Του Γιώργου Ξανθάκη

Σινεπιλογές

  • Τρίτη, 10 Απριλίου, 2018 - 06:11

Death Wish (2018) του Eli Roth

Ο Δρ. Πολ Κέρσι εργάζεται ως χειρουργός στα επείγοντα περιστατικά, αντιμετωπίζοντας καθημερινά τα θύματα της αυξανόμενης εγκληματικότητας της πόλης. Μια μέρα όμως καλείται να φροντίσει την ίδια του την οικογένεια, μετά τη θανάσιμη επίθεση που δέχονται η γυναίκα του και η ενήλικη κόρη του μέσα στο σπίτι τους. Κι ενώ η αστυνομία να αδυνατεί να ανταποκριθεί στον αριθμό των βίαιων περιστατικών, ο Πολ ανακουφίζει τη δίψα του για εκδίκηση και απόδοση δικαιοσύνης, κυνηγώντας ο ίδιος τους ενόχους. Καθώς οι ανώνυμοι φόνοι εγκληματιών αρχίζουν να κυριαρχούν στα ΜΜΕ, ο κόσμος αναρωτιέται αν αυτός ο θανάσιμος εκδικητής είναι ένας φύλακας άγγελος, ή κάτι πολύ πιο νοσηρό.

Το Death Wish του 2018 είναι μια κινηματογραφική ταινία που δεν ξέρει τι θέλει να είναι. Στον θεματικό πυρήνα της βρίσκεται η δράση ενός “vigilante”, δηλαδή ενός αυτόκλητου τιμωρού εγκληματιών.  Ο σκηνοθέτης της Eli Roth, δημιουργός των ταινιών τρόμου Cabin Fever (2001) και Hostel (2005), προσπαθεί να εκσυγχρονίσει τα πρωτότυπα φιλμ των δεκαετιών του '70, '80 και '90. Το 1974 ο Μάικλ Γουίνερ γύρισε την ομότιτλη cult ταινία δράσης με πρωταγωνιστή τον Τσαρλς Μπρόνσον σε έναν από τους πιο εμβληματικούς ρόλους του. Το σενάριο βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο του Μπράιαν Γκάρφιλντ και έθετε τα ζητήματα της αυτοδικίας και της οπλοκατοχής αλλά και την επίπτωση της βίας τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Η ταινία σημείωσε μεγάλη εμπορική επιτυχία με αποτέλεσμα να γυριστούν τέσσερα σίκουελ. Τώρα ο Μπρους Γουίλις αναλαμβάνει τον ρόλο που έπαιζε ο Τσαρλς Μπρόνσον το 1974 σε αυτό το άνευρο remake του «Εκτελεστή της Νύχτας».

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι ο Roth και ο σεναριογράφος Joe Carnahan φαίνεται να έχουν περισσότερα να πουν, αλλά ποτέ δεν τα λένε πραγματικά . Αντί να χρησιμοποιήσουν αυτήν την ευκαιρία για να κάνουν μια βαθύτερη κατάδυση στην καυτή θεματική συζήτηση για την οπλοκατοχή (η οποία κυριαρχεί στα  μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ) δεν παίρνουν σαφή θέση και ζητούν από τους θεατές να επιλέξουν μια πλευρά: υπέρ ή κατά της αυτοδικίας.

Δυστυχώς έτσι, το τελικό προϊόν χαρακτηρίζεται από αντιφατικές απόψεις, στερείται σαφή ιδεολογικού άξονα και αναλώνεται  στο να αναπαράγει την τυφλή βία. Τελικά το “Death Wish” αποδεικνύεται ένα αχρείαστο φιλμ δράσης που θα ξεχαστεί σύντομα μετά από τη διαδρομή του στις αίθουσες προβολής.

«Ο ΠΥΡΗΝΙΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ-Α’ ΜΕΡΟΣ»  

Εβδομήντα τρία χρόνια μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι η κατοχή πυρηνικών όπλων από απρόβλεπτους περιφερειακούς ηγεμόνες, όπως ο Κιμ Γιονγκ Ουν της Βόρειας Κορέας και η πιθανότητα τρομοκρατικές ομάδες να αποκτήσουν πυρηνικά όπλα πολλαπλασιάζουν την παγκόσμια ανασφάλεια.

Αλλά και η χρήση της πυρηνικής ενέργειας  για «ειρηνικούς» σκοπούς έχει αποδειχθεί εξαιρετικά καταστροφική. Η απερίσκεπτη αναγόρευση της ως σιωπηλής, φθηνής και αξιόπιστης λύσης στο ενεργειακό έλλειμμα αποδείχθηκε επικίνδυνος μύθος.

Γράφει ο Freud, στο κείμενο του «Η δυστυχία στον πολιτισμό»: «…Οι άνθρωποι  έχουν φτάσει στο σημείο να ελέγχουν σε τέτοιο βαθμό τις δυνάμεις της φύσης, που είναι πια εύκολο να εξολοθρεύσουν οι μεν τους δε, ως τον τελευταίο. Το γνωρίζουν, κι από κει προέρχεται η ανησυχία, η δυστυχία και το άγχος τους…».

