Αγκαλιά με την... παντόφλα

Ζούμε στην εποχή της τρέλας, του παράλογου, του αστείου που έχει πλησιάσει επικίνδυνα τα όρια της γελοιότητας και φυσικά της παραπλάνησης, της σύγχυσης και του ψεύδους.

Στις ημέρες μας επικρατεί η γνωστή φράση “Ό,τι δηλώσεις είσαι” ενώ ελαφρώς... διασκευασμένη αλλά πιο επικίνδυνη η συγκεκριμένη φράση μετατρέπεται στο “Ό,τι πιστεύεις πως είσαι, είσαι...”.

Μόνο που... για το κοινό καλό και την αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων θα ήταν προτιμότερο αυτό που δηλώνεις, αυτό να είσαι και αυτό που πιστεύεις πως είσαι, αυτό πράγματι να είσαι!

Ομολογουμένως το σύνολο των πολιτιστικών χώρων αλλά και των αιθουσών που φιλοξενούνται πολιτιστικού χαρακτήρα εκδηλώσεις είναι κατειλημμένο. Οπότε γίνεται αντιληπτό πως για εσένα... δεν υπάρχει περιθώριο να στήσεις μία φιέστα και να κάνεις της αποφώνηση της πολιτικής καριέρας σου υπό το φως προβολέων και μπροστά στον φακό των μέσων ενημέρωσης. Αν μπορούσες να το κάνεις είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έπραττες αναλόγως και πως θα έπειθες αναφορικά με το “φευγιό” σου, πως η απόφαση ανήκει αποκλειστικά και μόνον σε εσένα και δεν αποτελεί επιτακτική λαϊκή εντολή!

Ωστόσο, δεδομένης της ανυπαρξίας ελεύθερων χώρων και έχοντας ακόμη λίγες μόνο ημέρες μέχρι τη λήξη της τρέχουσας θητείας, υπάρχουν κι εκείνοι που η ματαιοδοξία τους, τους επιβάλλει να αποχαιρετήσουν δημόσια, στο πλαίσιο συνεδριάσεων επιτροπών ή συμβουλίων, παρουσιάζοντας την πραγματικότητα από την ανάποδη πλευρά!

Για όσους επιθυμούν λοιπόν να αποχαιρετήσουν χωρίς να νοιάζονται για το αν υπάρχουν πολίτες που δεν τρώνε κουτόχορτο, η διαδικασία έχει ως εξής: Διακόπτουν για λίγο τη συνεδρίαση στην οποία συμμετέχουν, ζητούν ταπεινά συγγνώμη, ενημερώνουν για το σύνολο των ετών που παρέμειναν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής ζωής καταλαμβάνοντας διάφορες θέσεις τόσο στον Α΄ Βαθμό, όσο και στον Β΄ Βαθμό της Αυτοδιοίκησης και υπογραμμίζουν με μία σχεδόν ανεπαίσθητη δόση συγκίνησης πως ο κύκλος τους έκλεισε και πως είναι αποφασισμένοι να ασχοληθούν με ραπανάκια, καρότα, πράσα και πολλά άλλα “ζαρζαβατικά” στο εξής... Πάντως όχι ξανά με τα κοινά.

Η αποφώνησή τους όμως, προκειμένου να έχει επιτυχία, απαιτεί σαν μία καλή διαφήμιση την απόκρυψη των προβληματικών στοιχείων που στιγμάτισαν την πορεία τους αλλά πολύ περισσότερο την απόκρυψη γεγονότων με αρνητικό αποτέλεσμα για τους ίδιους.

Το συγκεκριμένο αντίο λοιπόν είναι πολύ πιο επιτυχημένο... αν δεν υπενθυμίσει κάποιος ότι είναι αναγκαστικό και όχι από επιλογή αφού έθεσε υποψηφιότητα στις τελευταίες εκλογές αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν τέτοιο - και όχι η επιθυμία του - που τον άφησε εκτός...

Στο πλαίσιο της κοινής λογικής όμως, συνηθίζεται να υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην απόλυση από την οικειοθελή αποχώρηση, στην εκλογή από τη μη εκλογή και γενικότερα στην απόφαση που πηγάζει από σύνεση, σκέψη και επιλογή και στο αποτέλεσμα που σου επιβάλλει η κοινωνία, η οποία μπορεί να μη θέλει να σε βλέπει πια.

Επιτυχημένο αλλά και αξιοπρεπές θα ήταν ένα αντίο που θα είχε συστατικά στοιχεία του την ειλικρίνεια, τον απολογισμό δράσεων, την απαρίθμηση θετικών και αρνητικών συνεπειών από τις αποφάσεις που έλαβε αυτό το πρόσωπο κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Αυτοδιοίκηση και γενικώς επιτυχημένο θα χαρακτηριζόταν ένα αντίο που θα απευθυνόταν ευθέως προς τα πρόσωπα των πολιτών και όχι προς εκείνα... στο παρεμπιπτόντως!

Όταν οι αποφάσεις σου επηρεάζουν το κοινωνικό σύνολο, οφείλεις την αποφώνησή σου να την αφιερώσεις στους ανθρώπους και όχι στον εαυτό σου που δεν σε αφήνει να αποδεχθείς πως ο κύκλος σου έκλεισε, πριν αποφασίσεις να τον κλείσεις εσύ!

Γιατί σε τελική ανάλυση, η διαφορά είναι τεράστια ανάμεσα στο παίρνω την βαλιτσούλα μου και αποχωρώ από το τρώω παντόφλα και βγαίνω εκτός...