Ελάιζα όσο και το αμφίβιο ον είναι μοναχικές ψυχές που  μέσα από την σιωπή επινοούν έναν κώδικα επικοινωνίας. Το  πλάσμα  ανακαλύφθηκε στον Αμαζόνιο «όπου λατρευόταν ως θεός», ενώ η Ελάιζα είναι ορφανή και συγκατοικεί με έναν ομοφυλόφιλο φωτογράφο (Ρίτσαρντ Τζένκινς) που υποκαθιστά την πατρική απουσία.

Στη «Μορφή του Νερού» ο Ντελ Τόρο βρίσκεται στην πιο ποιητική στιγμή της φιλμογραφίας του μετά τον «Λαβύρινθο του Πάνα», υιοθετώντας μια σινεφίλ σκηνοθετική προσέγγιση και υπογράφοντας μια ωδή στους κάθε λογής αποκλεισμένους. Με συμμάχους του την ατμοσφαιρική φωτογραφία του Νταν Λάουτσεν και την ευαίσθητη μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά αφηγείται μια αλλόκοτη ιστορία αγάπης, που συνεπαίρνει εικαστικά και συγκινεί βαθιά. Ταυτόχρονα όμως δημιουργώντας ένα ασφυκτικό κοινωνικό περιβάλλον για τους ήρωές του, όπου επικρατεί ο ρατσισμός και το μίσος- γι’ αυτό άλλωστε τοποθετεί χρονικά την ιστορία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου- κάνει τον θεατή να αναρωτιέται για το ποιος τελικά είναι το «τέρας», στέλνοντας με τον δικό του μοναδικό και απόλυτα ποιητικό τρόπο ένα μήνυμα για τη διαφορετικότητα.

Οι επιρροές και οι εκλεκτικές συγγένειες του φιλμ είναι εμφανείς. Οι «μυημένοι» θα ταξιδέψουν 64 χρόνια πίσω, σε μία θρυλική ταινία του 1954, τον «Τρόμο της Μαύρης Λίμνης» του Τζακ Άρνολντ, ενώ αρκετές σκηνές ανακαλούν στη μνήμη τον «Ε.Τ, τον εξωγήινο». Όπως και στο κλασικό φιλμ του Spielberg, δρα μια ομάδα οutsiders που αψηφά κυβερνητικές δυνάμεις για να σώσει έναν αγαπημένο φίλο και να τον βοηθήσει να επιστρέψει στην πατρίδα του. Ή ίσως ο “Starman” θα ήταν μια καλύτερη σύγκριση, επειδή στην ταινία του 1984 του John Carpenter, άνθιζαν η αγάπη και ο ρομαντισμός. Ανεξάρτητα από το ποιο από τα προηγούμενα προτιμά κάποιος, η «Μορφή του Νερού» είναι μια ξεχωριστή ταινία με μια ισχυρή δόση περιπέτειας και αγωνίας και θερμή συναισθηματική ανταμοιβή. Κι ενώ βασίζεται σε κάπως αρχετυπικούς χαρακτήρες και μια προβλέψιμη πλοκή, διατυπώνει με τόλμη τα βασικά της μηνύματα για την υπερνίκηση του φόβου και της μοναξιάς, την καταδίκη της μισαλλοδοξίας, την ωδή στην αγάπη σε όλες τις μορφές.

Ο Ντελ Τόρο λέει: «Είναι μια ταινία που θέλει να μιλήσει για την αγάπη, για τους ξένους, την κοινή λογική. Να πει όχι στο μίσος και τον φόβο που κυριαρχούν γύρω μας σήμερα. Είτε πρόκειται για ένα κατασκεύασμα της φαντασίας ή ένα πραγματικό πρόσωπο από έναν άλλο πολιτισμό, μια διαφορετική θρησκεία, με διαφορετική σεξουαλική προτίμηση, το να μην επικοινωνούμε, να μην συμπάσχουμε και να μην αγαπούμε, ακυρώνει τον κόσμο μας, ένα μέρος του κόσμου, που είσαι κι εσύ».

Ακόμη και όσοι θεατές δεν ανήκουν στους οπαδούς του σκηνοθέτη, δεν θα αμφισβητήσουν τον συναισθηματικό πλούτο, την εικαστική λαμπρότητα και την σκηνοθετική ρώμη αυτού του φιλμ. Είναι σινεμά που μαγνητίζει, μαγεύει, συγκινεί και προσφέρει μια παραισθησιογόνα κατάδυση  στην άβυσσο της ανθρώπινων επιθυμιών.

Ετικέτες: 

Διαβάστε ακόμα