Οι κίνδυνοι πραγματιστικοί , ψυχικοί και ηθικοί, που εγκυμονεί η πυρηνική ενέργεια έχουν διαχρονικά εμπνεύσει μεγάλους δημιουργούς του σινεμά. Ας δούμε τα σημαντικότερα φιλμ με θεματολογία ή αναφορές στην πυρηνική καταστροφή.

Χιροσίμα αγάπη μου/Hiroshima mon amour /(1959) του Αλέν Ρενέ

Γαλλίδα ηθοποιός γνωρίζει ένα Ιάπωνα αρχιτέκτονα στη Χιροσίμα και ζει για 24 ώρες έναν τρελό έρωτα μαζί του. Για την ηρωίδα του Ρενέ, ο έρωτας είναι ενιαίος και αδιαίρετος. Η νέα σχέση που ταράζει τη ζωή της ανακαλεί εικόνες από την ερωτική της ιστορία μ’ ένα Γερμανό στρατιώτη στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στη πόλη Νεβέρ. Το παρελθόν της ηρωίδας συναντά το παρελθόν της Χιροσίμα: η πόλη βιώνει το τραύμα του πυρηνικού ολέθρου, η ηρωίδα κουβαλάει την τραυματική εμπειρία ενός έρωτα που διακόπηκε βίαια στο παρελθόν. Οι εικόνες της νυχτερινής Χιροσίμα, τα φρικιαστικά επίκαιρα με τα θύματα της βόμβας, οι πανέμορφες ερωτικές σκηνές, οι λογοτεχνικοί διάλογοι της Μαργκαρίτ Ντυράς δημιουργούν μία οπτικοακουστική σύνθεση σε λυρισμό και δραματική δύναμη, που κάνουν την ταινία ένα καθαρό αριστούργημα.

Όσο θα υπάρχει ο κόσμος / On the beach (1959) του Στάνλεϊ Κράμερ

Πυρηνική έκρηξη γίνεται στην ατμόσφαιρα της γης και η μόνη ήπειρος που έμεινε αλώβητη είναι η Αυστραλία. Βροχή και χιόνι ίσως δώσουν λύση στην απομάκρυνση της ραδιενέργειας από την ατμόσφαιρα. Τα πράγματα δεν είναι όμως τόσο απλά στην πράξη, όσο στη θεωρία. Σε λίγους μήνες η ραδιενέργεια θα φτάσει και στην απομακρυσμένη ήπειρο, μολύνοντας έτσι κάθε τετραγωνικό χιλιοστό του πλανήτη μας. Η ταινία, παρά τη φωτεινή φωτογράφησή της, είναι απαισιόδοξη και συχνά τρομακτική.

Εννιά μέρες ενός χρόνου /9  deviat  dnei odnovo goda (1962) του Μιχαήλ Ρομμ

Στη Σοβιετική Ένωση της δεκαετίας του `60, όταν ο «ψυχρός» πόλεμος πυράκτωνε το διεθνές πολιτικό σκηνικό, ο Ντμίτρι (Αλεξέι Μπατάλοφ) και ο Ίλια (Ινοκέντι Σμοκτουνόσφκι) δύο νέοι φιλόδοξοι, πυρηνικοί επιστήμονες  εργάζονται σ’ ένα εργοστάσιο ατομικής ενέργειας. Ο Ντμίτρι παντρεύεται τη Λαϊόλια, κάνει μια πολύ σοβαρή ανακάλυψη, αλλά εκτίθεται στη ραδιενέργεια. Κανείς δεν γνωρίζει αν θα ζήσει, ενώ υπάρχουν και προβλήματα με τη σύζυγό του.

Μια προφητική ταινία που πλησιάζει τα όρια της επιστημονικής φαντασίας και καταργεί τους όρους και τους κανόνες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Εξαιρετική φωτογραφία, διεισδυτική, πολλαπλή ανάλυση, ελλειπτικό τέλος, αιωρούμενη αίσθηση αποξένωσης.

SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα /Dr. Strangelove (or how I learned to stop worrying and love the bomb) (1964) του Στάνλεϋ Κιούμπρικ    

Ένας παρανοϊκός διοικητής μιας αμερικάνικης αεροπορικής μονάδας (εξαιρετικός ο Sterling Hayden), υπερβαίνει τη δικαιοδοσία του και εξαπολύει τα αεροπλάνα του για μία πυρηνική επίθεση εναντίον της Ρωσίας. Ο πρόεδρος σε συνεργασία με τους συμβούλους του και έναν τρελο-επιστήμονα  προσπαθούν να σταματήσουν τους βομβιστές αλλά και να ηρεμήσουν τον Ρώσους. Ο  απολαυστικός Peter Sellers είναι τρισδιάστατος, ερμηνεύοντας   τον αεροπόρο της HMS, Μandrake, τον πρόεδρο της Αμερικής, Μirkin και τον αινιγματικό αμερικανογερμανό  Dr. Strangelove. Ο Kubrick  υιοθετεί γκροτέσκο στυλ στις ερμηνείες, κάτι  που αποδεικνύεται απόλυτα πετυχημένο για το είδος. Με το πέρασμα του χρόνου η λάμψη της ταινίας όχι μόνο δεν ξεθώριασε αλλά αντίθετα  ακτινοβολεί ως η απόλυτη αντιπολεμική σάτιρα και παραμένει ακόμη και σήμερα επίκαιρη, εύστοχη, ξεκαρδιστική.

 

Ετικέτες: 

Διαβάστε ακόμα