ΟΧΙΑ διμούτσουνη

Εικόνα Αντώνης Μπούμπας

“Απαιτώ την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο”. ΟΧΙ. “Απομακρύνετε το αυτοκίνητό σας από τη στάση του λεωφορείου, γιατί δεν χωράει να περάσει”. ΟΧΙ. “Θα παραγγείλουμε πίτσες, ίσως και κανένα πεϊνιρλί”. ΟΧΙ.... καλύτερα σουβλάκια. Παρατηρώ μία σύγχυση ως προς τα μηνύματα της Εθνικής μας επετείου ή είναι η ιδέα μου; ΟΧΙ.

Μπορεί το “ΟΧΙ” της Ελλάδας στον Μουσολίνι να ήταν ηρωικό, αλλά η μόνιμη άρνηση για τα πάντα δεν σε κάνει ήρωα. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο πατριωτικό καθήκον και στο σπάσιμο νεύρων. Η αντίσταση στην υποταγή υποδηλώνει το φρόνημα του λαού, που αψηφά κάθε κίνδυνο, υπερασπιζόμενος τα ιδανικά του. Από την άλλη, η παρερμηνεία της υποταγής οδηγεί στην αύξηση των ανταρτών, οι οποίοι αντιστέκονται σε κάθε κατοχική δύναμη.

Στην παρέλαση τα αγόρια φορούν άσπρο πουκάμισο, μπλε παντελόνι και μαύρα παπούτσια. ΟΧΙ. Εγώ θα βάλω skinny τζιν και τα αθλητικά μου. ΟΧΙ. Αν περάσεις με τα κίτρινα φλούο από το Ηρώων θα σε κρατήσουν για ανακλαστήρα στις νησίδες. ΟΧΙ. Θα είμαι μια φωτεινή πινελιά στο μουντό κάδρο ενός φασιστικού συστήματος που μας θέλει όλους στρατιώτες. ΟΧΙ. Στη στεφάνωση πηγαίνεις, όχι για καφέ. Θα ντυθείς αναλόγως. ΟΧΙ. Γιατί μετά, θα πάω και για καφέ. Γιατί να αλλάζω; Μήπως να συνδυάσω τα παπούτσια με τους καινούριους μου καθρέφτες; ΟΧΙ.

Στην παρέλαση τα κορίτσια φορούν άσπρο πουκάμισο, μακριά φούστα και χαμηλά παπούτσια. ΟΧΙ. Δεν έφαγα τόσες τούμπες με το δωδεκάποντο για να καταλήξω στις μπαλαρίνες. Ψηλοτάκουνα και φούστα λίγο πιο κάτω από τον αφαλό. ΟΧΙ. Δε θα μοιάζεις με μαθήτρια, αλλά με φουαντρέ Υφαντής. Μέσα τα μπούτια. ΟΧΙ. Δεν θα είναι οι άλλες υποψήφιες Μις Στεφάνωση και εγώ προσκυνήτρια στα Ιεροσόλυμα. ΟΧΙ. Θα σε αφήσω να γίνεις θέαμα για να μας συζητάνε από την Ερμού μέχρι τον Χαρασώνα. Ξέρεις πού είναι ο Χαρασώνας; ΟΧΙ. Όχι, που θα 'ξερες.

Ποιος είπε ότι η αντίδραση είναι αποκλειστικότητα της νέας γενιάς; Δεν παίζει ρόλο η ηλικία, το αξίωμα, η κοινωνική τάξη. Επαναστάτης γεννιέσαι, δε γίνεσαι. Όταν κάποιος επιχειρεί να σε χειραγωγήσει, η άρνηση είναι η λύση.

Θα παρευρεθείτε στις εορταστικές εκδηλώσεις της Σύρου; ΟΧΙ. Δεν φοβάστε μήπως η απουσία σας σχολιαστεί δυσμενώς; ΟΧΙ. Θα ενδιαφερθείτε ποτέ για την έδρα της Περιφέρειας; ΟΧΙ. Θα σταματήσετε να μας παραπέμπετε στο κορίτσι των Άλπεων, για να συνεννοούμαστε καλύτερα; ΟΧΙ. Ξέρετε να λέτε τίποτα άλλο εκτός από προσβολές σε υπαλλήλους και δημοσιογράφους; ΟΧΙ. Κάτι είχα καταλάβει.

