Οι «Νικητές» από το Θέατρο της Σητείας στο Κέντρο Χορού «ακροποδητί»

Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε

Με το αξεπέραστο “Walk the line” του θρύλου της κάντρι, Τζόνι Κας, να αποτελεί το μουσικό «μανδύα» μίας απεγνωσμένης αναζήτησης της ανθρώπινης ευτυχίας στα πρόθυρα της επερχόμενης κατάρρευσης της αστικής τάξης, το κοινό του Κέντρου Χορού «Ακροποδητί» παρακολούθησε με ενδιαφέρον ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο για την ψευδαίσθηση του άτρωτου, του αήττητου.

Μία ημέρα μετά την παρουσίαση τους στο ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο «Εμπρός» στην Αθήνα, οι «Νικητές» από το Θέατρο της Σητείας φιλοξενήθηκαν για δύο βραδιές στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων. Το έργο του Νάσου Ζαγκότη μετέφερε τους θεατές στο πολλά υποσχόμενο πρόσφατο παρελθόν, μέσα από τη ζωή της Συμβολαιογράφου Μαρίας Ιωακείμ η οποία κλείνει τα 38 της χρόνια. Με μικρά ή μεγαλύτερα ταξίδια στον χρόνο, το κοινό παρατήρησε μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του συγγραφέα μια χούφτα ανθρώπων να προσπαθούν να κατακτήσουν το μερίδιο της ευτυχίας που φαντάζονται πως τους αναλογεί. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αληθινοί και γνώριμοι. Άνθρωποι που έχουμε συναντήσει, που έχουμε αγαπήσει, άνθρωποι που έχουμε υπάρξει, την εποχή που τόσο η Ελληνική όσο και η παγκόσμια αστική τάξη ένιωθε ανίκητη, κλείνοντας τα μάτια μπροστά σε αυτό που κατέφτανε.

Μπροστά στην αρχή του τέλους

Οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τους φόβους τους, οι οποίοι αν και αλλάζουν μορφή, καταλήγουν πάντα στο ίδιο σημείο. Το άγνωστο, το ξένο. Το χιούμορ, ως παρεμβατικό στοιχείο, γιατρεύει επιφανειακά τις πληγές, μέχρι ο πόνος να κάνει και πάλι τον κύκλο του.

«Είναι αρκετά δύσκολο εγχείρημα να προσπαθείς να σκηνοθετήσεις ένα έργο που έχεις γράψει ο ίδιος. Η ελευθερία που νομίζεις πως έχεις να αυθαιρετείς συνεχώς σε ένα κείμενο που αρχικά θεωρούσες ολοκληρωμένο, μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλο πρόβλημα», σημειώνει ο Νάσος Ζαγκότης», ο οποίος εξηγεί ότι οι «Νικητές» παρέμειναν στο συρτάρι για αρκετά χρόνια μέχρι η κρίση να τους αναγκάσει να εμφανιστούν και πάλι στο προσκήνιο.

«Οι Νικητές είναι ένα έργο που ολοκλήρωσα το 2008, μια χρονιά ιδιαίτερα δύσκολη για μένα και από την πρώτη στιγμή αντιλήφθηκα πως συγκέντρωνε όλες τις αδυναμίες του πρωτόλειου: Φλυαρία, αναπαραγωγή κλισέ, αγωνία να μιλήσεις για τα πάντα, εμμονή σε ρεαλιστικές λεπτομέρειες, ακόμη και ροπή (φρίκη) στο μελοδραματισμό. Το έβαλα στην άκρη. Όχι όμως και στα σκουπίδια. Ύστερα ήρθε η κρίση. Και ξαφνικά το έργο έγινε επίκαιρο. Βέβαια τα μειονεκτήματά του δε βελτιώθηκαν αλλά ένιωσα πως θα μπορούσε πια να παρασταθεί», περιγράφει ο συγγραφέας και σκηνοθέτης της παράστασης.

Τα σκηνικά επιμελήθηκε ο Δημήτρης Τσακαλάκης, τα κοστούμια η Αρετή Κάτσικα, τις κατασκευές οι Πέτρος Βασιλάκης, Ειρήνη Καραμπίνη, Αννα Παρασκευοπούλου, Γιώργος Ζερβάκης, Φανή Σύρπου και τους φωτισμούς οι Νίκος Θαλασσινός, Θάνος Μαραγκάκης, Νάσος Ζαγκότης. Στην παράσταση έπαιξαν οι Μαρία Αχλαδιανάκη, Γιώργος Βιτσεντζάκης, Ασπασία Καζαναράκη, Μάνος Καστρίτης, Ειρήνη Καραμπίνη, Μάνος Κατσούλης και Εύα Τσικαλάκη.

20 χρόνια ανελλιπούς δράσης

Το ταξίδι του Θεάτρου της Σητείας άρχισε το 1993 με την «Κλεψά» της Ρούλας Ορφανουδάκη. Σήμερα, έχει συμπληρώσει είκοσι χρόνια δράσης, με αγάπη, στόχους, αγώνες, κατακτήσεις, φιλανθρωπία, κοινωνική προσφορά και προβολή του τόπου.

«Αγαπάμε το Θέατρο, αγαπάμε τους σκοπούς του, αγαπάμε τους ανθρώπους του, αυτό το δυνατό υλικό που τόσα χρόνια πλάθουμε» επισημαίνει, ο Πρόεδρος ρου Διοικητικού Συμβουλίου του Θεάτρου Γιώργος Οικονομάκης, απευθύνοντας θερμές ευχαριστίες προς όλους εκείνους οι οποίοι επιβιβάστηκαν, ταξίδεψαν και συνεχίζουν να ταξιδεύουν μαζί τους στα λιμάνια των ονείρων τους.