Ένα φράγκο η βιολέτα τσιγκολελέτα-τσιγκολελέτα

Της Τέτας Βαρλάμη

Υπάρχουν καταστάσεις, πρόσωπα, ενέργειες, που επί χρόνια επαναλαμβάνονται, διατηρούν τις ίδιες πάντα θέσεις, βρίσκονται στα ίδια πόστα, σταδιακά εδραιώνονται, ώσπου θεωρούνται καθεστώς.

Στην αρχή ήταν η απορία του καινούργιου, η διάθεση της προσφοράς, η όρεξη για δημιουργία, η προσπάθεια για καταξίωση, η πίστη σε νέα λόγια, η παρουσίαση υψηλών αξιών.

Και όλοι χειροκρότησαν, θαύμασαν, αναθάρρησαν, ήλπισαν, περίμεναν, ονειρεύτηκαν.

Αυτά τότε, στην αρχή, στο ξεκίνημα.

Όπως το παλιό παιδικό παιχνίδι που παιζότανε με δύο χαρούμενα πιτσιρίκια.

Σταυρωτά τα χέρια, μικρά χοροπηδητά βηματάκια και πίσω στροφή.

Ο ρυθμός συγκεκριμένος και απλός. ‘Ένα φράγκο η βιολέτα, τσιγκολελέτα-τσιγκολελέτα’ και πίσω στροφή.

Τα χρόνια περνούν και σιγά-σιγά αρχίζει η εικόνα να ξεθωριάζει, όμως παραμένει στο κάδρο. Οι αξίες χαλαρώνουν, μα το βόλεμα κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Τα πρόσωπα μουτζουρώνονται, όμως το μακιγιάζ παραμένει να τρέχει στα μάγουλα. Τα δώρα θάμπωσαν, αλλά τα πλαστικά δαχτυλίδια από τα πανηγύρια στολίζουν ακόμα τα δάχτυλα. Οι μπογιές ξεφλούδισαν, μα τα παλιά σκαριά μοστράρουν ξετσίπωτα τη σκουριά τους. Οι ηγέτες από λιοντάρια αρχηγοί της αγέλης, βελάζουν τώρα σαν τρομαγμένα πρόβατα στα προστάγματα του τσομπάνη. Οι ευεργέτες σωτήρες αποκαλύφθηκαν και πλέον ψάχνουν προσχήματα να καλύψουν τη γύμνια τους.

Οι χειροκροτητές αποδέκτες κουράστηκαν, όσο και αν πασχίζουν να διατηρήσουν το μύθο ζωντανό. Οι νεροκουβαλητές τσάκισαν και τώρα ως αχρείαστοι κουβαριάζονται στη γωνία.

‘Ένα φράγκο η βιολέτα, τσιγκολελέτα-τσιγκολελέτα’ και πίσω στροφή.

Τώρα πλέον έχει μείνει η απέλπιδα προσπάθεια διατήρησης του ψεύδους, που υπηρετείται με κάθε τρόπο. Το άγχος για το κλείσιμο της παρτίδας, αρκεί να μη χαθούν τα κέρδη του παιχνιδιού. Η αγωνία της κατάληξης της ιστορίας σύμφωνα με το προγραμμένο σενάριο, με πρόθυμους-με το αζημίωτο-υποστηρικτές. Ο τρόμος της αποκαθήλωσης από το θρόνο του παραμυθιού, για να μη χαθεί ο έλεγχος.

Και να βρέθηκαν οι ‘πρόθυμοι’ να κραυγάσουν πολεμικές ιαχές τρομοκράτησης, την ώρα που ο ρόγχος του λιμανιού πνίγει την πόλη.

Πιάστηκαν δυο-δυο και χορεύουν με μικρά χοροπηδητά βηματάκια πάνω στο συγκεκριμένο ρυθμό, κάνοντας εύκολα τη στροφή. ‘Ένα φράγκο η βιολέτα, τσιγκολελέτα-τσιγκολελέτα’ και πίσω στροφή.

Μόνο που τώρα μεγαλώσαμε, μάθαμε, είδαμε, νιώσαμε, γνωρίσαμε, ξέρουμε και δεν έχουμε πλέον δικαιολογία για παιδικά παιχνίδια και τραγούδια

Τώρα τραγουδάμε τη ζωή μας σοβαρά.

‘κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις’.