Πριν από εβδομήντα τέσσερα χρόνια ο Ιωάννης Μεταξάς άνοιξε το δρόμο για να εκφράζουμε σήμερα ελεύθερα τις θέσεις μας, όσο απόλυτες κι αν είναι. Αν ο τότε Πρωθυπουργός άρχιζε τα μισόλογα και τα “ελάτε πρώτα με το καλό στην Ελλάδα και βλέπουμε αν θα μας καταλάβετε”, τώρα ο Εθνικός μας Ύμνος δεν θα ήταν το “Σε γνωρίζω από την κόψη....”, αλλά το “A casa d' Irene”. Η Σοφία Λόρεν θα ήταν η εθνική μας σταρ και ο Eros Ramazzotti θα διαφήμιζε γιαούρτια, φρυγανιές και πατατάκια. Τους δίσκους του Λουμίδη θα τους ζωγράφιζε ο Καραβάτζιο και ο Πολιτιστικός Σύλλογος της Άνω Σύρου θα ταξίδευε ανά τον κόσμο με την “Ομάδα Τζάκομο Λεοπάρντι”.

Το έπος του 1940 μας διδάσκει ότι οι απαντήσεις μας ακόμα και σε ερωτήματα-παγίδες θα πρέπει να είναι συγκεκριμένες και ξεκάθαρες, ώστε ο λαός να ανασυντάσσει τις δυνάμεις του, πατώντας πάνω σε ρεαλιστικές βάσεις και όχι σε λευκά (φρούδες ελπίδες) που προστίθενται στις ψήφους του πρώτου.

“Η Σύρος πληροί τις προδιαγραφές για Πολιτιστική Πρωτεύουσα”; ΟΧΙ. “Θα καταφέρει ποτέ να αναπτυχθεί τουριστικά”; ΟΧΙ. “Οι κάτοικοί της επιθυμούν τον τουρισμό”; ΟΧΙ. “Θα σταματήσουμε να βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου”; “Να αποποιούμαστε των ευθυνών μας”; “Να βάζουμε τρικλοποδιές στον διπλανό μας”; “Να κοιτάζουμε το συμφέρον μας”; Να είμαστε κουτοπόνηροι; ΟΧΙ.

Όπως δήλωσε και ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου μας δίνει τη δυνατότητα να αντλήσουμε διδάγματα ενότητας και συστράτευσης στην τελευταία μάχη για την έξοδο της πατρίδας μας από τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της μεταπολεμικής ιστορίας. Πράγμα που σημαίνει ότι τα “όχι” απέναντι στις απειλές που δέχεται η χώρα μας, ο τόπος μας, το νησί μας θα πρέπει να είναι μαζικά και συνολικά.

“ΟΧΙ” στη συμμόρφωση με τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας, “ΟΧΙ” στους στοιχειώδεις τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς, “ΌΧΙ” στη διαφορετικότητα, “ΟΧΙ” στο σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, “ΟΧΙ” στην κοινωνική αλληλεγγύη, “ΟΧΙ” στην καθαριότητα, “ΟΧΙ” στην πρόοδο και την εξέλιξη, “ΟΧΙ” στα πάντα.

Το ερώτημα βέβαια είναι αν τα “όχι” προκύπτουν μέσα από ώριμη σκέψη ή είναι απόρροια της τραγικότητας της ανθρώπινης φύσης η οποία διακατέχεται από απερίσκεπτη πολεμοφιλία με κάθε τίμημα; Όπως το “ΟΧΙ” του Μεταξά οδήγησε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, έτσι και τώρα πρέπει να προετοιμαστούμε για μια μάχη, από την οποία δεν γνωρίζουμε αν θα βγούμε ζωντανοί. Η διαφορά μας με τον Τρωικό Πόλεμο; Αυτός διήρκησε δέκα χρόνια και διδάσκεται στα σχολεία, ενώ ο δικός μας είναι αιώνιος και δεν διαβάζεται ούτε στην τουαλέτα. Όχι;

Διαβάστε ακόμα