Του Ζαν Πολ φαντάσματα, ήρωες μες στα χαλάσματα

Την τελευταία εβδομάδα, νιώθω να με “πλημμυρίζουν” αισθήματα θαυμασμού και τοπικής υπερηφάνειας σε τέτοιο βαθμό, που κυκλοφορώ μονίμως με μία σιελαντλία στο στόμα για να αποφύγω την αναρρόφηση.

Ο αλτρουισμός, η αλληλεγγύη και η αυτοθυσία κάποιων συμπολιτών μας με έχουν κάνει κυριολεκτικά “μούσκεμα”. Κάθε στάλα, που γλιστράει στα χείλη μου, αφήνει πίσω της τη γεύση της προσφοράς και της αγάπης προς τον συνάνθρωπο που είναι τόσο γλυκιά και απολαυστική, παρότι sugar free. Τα ρούχα μου “ποτίζουν” με άρωμα αδελφικότητας, αλληλοϋποστήριξης και αμοιβαίας βοήθειας, ενώ το πρόσωπό μου τυφλώνεται από τη λάμψη των φωτοστέφανων που παρελαύνουν μπροστά μου.

Ανοίγω ινδιάνικο λεξικό και δίπλα από το λήμμα “Συριανός”, διαβάζω “μεγάλος φιλάνθρωπος σε μακρύ διάδρομο, που πηγαινοέρχεται και παίρνει πόζες με βλέμμα αλλεργικού στη γύρη, ο οποίος μύρισε πολλές παπαρούνες”.

Όπως έχει πει και η Μαρία Χούκλη, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δίνουν σιωπηρά και με αξιοπρέπεια τη μάχη της ζωής, πασχίζοντας καθημερινά να μορφωθούν, να δουλέψουν και να χαρούν. Η οικονομική κρίση, καταλύοντας βεβαιότητες και σταθερές, κατάφερε να μετατρέψει τη μάχη αυτή σε πόλεμο. Έφερε στην επιφάνεια τα σαθρά θεμέλια στα οποία είχε αναπτυχθεί η ελληνική κοινωνία, όπως η κυριαρχία του ατομισμού και η αδιαφορία για καθετί συλλογικό.

Ωστόσο, σε πείσμα των δυσκολιών, η ζωή πολλών ανθρώπων και δη Συριανών, δε σταματάει στο “εγώ”, αλλά περιλαμβάνει και το “εμείς”. Ανάμεσα σε εκείνους που σταθμεύουν σε θέσεις ΑμεΑ, που καταστρέφουν ξένες περιουσίες, που δε σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που δεν κάνουν ανακύκλωση και δεν τρώνε σοκολάτα, υπάρχουν και καρδιές που χτυπούν στο ρυθμό του διπλανού, του γείτονα, του άγνωστου, του ανήμπορου και του ταλαίπωρου επιχειρηματία, που απεγνωσμένα αναζητά δρόμους ανάκαμψης και ελπίδας.

Για το λόγο αυτό αξίζει να χειροκροτήσουμε όλους τους συνανθρώπους μας που προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να περιμένουν χρηματικό αντάλλαγμα, like στο facebook, φιλοφρονήσεις ή πρόταση από τον Ζαν-Πολ-Γκοτιέ.

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν άνθρωποι με ασυνήθιστες δυνάμεις. Άνθρωποι δυνατοί, καλοί, που βοηθούσαν τους φτωχούς και τους αδύνατους, προκαλώντας το δέος των γύρω τους. Το ίδιο δέος που προκαλούν σήμερα οι Συριανοί ήρωες με τα δικά τους κατορθώματα. Μπορεί εκείνοι να μην καθάρισαν τους στάβλους του Αυγεία, να μην έφεραν πίσω το χρυσόμαλλο δέρας, να μην έγιναν δότες μυελού του οστού, να μην διένυσαν το Αιγαίο με κανό για τα παιδιά με πολυομελίτιδα, αλλά έλαβαν μέρος σε επίδειξη μόδας για το καλό του τόπου τους.

