Μία Σύρος φως, πίσω-μπρος γκρεμός

Καλή χρονιά! Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος! Εσάς εκεί, πόσες φορές σας μπήκε; Εμάς εδώ, τουλάχιστον τρεις. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες δεν έχουμε σταματήσει να κόβουμε βασιλόπιτες. Πού μας χάνεις, πού μας βρίσκεις, στην κουζίνα είμαστε και φουρνίζουμε.

Σύμφωνα με το έθιμο, έχουμε φτάσει ήδη στο 2017. Μην ενθουσιάζεσαι. Και το μέλλον, τα ίδια χάλια έχει. Ίσως να φταίει που το φλουρί δεν έχει πέσει ποτέ στη ΔΕΗ. Και να πεις ότι δεν κάνουμε ζαβολιές; Της κόβουμε πάντα δύο κομμάτια. Ένα για το εργοστάσιο, ένα για το υποκατάστημα, αλλά ο Χριστός δεν έχει αφήσει άλλον να δει άσπρη μέρα. Όσο τυχερός είναι εκείνος, τόσο μαύρη γίνεται η ζωή μας.

Και το φεγγαράκι δεν μας κάνει τη χάρη να φέξει λίγο παραπάνω όταν το έχουμε ανάγκη. Μας εκδικείται, επειδή το ζαλίσαμε στο νηπιαγωγείο. Ναι, αλλά το τετράχρονο στον ήλιο και στο φεγγάρι θα εναποθέσει τις ελπίδες του, όχι σε μικρά καράβια με κανιβαλικές διαθέσεις. Άσε τα “Ζουζούνια” να βγάζουν δίσκους και δες την πραγματικότητα. Βυθιζόμαστε στο σκοτάδι.

Μετανιώνω για όλα τα “όχι” που κατά καιρούς έχω πει σε σχιστομάτηδες πλανόδιους μικροπωλητές. Έναν φακό να είχα αγοράσει από αυτούς, τώρα δεν θα την έβγαζα με το κερί της Λαμπρής, περιμένοντας τη γειτόνισσα να μου φέρει το Άγιο Φως στο φανάρι.

Φως φανάρι ότι βαδίζουμε στα τυφλά. Φυλάμε χώρο στο λιμάνι για το “Πλοίο της Αγάπης”, αγνοώντας τους πιθανούς κινδύνους στην περίπτωση που ο καπετάνιος δεν δει την προβλήτα. Και έτσι όπως θα παίζουμε την “τυφλόμυγα” με τα χέρια ανοιχτά, θα καταλήξουμε να κάνουμε νέα καριέρα ως γοργόνα στην πρύμνη κάποιου κρουαζιερόπλοιου. Οι τουρίστες, επιστρέφοντας στη χώρα τους θα πουν στους δικούς τους “λουκούμια δεν έβλεπα να αγοράσω, αλλά σας έφερα μια ζαργάνα, να τρώμε πλακί ένα μήνα”.

Μήπως να εκθρέψουμε πυγολαμπίδες, που παράγουν φως με βιολογικό τρόπο; “Δεν είμαι φεγγάρι, δεν είμαι αστέρι, μα φέγγω με τον πισινό το καλοκαίρι”. Εκεί που ετοιμάζεσαι να κατακρημνιστείς ατμοσφαιρικά, βγάζεις μια κωλοφωτιά και βρίσκεις την υγειά σου. Και εξοικονόμηση ενέργειας και περιβαλλοντικά οφέλη.

Στους Ναυτοπροσκόπους, μας είχαν κατεβάσει κάποτε με δεμένα μάτια σε μία πλαγιά της Απάνω Μεριάς για να βρούμε κάτι κουλουράκια και χυμούς, κρυμμένα μέσα στα πουρνάρια. Σε ανύποπτο χρόνο, νιώθω να υπηρετώ και πάλι τον προσκοπισμό από διαφορετικό πόστο κάθε φορά, ανάλογα με το χρόνο που παριστάνουμε τον Στίβι Γουόντερ. Την πρώτη εβδομάδα (τρίωρο) είχα γίνει Ανιχνευτής. Την επόμενη (δίωρο), έφτασα μέχρι τους Προσκόπους. Την τελευταία φορά (σκάρτη μία ώρα), ήμουν απλά λυκόπουλο. Δυο κουλουράκια, πρόλαβα να τα φάω.

