Μαζί

Εικόνα Τέτα Βαρλάμη

Είμαι εδώ. Κινούμαι στα ίδια μέρη μ’ εσένα. Βρίσκομαι στα ίδια σημεία που πριν λίγο ή λίγο μετά ήσουν ή θα είσαι κι εσύ. Ζω στον ίδιο τόπο με όλους εσάς. Βιώνω τα ίδια προβλήματα με τον καθένα. Γίνομαι αποδέκτης των θετικών ή αρνητικών γεγονότων της καθημερινότητας, όπως όλοι.

-Ε και; Γιατί μας το λες; Μήπως να σου δώσουμε και τα εύσημα; Σιγά το σημαντικό που κάνεις και μας το αναφέρεις κιόλας.

-Μα ακριβώς αυτό λέω. Δεν κάνω τίποτε περισσότερο ούτε τίποτε λιγότερο από όλους τους άλλους. Κάνουμε ακριβώς τα ίδια.

Και ο λόγος που το λέω είναι ακριβώς γιατί επιτέλους θα πρέπει να κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Να βγούμε από η ληθαργική κατάσταση της επαναληπτικής καθημερινότητας, που με την υπνωτική της αποχαύνωση, μας κάνει παθητικούς δέκτες ακόμα και των πιο εξωφρενικών καταστάσεων.

Η τεχνητή μιζέρια που άλλοι δημιούργησαν και μεθοδικά μας οδήγησαν σε αυτή, πρέπει να γίνει αντιληπτή και να πάψει να είναι αποδεκτή.

Η προκλητή αποβλάκωση μέσω του κάθε τι εύπεπτου, ανούσιου και επιφανειακά διασκεδαστικού, που προσφέρεται, ας γίνει επιτέλους κατανοητή, ώστε να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε την ουσία των πραγμάτων.

Έναντι όλων αυτών που έχουν μάθει να επιπλέουν, ξεπουλώντας το μεγάλο τίποτε που κουβαλούν, ας πάψουμε να δείχνουμε ανοχή, διατρανώνοντας ότι δεν επιτρέπουμε να υποτιμούν την νοημοσύνη μας.

Τα πάντα είναι μπροστά μας αυταπόδεικτα, αρκεί να τα κοιτάξουμε με ψύχραιμη και καθαρή ματιά, μακριά από τον όποιο παρωπιδισμό και να αφήσουμε την λογική να καθορίσει την πραγματική τους διάσταση.

Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους το τραγικό παιχνίδι που παίζεται εις βάρος μας, με πιόνια όλους εμάς, στην σκακιέρα των συμφερόντων όλων αυτών που εμείς τους δώσαμε δύναμη, ακόμα και με την αδιαφορία μας.

Όλα μπορούν να γίνουν απλά, αρκεί ο κάθε ένας ξεχωριστά να αρχίσει να παρατηρεί, να σκέφτεται, να κρίνει, να σταθμίζει, να διαφωνεί, να αντιδρά, να διαμαρτύρεται, να προσπαθεί και να τολμά.

Πάντα παρακάτω ανοίγεται ένας νέος δρόμος, πάντα πιο πάνω από τα σύννεφα καθαρίζει ο ουρανός, πάντα πιο πέρα από τον ορίζοντα συνεχίζει η θάλασσα, πάντα έξω από όλα τα δεσμά υπάρχει ελπίδα.

Με το να υψωθεί απλά και μόνο η φωνή του καθ’ ενός, που θα υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια, την νοημοσύνη και ανθρώπινη αξία του, αρκεί για να ξεκινήσει η πορεία που θα διαγράψει το μέλλον του.

Όταν θα έρθει η ώρα της πραγματικής αναμέτρησης, τότε είναι σίγουρο πως οι πολλοί είναι αυτοί που έχουν τη δύναμη με το μέρος τους και οι πολλοί γίνονται από την κοινή στάση όλων.

Είναι πολύ πιο εύκολο από όσο φαίνεται και από όσο δύσκολο μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι είναι.

Ποτέ μην περιμένουμε από τους δεσμώτες να σπάσουν τα δικά μας σίδερα, αν δεν προσπαθήσουμε να τα λυγίσουμε μόνοι μας, μαζί.

Διαβάστε ακόμα