Δεν έσωσαν με κίνδυνο της ζωής τους τους επιβαίνοντες ενός δικινητήριου αεροσκάφους που καρφώθηκε στη σπηλιά του Φερεκύδη, αλλά έσωσαν από τη χρεοκοπία και την πείνα δεκάδες επιχειρήσεις του νησιού. Στην ίδια κατηγορία ανήκει και η Μαρία Αντουανέτα (παντεσπάνι).

Δεν παρέχουν τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα και στέγη σε άπορες οικογένειες, άνεργους χωρίς επιδόματα, πολύτεκνους και ηλικιωμένους, αλλά παρέχουν άφθονο γέλιο στον κάθε πικραμένο, ο οποίος έχει ανάγκη από λίγες ανάσες ξεγνοιασιάς και διαφυγής από τα προβλήματά του. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν ο Ντόναλντ, ο Μίκυ, ο Γκούφι, ο Χιούι, ο Λιούι και ο Ντιούι (ήρωες του Ντίσνεϊ).

Δεν γυρνούν με ντουντούκα στους καταυλισμούς των “ρομά”, προσελκύοντας τα παιδιά των οικογενειών στο σχολείο, όμως “ξεφωνίζουν” με τον ίδιο τρόπο όποιον εκφράζει την προσωπική του άποψη, θίγοντας τα συμφέροντα και τα χρηστά ήθη του τόπου του. Στην ίδια κατηγορία ανήκει η Ελένη Λουκά (ουουου 666).

Ένας ήρωας διακρίνεται επίσης και για τη γενναιότητα που επιδεικνύει, ακόμα και στις περιπτώσεις που είναι υποχρεωμένος να “βάψει τα χέρια του με αίμα”. Ο Ηρακλής σκότωσε τη Λερναία Ύδρα, ο Θησέας τον Μινώταυρο, ο Περσέας τη Μέδουσα και κάποιοι άλλοι την αισθητική μας. Όπως και να 'χει, αν θέλεις να θεωρείσαι ήρωας πρέπει να “θυσιάσεις” κάτι στο βωμό της πατρίδας.

Τόσους εθνικούς ευεργέτες τιμούμε κάθε χρόνο με κατάθεση στεφάνων στο εθνικό ηρώο της πόλης. Ας δώσουμε λίγη παραπάνω δουλειά και στα ανθοπωλεία του νησιού μας. Εσύ Γιάννης Σπαλιάρας, εγώ Ροζαλίντα. Θα πήξουμε στο λουλουδικό, όμως θα έχουμε αποτίσει φόρο τιμής σε όλους εκείνους που επέδειξαν τοπικό φρόνημα, υπομένοντας πούδρες, αφρούς, τζελ, χαμηλό καβάλο, αμέτρητα φλας και πολλά ακόμη βασανιστήρια.

Ας ενώσουμε όλοι τα χέρια και ας αφιερώσουμε σε αυτούς τους πρεσβευτές του νησιού μας, το τραγούδι “Ήρωες”, σε μουσική του Νότη Μαυρουδή και στίχους του Στέφανου Βακάλη. “Ήρωες, άπαρτα βουνά, ήρωες με δώδεκα ζωές, κάστρα του Ολύμπου και του Παρνασσού φαντάσματα, ήρωες μες στα χαλάσματα. Εμπρός αδέρφια εμπρός κι είναι μαζί μας ο λαός, στα πιο μεγάλα μας τα κατορθώματα μες στις πέτρες και στα χώματα”.

Και ας ενημερώσει κάποιος αυτή την έρημη τη Μπόνι Τάιλερ που εδώ και τριάντα χρόνια ψάχνει έναν ήρωα, πως εδώ τους έχουμε όλους μαζεμένους. Τους φυλάμε για να μη μας φύγουν. Όποτε θέλει, της κλείνουμε ένα πακετάκι και έρχεται να τους δει από κοντά. Γιατί, αν δεν το καταλάβατε στηρίζουμε και τους τοπικούς πράκτορες και τους ιδιοκτήτες ξενοδοχείων. “Μπόνι, come to us για να τη βρεις, αν θαυμάσεις τα μοντέλα, από δω και στο εξής, θα σου φύγει η μασέλα”.