Το μένος και το σθένος

Η προάσπιση των όσων κανείς θεωρεί ιερά, σημαντικά ανώτερα και τα οποία κρίνονται ως απαράβατα και αδιαπραγμάτευτα, είναι σεβαστή και εκτιμητέα.

Στους υπέρμαχους των μεγαλειωδών εννοιών, τους υπερασπιστές των αξιών, τους υποστηρικτές των υψηλών ιδεωδών, τους υπέρμαχους των ιδανικών, επιβάλλεται η έκφραση θαυμασμού και αναγνώρισης.

Πόσο εύκολο όμως είναι να γίνει αντιληπτό εάν οι ανάλογες διεκδικητικές «κορώνες» είναι απλά μεγαλοστομίες κενές περιεχομένου, υπαγορευόμενες θέσεις και απόψεις προς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων ή τακτικές φθηνού εντυπωσιασμού;

Όταν τέτοιου είδους θέσεις, στάσεις και αναφορές συνεπικουρούνται από έναν υποβόσκοντα τραμπουκισμό, τότε είναι εμφανές και αυταπόδεικτο ότι η προσπάθεια δονκιχωτικής διεκδίκησης του δικαίου, δεν μπορεί να γίνει πιστευτή.

Ειδικά σε ότι αφορά αξιώσεις και απαιτήσεις που σχετίζονται με το κόπο, τον ιδρώτα, την προσωπική εργασία, τον ανθρώπινο κάματο, είναι αδιαμφισβήτητα άξιες ικανοποίησης.

Τι γίνεται όμως όταν χρησιμοποιούνται ως προκάλυμμα προάσπισης ανίερων πολιτικών, με την εκφορά ενός προσχηματικού και ταυτόχρονα παρωχημένου συνδικαλιστικού λόγου;

Πώς αντιμετωπίζεται η περίπτωση που το αίτημα συνοδεύεται από απειλές, με τον διεκδικητή να προβάλλει τον εκφοβισμό ως μέσο πειθούς;

Όταν η πραγματικότητα δεν είναι αρεστή, όταν τα δεδομένα επιβεβαιώνουν περί του αντιθέτου, όταν τα επιχειρήματα υπολείπονται, τότε η απειλή θεωρείται μονόδρομος και επικρατεί η λογική του εκφοβισμού.

Τότε αυτομάτως καταπατώνται άλλες μεγάλες ιδέες και συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, όπως αυτό της ελευθεροτυπίας που περιλαμβάνει την διατύπωση απόψεων και την ελεύθερη εκφορά του λόγου.

Πόσο, μεγάλος, τελικά, μπορεί να είναι ο πανικός που προκαλείται από τη δημοσιοποίηση της αλήθειας και των πραγματικών στοιχείων, ώστε ως μόνο όπλο προάσπισης ωφελειών κέρδους να χρησιμοποιείται ο εκφοβισμός;

Θλιβεροί εθελοντές κομπάρσοι, στο έργο για τα δίκια του μαχόμενου εργάτη, όσο και αν ενδύθηκαν τον μανδύα του υπερασπιστή των αδυνάτων, αποδείχθηκαν ατάλαντοι στο να ερμηνεύσουν τον ρόλο του Ζορρό.

Παρά το μεγαλεπήβολο και βαρύγδουπο στήσιμο του σκηνικού, οι ήρωες αποδείχθηκαν καρικατούρες, που παρά την συνεχή υποβοήθηση του υποβολείου, δεν βρήκαν το απαιτούμενο ανάστημα ώστε να σταθούν στο ύψος της παραγωγής.

Βλέπεις η εργοδοσία, όσο καλά και να σκηνοθετήσει μία φιλεργατική παράσταση και όσο και εάν ο πρωταγωνιστής επιστρατεύσει όλο το ταλέντο του για να εκφράσει το μένος που του υπαγόρευσαν ενάντια σε όσους τον κατατρέχουν, στον ρόλο του αδικημένου, η έλλειψη σθένους που εκπορεύεται από τη δίκαιη διεκδίκηση, προδίδει και γελοιοποιεί.