Άγιε Νικόλαε, την ευλογία σου

Άγιε μου Νικόλαε, προστάτη των ναυτικών και της Μανταλένας, της Rose (Τιτανικός) και του Chuck Noland (“Ναυαγός”), του Πι και της Αλίκης στο ναυτικό, του “Love Boat” και του υποβρυχίου Παπανικολής, της τράτας της Μαρίτσας, της σκούνας Βαγγελή, της Σουλτάνας της μάουνας, της βάρκας Παντελή...δώσε φώτιση στα παιδιά μου.

Θαλασσοδαρμένε μου Άγιε, προστάτη των φτωχών και των εμπεριστάτων, των αδικημένων και των αδυνάτων, δώσε μου δύναμη να αντέξω τα απανωτά χτυπήματα που δέχομαι καθημερινά. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι να κάτσεις να συζητήσεις, είναι το μωρό της Πρωτοψάλτη. Μωρά, μωρά παιδιά χρόνια, έχουν κρυφτεί στο σώμα μου, τρώνε μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια και την κολόνια μου. Άκλαυτη πήγε η Hypnose της Lancome.

Ντρέπομαι να βγω στη γειτονιά. Να κοιτάξω τον κόσμο στα μάτια. Πριν ένα μήνα, οι άλλοι καμάρωναν για τα παιδιά τους στην πασαρέλα. Εγώ τι θα πω τώρα στο μανάβη μου; Ότι τα δικά μου διακρίθηκαν στο διαγωνισμό για τον Θεοτοκόπουλο; Θα με πάρει με τις ντομάτες.

Εγώ τους τα 'λεγα... κόψτε το βραδινό, κόψτε το απογευματινό, κόψτε το λαιμό σας, αλλά τουλάχιστον φροντίστε να χάσετε λίγο βάρος. “Το διάβασμα ανοίγει την όρεξη”, απαντούν εκείνοι. Και ποιος σας είπε καλέ να διαβάζετε νύχτα - μέρα; Σας πίεσα εγώ ποτέ; Σας έβαλα το μαχαίρι στο λαιμό; Σας στέρησα τη Μπάρμπι και τον Action Man επειδή δεν τα φέρατε όλα 19;

Ξέρω ποιος φταίει για όλα αυτά. Η μάνα μου, που τα υποχρέωνε τα καημένα να πηγαίνουν μαζί της στην εκκλησία. Κάθε Κυριακή στην Κοίμηση της Θεοτόκου, δεν άργησε η πλύση εγκεφάλου για τον Ελ Γκρέκο. Επέστρεφαν στο σπίτι και δεν με άφηναν να τσιμπήσω λίγο αντίδωρο, αν δεν μου περιέγραφαν πρώτα για εκατομμυριοστή φορά πώς ήρθε η εικόνα του Θεοτοκόπουλου από τα Ψαρά στη Σύρο. Όχι άλλο κάρβουνο. “Μπράβο, τα παιδιά σας είναι καλλιεργημένα”, με συγχαίρει ο εφημέριος. “Σας ευχαριστώ, εχθές τα πότισα”.

Αντί να πηγαίνουν γυμναστήριο, να αθλούνται ή να βγαίνουν πιο συχνά με τις παρέες τους, κάθονται και κάνουν εργασίες για το πότε ο Θεοτοκόπουλος εγκατέλειψε την Κρήτη για να ακολουθήσει στη Βενετία τα πρότυπα των καλλιτεχνών που κυριαρχούσαν στην καλλιτεχνική ζωή της πόλης, όπως ο Τιτσιάνο και ο Τιντορέτο. “Τι σας νοιάζει βρε για τους άλλους; Εσείς να δείτε τι θα κάνετε, που δεν θα έχετε λεφτά ούτε για να πάτε μέχρι την Τήνο”, τους έλεγα αλλά... μόνη μου τα άκουγα. Είχαν αφιερωθεί στο στόχο τους.

Δε λέω, καλοδεχούμενα τα 600 ευρώ των βραβείων, όμως δεν θα διαρκέσουν και για πάντα. Ενώ η δόξα και η αναγνωρισιμότητα από την ενδεχόμενη συμμετοχή σας σε μία επίδειξη μόδας, θα σας συντρόφευαν μια ζωή. Θα ήσαστε για πάντα τα Συριανά μοντέλα που έδειξαν τα κάλλη τους και την ομορφιά τους για το καλό αυτού του τόπου. Ενώ τώρα είστε δύο απλοί μαθητές που κέρδισαν σε ένα διαγωνισμό της εκκλησίας και θα βοηθήσουν τους γονείς τους να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ. Αφήστε τα “μα και τα μου”. Αν δε θέλετε μελλοντικά να μοιράζεστε τα παγκάκια του ΟΤΕ με τους υπόλοιπους άστεγους του νησιού, θα τα “σκάσετε”.

Με τη συγγραφή και τη ζωγραφική δεν θα δείτε άσπρη μέρα. Ενώ με μία λαμπρή καριέρα στο χώρο της σόου μπιζ και του μόντελινγκ, τα οφέλη θα ήταν πολλαπλά. Και για εσάς και για μένα. Θα είχαμε πάντα κάτι ενδιαφέρον να πούμε. Για τη συνεργασία σας με τον οίκο Βερσάτσε, για τη συμμετοχή σας σε βιντεοκλίπ, για τα μιούζικαλ όπου πρωταγωνιστείτε. Τώρα, τι να πω στον χασάπη; Ότι η τεχνική και το ύφος των εικόνων του Θεοτοκόπουλου διαπνέονται από μεταβυζαντινά στοιχεία, χωρίς όμως να απουσιάζουν και πρωτότυπα χαρακτηριστικά, όπως η υποτυπώδης απόδοση της τρίτης διάστασης ή του προοπτικού βάθους και τα έντονα χρώματα; Καλέ θα με βάλουν στη μηχανή του κιμά και θα πατήσουν και το on.

Εν τω μεταξύ, από τη στιγμή που έγινε γνωστή η συμμετοχή των παιδιών μου στο συγκεκριμένο διαγωνισμό, όλοι άρχιζαν να μας κοιτούν με μισό μάτι. “Μασόνοι. Το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι το χρηματικό έπαθλο. Αν σας ενδιέφερε η πρόοδος της Σύρου και η ενίσχυση της τοπικής επιχειρηματικότητας, θα συμμετείχατε και εσείς στην επίδειξη. Αλλά το μόνο που σας νοιάζει είναι ο εαυτός σας”. Αυτά άκουγα να ψιθυρίζουν συνέχεια πίσω από την πλάτη μου.

Καταλαβαίνεις λοιπόν την απόγνωσή μου, Άγιε Νικόλαε, που στο πρόσωπό σου ενσαρκώνεται η υψηλή πνευματικότητα, συνδυασμένη με τη γεμάτη έμπρακτη αγάπη κοινωνικότητα; Από τη μία ημέρα στην άλλη τέθηκα στο περιθώριο, επειδή τα τέκνα μου αποφάσισαν να δείξουν τις γνώσεις τους και το πνεύμα τους σε μία εποχή που ο κόσμος διψάει για φτερά και πούπουλα. Εν τω μεταξύ, αν προσπαθήσω να φορέσω στη δικιά μου φτερά και πούπουλα, αυτό δεν θα είναι μοντέλο, αλλά γαλοπούλα έτοιμη για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ακούς, Άγιε Νικόλαε; Την ευλογία σου.