«Εκπρόσωποι έρημοι κι απρόσωποι»

Εύκολο, ίσως το ευκολότερο όλων, να αναλάβει ένα άτομο να ηγηθεί ενός συνόλου ανθρώπων, να επιλεγεί ως επικεφαλής ενός φορέα και γενικώς να χρισθεί εκπρόσωπος διαφόρων συλλογικών οργάνων.

Με πλήθος παραμέτρων να συμβάλλουν σε αυτό, όπως η προσωπικότητα και οι ικανότητες του, η χρονική συγκυρία, η εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων, η διατήρηση ισορροπιών, ακόμα και οι πιθανές μεθοδεύσεις, τον έφεραν τελικά να κατακτήσει μία θέση μπροστάρη και οδηγού.

Με την ανάληψη των νέων καθηκόντων, κάθε νεοεκλεγείς, πιστός και υπάκουος στον άγραφο επικοινωνιακό νόμο, εξαγγέλλει μεγαλεπήβολο έργο και θέτει ως προτεραιότητα την επίτευξη υψηλών και δυσθεώρητων στόχων. 

Παντού τα ίδια, παντού τα πάντα, όσον αφορά στην υποσχεσιολογία που δεν έχει τελειωμό.

Κι ενώ στην αρχή πάντοτε γίνονται κάποιες κινήσεις που φαντάζουν προοδευτικές και δείχνουν να έχουν μία προοπτική, τελικά αποδεικνύεται πως επρόκειτο για υλοποίηση των αυτονόητων και έκαναν εντύπωση απλά και μόνο γιατί δεν είχαν γίνει μέχρι εκείνη την στιγμή.

Στην πορεία όμως αποδεικνύεται πως όλα αλλάζουν, πως είτε οι αρχηγοί υπολείπονται ικανοτήτων, είτε θέτουν άλλες προτεραιότητες προσωπικού οφέλους, ή απλά αποκτούν την υπεροψία του αξιώματος.

Για να γίνει όμως κατανοητή η όποια εξέλιξη, θα πρέπει πρώτιστα να εξεταστεί η αφετηρία του καθ’ ενός, οι λόγοι που τον οδήγησαν να διεκδικήσει την θέση που τελικά κατέκτησε, το σκεπτικό με το οποίο κινήθηκε, η στόχευση που έθεσε και ποιο είναι τελικά το ζητούμενο του.

Άλλοι υποκινήθηκαν απλώς από την ανάγκη τους να αποκτήσουν μία αναγνώριση, άλλοι μόνο και μόνο γιατί επιλέχθηκαν ως τα πειθήνια όργανα εξυπηρέτησης συγκεκριμένων σκοπών, άλλοι γιατί στόχευαν στην προσωπική τους ωφέλεια και ελάχιστοι απλά και μόνο από την ανάγκη τους για προσφορά.

Με μία απλή παρατήρηση των κινήσεων τους γίνονται εμφανείς, οι προθέσεις, οι βλέψεις, οι προσδοκίες και οι στόχοι τους.

Όταν ως διαχειριστές μιας συλλογικότητας δρουν υπό το πρίσμα του προσωπικού οφέλους, οι πράξεις τους αργά ή γρήγορα γίνονται αντιληπτές.

Με χαρακτηριστικά παραδείγματα όλων αυτών που επιχειρούν να παρουσιάζονται στο παιχνίδι της επικοινωνίας ως μεγαλοπαράγοντες, να προσπαθούν να θολώσουν τα νερά με κινήσεις αποπροσαντολισμού, να καπηλεύονται κάθε τι που συμβαίνει για να προσδώσουν αξία σε ότι κάνουν, να εκμεταλλεύονται κάθε τι που μπορεί να τους προσφέρει κέρδος, να έχουν στήσει και να λειτουργούν παραμάγαζα στις παρυφές του φορέα που εκπροσωπούν.

Παιχνίδια της δραχμής για λιποβαρή προεδράκια, που χρησιμοποιούν ολόκληρες δομές και ανερυθρίαστα εμπαίζουν όλους αυτούς στις πλάτες των οποίων στηρίχτηκαν για να γίνουν κάποιοι.

Και όπως άδει και ο Νιόνιος «κι ο Γιαννάκης τραγουδεί

άμα είναι όλα άγραφα κάτι θα βγει…τι να φταιν οι εκπρόσωποι

έρημοι και απρόσωποι βρε…»

<