Δεν έχω πρόβλημα με τις συχνές διακοπές ρεύματος, άσε που υπάρχει και σασπένς, σαν να παίζεις σε ταινία μυστηρίου και να ψάχνεις τι συνέβη στον παππού, που διέσχιζε τη διάβαση όταν έγινε το μπλακ άουτ. Τον “έφαγαν” οι κληρονόμοι; Απήχθη απ' την Αλκάιντα; Τον πάτησε το λεωφορείο που πέρασε ξυστά δίπλα από την Άννα Βίσση ή έπεσε σε κανέναν υπόνομο; Το μυστήριο επαναλαμβάνεται συνεχώς με την ίδια ανιαρή λύση. Ο παππούς έπαθε καρδιακή προσβολή και πέθανε ήσυχα σε μια γωνία. Πράγμα που σημαίνει πως ενώ γνώριζε για το πρόβλημα υγείας του, αδιαφόρησε γι' αυτό, οδηγώντας τόσους ανθρώπους στη λίστα των υπόπτων.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις διακοπές της ηλεκτροδότησης. Η πηγή του κακού είναι μία, αλλά οι πληγέντες πολλοί. Άναψε - σβήσε οι υπολογιστές, οι τηλεοράσεις, τα ψυγεία, κάτι από όλα θα παραδώσει πνεύμα. Επιπλέον, έχεις δει τόσες φορές το ίδιο έργο, που ξέρεις την επόμενη ατάκα. Και η συνήθεια δεν είναι καλό πράγμα. Περιμένεις το ναυάγιο με την κουλούρα στη μέση και εκνευρίζεσαι όταν το πλοίο δεν γκρεμοτσακίζεται πάνω στο παγόβουνο. Μη σου πω ότι απογοητεύεσαι κιόλας που δεν πνίγηκες.

Το λογικό και το παράλογο έχουν αλλάξει ρόλους, όταν ο εγκέφαλός σου έχει πλυθεί στους 60 βαθμούς. Κοιτάζεις τα φώτα να τρεμοσβήνουν, βάζεις στοίχημα ότι θα γίνει διακοπή, σου λένε “βγες γρήγορα έξω, σεισμός” και τσατίζεσαι που έχασες το πενηντάρικο. Ενώ αν υπήρχε μία ενημέρωση, θα είχαμε αποφύγει τη σύγχυση και δεν θα αναρωτιόμασταν άλλο. Θα συνεχίσουμε να ζούμε στον πολιτισμό ή θα κυκλοφορούμε με τα κηροπήγια, μέχρι να φιλήσουμε το τέρας και να λύσουμε τα μάγια;

Κάποτε ήξερες ότι στο τέλος του τούνελ, θα βρεις φως, θα βρεις τη Νικολούλη, ένα σημάδι ότι υπάρχει ελπίδα. Τώρα, όσο περνάει ο καιρός το τούνελ γίνεται ακόμα πιο βαθύ. Ακόμα και η αξιοπρέπειά μου, κάποια στιγμή βρίσκει πάτο. Η Σύρος όμως δεν βρίσκει με τίποτα την έξοδο απ' το τούνελ. Μήπως μας σαμποτάρουν; Μήπως παίζουν με τις ασφάλειες; Μήπως προσπαθούν να κάνουν το νησί “Κάτω Παρτάλι”, κρατώντας μακριά τους επισκέπτες;

Πόσο ακόμα θα πορευόμαστε μόνο με το φως που πηγάζει απ' την ψυχή μας; Αυτό πια δεν είναι καρδιά, γεννήτρια είναι. Κι όπως λένε και οι ποιητές Active Member, “μια κουτουράδα είναι η ζωή, μη μείνει χάδι, τραγούδα μας να φύγει το σκοτάδι”.