Τα δημοτικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα

Κύριε, κύριε, εγώ δεν είμαι “καρφί”, αλλά οι συμμαθητές μου δεν προσέχουν καθόλου στο μάθημα. Από την ημέρα που ξεκίνησε το σχολείο, δεν έχουν κάτσει σε ησυχία. Αλλάζουν θέσεις, μιλάνε, χασκογελάνε, σκαλίζουν τη μύτη τους. Κάνουν ό,τι περνάει απ' το ρουθούνι τους για να χάσουν την παράδοση. Άλλοι μπαίνουν στην τάξη σαν τους άντρες με τα μαύρα, άλλοι μας πιέζουν να βάζουμε γραμματόσημο στα ραβασάκια και άλλοι δεν μας αφήνουν να πίνουμε εμφιαλωμένο νερό. Από τα αριστερά λένε ανέκδοτα, από τα δεξιά ρίχνουν κατάρες και κάποιοι ανταλλάζουν συμβουλές για το πότε πρέπει να φρεσκάρουμε τις ανταύγειες μας.

Σε ανύποπτο χρόνο κάποιος θα τραγουδήσει “Ναμπούκο”, άλλος θα μουρμουρίσει “ντροπή τος” - σαν τα “ντορίτος” αλλά με λιγότερα “Ε” - κι άλλος θα κοκορευτεί “έχω και φουσκωτό, πάμε μια βόλτα”. Άλλοι αγορεύουν, άλλοι “αγρόν αγοράζουν” και άλλοι έχουν αγοραφοβία. Κοιτάζουν φοβισμένοι σαν το παιδάκι από την “Έκτη Αίσθηση”, χωρίς να ξέρουν αν ο απέναντί τους είναι νεκρός ή ζωντανός ή ο Στέφανος Κορκολής μεταμφιεσμένος σε Αντιδήμαρχο.

Δεν είμαι “καρφί”, αλλά κάποιοι συμμαθητές μου προσπαθούν να κλέψουν τις εντυπώσεις, επισκιάζοντας τους υπόλοιπους. Εμφανίζονται στην τάξη πότε σαν την Όντρεϊ Χέπμπορν (“Breakfast at Tiffany's), πότε σαν την Άννα Βίσση (“Μαύρα Γυαλιά”), πότε σαν τον Μίμη Φωτόπουλο (“Κάλπικη Λίρα”) και επιδεικνύουν απροκάλυπτα τα Ray-Ban τους, όταν μερικοί από μας δεν έχουν χρήματα ούτε για το ViewMaster της Fisher-Price.

Περιφέρονται ασκόπως και δε λαμβάνουν μέρος σε διαγωνίσματα, κρίσιμα για την επιλογή του σημαιοφόρου της 28ης Οκτωβρίου, σπεύδοντας μάλιστα στη συνέχεια να διευκρινίσουν ότι προσωπικοί λόγοι τους στέρησαν τη συμμετοχή τους στη διαδικασία.

Αυτά συμβαίνουν όταν οι μαθητές στοιβάζονται σε πληθωρικά τμήματα των 27 ατόμων. Λίγο να βήξει ο ένας, λίγο να φτερνιστεί ο άλλος, λίγο να του πει έναν τριψήφιο ο διπλανός του, πώς να συγκεντρωθείς στο μάθημα;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχεις και τους εξωγενείς παράγοντες να σε κατακλύζουν από τα περίχωρα. Θυμάμαι παλιά τις μητέρες που στέκονταν πίσω από τα κάγκελα του σχολείου και μπούκωναν τα παιδιά τους με αυγά, σε όλες τις πιθανές παραλλαγές. Μελάτα, σφιχτά, ντεκότο, μέχρι δηλαδή να αρχίζουν να κακαρίζουν. Αυτό πλέον έχει αλλάξει. Όχι το μενού, ο τρόπος ταΐσματος. Οι κηδεμόνες δεν περιμένουν πια στο δρόμο με τη φαγιάντσα στο χέρι. Βρίσκονται και οι ίδιοι μέσα στην αίθουσα. Μπορεί να μας λείπουν μαθητές, αλλά στα τάπερ έχουμε απαρτία. Η παρουσία του κηδεμόνα δημιουργεί στο παιδί μια αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς. “Μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ. Αν σε πειράξει κανείς, θα τον λούσω με τη φακή, θα του γράψω ένα προσβλητικό μήνυμα στο διαδίκτυο, θα αποκαλύψω στον δάσκαλο ότι αντέγραφε”.

Μάλιστα, πολλές φορές οι διαπληκτισμοί μεταξύ των κηδεμόνων καθορίζουν και τις σχέσεις των παιδιών τους. “Μαρία, εγώ με ποιους είμαι”; “Λυπάμαι Γιώργο, οι ομάδες του βόλεϊ συμπληρώθηκαν. Μένεις εκτός”. “Έτσι, είστε; Τότε κι εγώ αποχωρώ από τη μακριά γαϊδούρα”.

Το κακό βέβαια είναι ότι τέτοιου είδους βεντέτες οδηγούν πολλές φορές στην εκδήλωση λεκτικής, ψυχολογικής και σωματικής βίας εντός του σχολείου. Οι μαθητές, οι οποίοι ανήκουν σε μία διαφορετική κοινωνική ομάδα πέφτουν “θύματα” του bulliyng και έρχονται αντιμέτωποι με μια επιθετική συμπεριφορά, που έχει ως στόχο να τους πονέσει και να τους ισοπεδώσει.

Δεν είμαι “καρφί”, αλλά κάποιοι συμμαθητές μου προσπαθούν να καλοπιάνουν την απουσιολόγο, για να επωφεληθούν. Παρότι στο παρελθόν έχουν σχολιάσει ουκ ολίγες φορές τη σχολαστικότητα, τον τρόπο διαβάσματός της και τον υπερβάλλοντα ζήλο της, τώρα την έχουν από κοντά για να κάνει τα στραβά μάτια σε αδικαιολόγητες απουσίες τους. Κάποτε την κατέκριναν για την τακτική που ακολουθούσε και τώρα όλοι την επικροτούν. Και να σου οι τυρόπιτες δώρο, και να σου οι κολακείες και να σου οι αφιερώσεις σε λευκώματα και βιβλία. Τόσο DNA χαμένο.

Τι ίντριγκες! Τι πάθη! Τι δολοπλοκίες! Άλλωστε, το δημοτικό συμβούλιο δεν είναι μία τυχαία εκπαιδευτική μονάδα, αλλά ένα σχολείο, που σε μυεί στον κόσμο της γνώσης, της αλήθειας και της δημοσιότητας. Σε βοηθά να δεις τη ζωή με άλλο μάτι, να πάρεις τα απαραίτητα εφόδια και να βγεις στην κοινωνία, έτοιμος να αντικρούσεις τα κακώς κείμενα και να υπερασπιστείς τα συμφέροντα του τόπου σου.

Δεν έχει σημασία λοιπόν αν εγώ στέλνω e-mail, δεν μπαίνω σε σκάφη ή δε βάζω στα μαλλιά μου μαλακτική. Η υποτροφία που έλαβα για το σχολείο αυτό, αποδεικνύει ότι έχω την ικανότητα να τα καταφέρω, ακόμη κι αν πλαισιώνομαι από πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες. Αυτό που χρειάζεται είναι εσείς ως δάσκαλος να διατηρήσετε την τάξη και την ηρεμία του τμήματος στα ίδια επίπεδα, ώστε όλοι να τραγουδήσουν “τα δημοτικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα”.