Περί επαναστάσεων και λανθασμένων στάσεων

Έφτασαν και φέτος οι ημέρες που η λέξη "αγώνας" υπερχρησιμοποιείται, η λέξη "χούντα" αποδίδεται σε κάθε είδους αντίθετη πολιτική άποψη, σχεδόν χωρίς καμία κριτική σκέψη και ο όρος "νεολαία" μπαίνει μέσα σε εκφράσεις θαυμασμού, δέους και σεβασμού.

Όλα αυτά, από τους ίδιους ανθρώπους που χλευάζουν την κάθε απόπειρα των νέων ανθρώπων της εποχής μας να ασκήσουν την οποιαδήποτε μορφή αντίστασης, ενάντια στο υφιστάμενο σύστημα. 

Οι κυριότερες δικαιολογίες; «Τι ξέρουν τα παιδιά σήμερα από καταπίεση, από φτώχια, από αγώνες; Όλη μέρα στο ίντερνετ, με ένα κινητό στο χέρι, κάνουν "επαναστάσεις" με απώτερο σκοπό να χαζολογήσουν και να απέχουν των υποχρεώσεών τους.»

Να σου θυμίσω ότι κάθε παιδί στην ηλικία της εφηβείας, διακατέχεται από μια έντονη ανάγκη, καθώς μεταβαίνει σταδιακά προς την ενηλικίωση, να ανακαλύψει την ιδεολογική του ταυτότητα, να αποδομήσει το κατεστημένο και να αγωνιστεί, με όποιον τρόπο διαθέτει, για την θεμελίωση ενός μέλλοντος, το οποίο ονειρεύεται. Είτε αυτό το μέλλον έχει στέρεες και απόλυτα δικαιολογημένες βάσεις, είτε πρόκειται για μια ουτοπική αντίληψη, για το πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, φαινόμενο που δικαιολογείται σε νεαρές ηλικίες, αφού το κυνήγι της "ουτοπίας", πολλές φορές έχει αποδειχτεί πως μπορεί να επιτευχθεί και με ευεργετικές, μάλιστα, συνέπειες.

Να σου θυμίσω, επίσης, ότι ακόμη κι εσύ ως έφηβος είχες ανάλογες ανησυχίες και επαναστατικές εξάρσεις, ενώ όσο μεγάλωνες έβρισκες όλο και πιο αναπαυτικό τον καναπέ σου μπροστά από την τηλεόραση 
και επαναπαυόσουν στο χαλαρωτικό και αποχαυνωτικό ήχο της τηλεόρασης, μια στάση, που οδήγησε στην απόλυτη χειραγώγηση των πολιτών αυτής της χώρας, κατά την ψευδο-εύφορη περίοδο της δεκαετίας 1995-2005, με έναν τρόπο που έμοιαζε με μαζικό υπνωτισμό.

Τέλος, θα σου θυμίσω, ότι ακόμη και η κατάληψη του Πολυτεχνείου, δεν είχε προγραμματιστεί για να κυλιστεί στο αίμα. Παιδιά ήταν και αυτά, που κλείστηκαν στη σχολή τους για να εναντιωθούν ειρηνικά σε ένα αποτρόπαιο καθεστώς, τραγουδώντας, παίζοντας, γελώντας, πριν όλα αυτά τα διακόψει ο θάνατος.

Κατηγορείς τα παιδιά σου, ότι έχουν αποκοπεί από την σκληρότητα της πραγματικότητας, βρίσκοντας καταφύγιο στην αγκαλιά της τεχνολογίας και του διαδικτύου, όμως ξεχνάς. 

Ξεχνάς ότι ήσουν εσύ ο ίδιος, που έβαλες στο χέρι του παιδιού σου το κινητό, εσύ ο ίδιος που πληρώνεις για την μεγαλύτερη ταχύτητα στο ίντερνετ, εσύ ο ίδιος που αμέλησες να διδάξεις στο παιδί σου την αξία της λογοτεχνίας, ή γενικότερα του γραπτού λόγου, όπως και της σφαιρικής ενημέρωσης, εσύ ο ίδιος που αμέλησες να μάθεις το παιδί σου να σκέπτεται για τον εαυτό του και να αξιολογεί τις καταστάσεις σύμφωνα με τη δική του λογική. Ίσως γιατί κι εσύ ο ίδιος δεν έμαθες αυτές τις αξίες ποτέ, ή τις άφησες στο χρονοντούλαπο της νιότης σου.

Την εποχή του '70 τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τότε, η πλειοψηφία των πολιτών, νεώτερων και μεγαλύτερων σε ηλικία, κυκλοφορούσε με μια εφημερίδα στο χέρι, συνδιαλεγόταν, προβληματιζόταν σε σχέση με την πολιτική. Από τότε που σταμάτησες να ενδιαφέρεσαι, παρήκμασε ο παραγωγικός διάλογος και όλα κατέληξαν να γίνονται μασημένη τροφή, απ'ευθείας από μια οθόνη.

Γι'αυτούς τους λόγους, τα παιδιά σου από την μία πλευρά είναι αξιέπαινα, που στο σκηνικό της πλήρους ηλιθιοποίησης βρίσκουν τον τρόπο να σκέφτονται και να ονειρεύονται. Να απορρίπτουν τις σαθρές πρακτικές και να παλεύουν, ώστε να φέρουν καινούριες.

Από την άλλη πλευρά, είναι και άκρως επικίνδυνο, καθώς χωρίς καμία υγιή ιδεολογική καθοδήγηση, τα παιδιά είναι εύκολο να γίνουν έρμαια του κάθε επίκαιρου ψηφοθήρα της μικρής οθόνης και του κάθε ακραίου οπορτουνιστή συμμορίτη της πολιτικής σκηνής.

Γι’αυτό άσε τις βαρύγδουπες εκφράσεις, οι οποίες ως συνήθως λέγονται από απλή υποχρέωση και αντί να χλευάζεις άκριτα, φρόντισε να σταθείς δίπλα στους νέους της δικής σου εποχής, για να βοηθήσεις με την εμπειρία, τη σωφροσύνη και τις γνώσεις σου, να τεθούν οι πνευματικές βάσεις στις προσωπικότητες αυτών, που, θέλοντας και μη, κρατούν στα χέρια τους το μέλλον σου, ώστε αυτό να μην καταλήξει χειρότερο από το παρόν.

<