Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει

Προσωπικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα με την τοποθέτηση αυτόματου πωλητή στο Θέατρο Απόλλων, αρκεί με την αγορά τριών πορτοκαλάδων, να μου δίνουν δώρο και ένα λαδάκι για τη μηχανή. Στα περισσότερα βενζινάδικα, αυτό κάνουν. Με πέντε αναψυκτικά, κερδίζεις τρία ευρώ βενζίνη. Με δέκα αναψυκτικά, πέντε ευρώ βενζίνη και μασάζ στα πόδια απ' τον παραγιό. Με σκέτο νεράκι, το πολύ να σου φουσκώσουν ένα λάστιχο. Μην ξεχνάς, αυτό είναι τσάμπα.

Με ένα κατάλληλο σεμέν, σταυροβελονιά, με χρώμα μπρονζέ και στάμπα μία αντλία, ο αυτόματος πωλητής θα ήταν ένα πραγματικό έργο τέχνης, που θα ανταγωνιζόταν επάξια το άγαλμα του Απόλλωνα στην είσοδο του θεάτρου. Μία selfie φωτογραφία μπροστά από το μηχάνημα, τη στιγμή που ετοιμάζεται να σου “φτύσει” τη βυσσινάδα, θα μπορούσε να κάνει το γύρο του κόσμου.

Καλές οι προθήκες, καλά τα σταντς, καλό το νέο γραφείο, αλλά το θέατρο χρειάζεται διακοσμητικά μία ενίσχυση. Θα δώριζα τον “γέρο με το τσιμπούκι” για τον τοίχο αριστερά του ταμείου, αλλά τον έχω υποσχεθεί στο -υπό σχεδιασμό- Ναυτικό Μουσείο, το οποίο ελπίζω να δημιουργηθεί προτού μπαρκάρω εγώ ο ίδιος, υπέρβαρος και ρυτιδιασμένος, με μία μακριά γενειάδα και τη Μανταλένα tattoo στο δεξί μου μπράτσο.

Με αφορμή τον πωλητή, θα μπορούσε να ξεκινήσει μία γενικότερη ανανέωση στο χώρο, η οποία θα ήταν προσοδοφόρα τόσο για το θέατρο, όσο και για ολόκληρο το δήμο. Μετά τα αναψυκτικά και τα νερά, σειρά μπορούν να έχουν τα κάστανα, το καλαμπόκι, το μαλλί της γριάς και το σαλέπι. Το τελευταίο δεν ξέρω τι είναι, αλλά το έχω δει να σιγοβράζει στην Ερμού. Οπότε, με μία καλή προσφορά μπορούμε να εξασφαλίσουμε τη μεταγραφή του στη Σύρο.

Αν μετατρέπαμε, δηλαδή, το φουαγιέ του θεάτρου σε κυλικείο του Village, τα αποτελέσματα θα ήταν εντυπωσιακά. Κανείς δεν θα έτρεχε πλέον στην Επίδαυρο, να πιαστεί τρεις ώρες στα κατσάβραχα. Όλοι θα συνέρρεαν στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων, για να ακούσουν την τραβιάτα τους και να πιουν τη δροσιστική γρανίτα τους στον πρώτο όροφο του Απόλλωνα. Θα διάλεγαν ζαχαρωτά από τις ειδικές γυάλες, θα ζύγιζαν τα σακουλάκια τους και θα μασουλούσαν μέχρι να αναστηθούν ο Βέρντι, ο Ντονιτσέτι, ο Μπελλίνι και όλοι όσοι κοσμούν την οροφή του θεάτρου.

Στο φουαγιέ θα ήταν ο άρτος και στην πλατεία τα θεάματα. Ο πιθανός συνδυασμός αυτών των δύο καλό είναι να αποφεύγεται, διότι δεν είναι δυνατόν οι όδοντές σου να κρατσανίζουν τα ruffles barbecue, την ώρα που ο άλλος καταθέτει την ψυχή του επί σκηνής. Στο διάλειμμα όμως, μπορείς να πάρεις το αίμα σου πίσω. Μάσα, ρούφα σαν να μην υπάρχει αύριο. Σαν να είναι η τελευταία σου ημέρα πάνω στη γη και πρέπει να καταναλώσεις ό,τι προλαβαίνεις.

Η εμπορική δραστηριότητα του θεάτρου θα μπορούσε να κάνει διάσημο το θέατρο Απόλλων σε όλη την υφήλιο. “Θυμάσαι που είδαμε τη Σαλώμη πριν από δύο χρόνια”; θα ρωτάει ένας Αμερικάνος τον φίλο του. “Πού”; θα σπάει το κεφάλι του ο άλλος. “Εκεί που φάγαμε το παστέλι Jannis”, θα απαντάει ο πρώτος. “Α, ναι....τέλεια”! Θα αναπολεί ο δεύτερος. Έτσι, οι παροχές αυτές θα διαδίδονται από στόμα σε στόμα. Όλοι θα έρχονται τόσο για να απολαύσουν τις εκδηλώσεις του θεάτρου, όσο και για να φωτογραφηθούν μπροστά από τον γύρο κοτόπουλο. “Θα βάλω τα μεταξωτά και να μυρίζει, σουβλάκια τρώω απανωτά και το κορμί ποτίζει, θα καταπιώ και δυο πατάτες, θα τις πετάξω στις σαλάτες και στη φουφού του καστανά, η “Χαρτοπαίχτρα” του Ψαθά”.

Οι εισπράξεις του θεάτρου θα ανέβαιναν κατακόρυφα. Εκεί που ο άλλος θα πήγαινε στο περίπτερο να αγοράσει ένα μπουκαλάκι νερό, τώρα θα εισέρχεται στο θέατρο και θα βρίσκει ό,τι λαχταρά η ψυχή του. Και εκτός από τα προϊόντα που θα αγοράζει, θα πληρώνει κάθε φορά και είσοδο στο ταμείο. Καταπληκτικό; Με έναν σμπάρο, όλο το σμήνος.

Το “Απόλλων” θα μπορούσε να γίνει καταφύγιο για κάθε μικροπωλητή σίτισης, ο οποίος θα κατέβαλε ενοίκιο για το χώρο που καταλαμβάνει. Εάν ο δεύτερος όροφος δεν είχε μετατραπεί σε χώρο ανάμνησης με θεατρικά κειμήλια, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για τη διάθεση αγροτικών προϊόντων. Αυτοί που τρέχουν στο αλσύλλιο δύο φορές την εβδομάδα για να αγοράσουν ζαρζαβατικά, στο εξής θα επέλεγαν για τις αγορές τους το θέατρο, το οποίο θα λειτουργούσε με βάρδιες 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Οι πρόσθετες αυτές δραστηριότητες θα οδηγούσαν αναγκαστικά στην πρόσληψη νέου προσωπικού και κατ' επέκταση στην καταπολέμηση της ανεργίας στο νησί. Όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι και κανείς δεν θα έμενε πεινασμένος ή διψασμένος.

Εφόσον λοιπόν το τελευταίο δημοτικό συμβούλιο αναβλήθηκε λόγω μη απαρτίας, οι ενδιαφερόμενοι προλαβαίνουν να καταθέσουν τις προσφορές τους προκειμένου να συζητηθούν στην επόμενη συνεδρίαση. Δεν μιλάμε για απλή ευκαιρία, αλλά για οκαζιόν. Σπεύστε, αλλιώς θα χάσετε.