Άτιμη κοινωνία

«Χριστούγεννα, χριστούγεννα, ευτυχισμένα..!! Δε γίνονται, δε γίνονται, χωρίς εσένα!!». Έλα, εντάξει, πλάκα κάνω. Η χριστουγεννιάτικη βερσιόν του «Θου Κύριε», είναι προγραμματισμένη για την άλλη βδομάδα.

Και όσο εμείς οι κοινοί θνητοί προετοιμαζόμαστε για τις εορταστικές εκδηλώσεις και την έλευση του νέου έτους, η βουλή ψάχνει ακόμη Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Βρε δεν τον θέλω, θα τον πάρεις, άλλα λόγια λέτε βρε παιδιά, τι καμώματα είναι τούτα με το ζόρι Προεδρία.

- Εγώ θέλω πρόεδρο.
- Εγώ δε θέλω.
- Γιατί δε θες βρε σκασμένο;
- Γιατί θέλω να πάμε σε εκλογές.
- Δεν θα πάμε σε εκλογές.
- Θα πάμε σε εκλογές.
- Δεν θα πάμε σε εκλογές θα αποσταθεροποιηθεί η οικονομία, που την είχα σταθεροποιήσει εγώ τι ωραία...
- Δε με νοιάζει και αν θες να ξέρεις εγώ θα τη σταθεροποιήσω ξανά.
- Α ναι; Με τι;
- Με την ομορφιά μου, την εξυπνάδα μου και τα άπταιστα αγγλικά μου. Παράτα με.
- Εγώ θα την κρατήσω σταθερή την οικονομία.
- Όχι εγώ θα την κρατήσω σταθερή.
- Όχι εγώ!
- Όχι εγώ!!
- Εγώ θα τη σταθεροποιήσω κρατώντας τις υποσχέσεις μας προς τους δανειστές μας, αλλά με έναν πιο σωστό, πιο αριστερό και συμπαθητικό τρόπο.
- Μα αυτό δεν πάει αντίθετα με το...
- Σσσσς...
- Μα...
- Σσσσσσς... Δεν ξέρεις εσύ.

Αλλά ας γυρίσουμε στα δικά μας. Τώρα που έχει ξεκινήσει η εποχή της προσευχής και της κατάνυξης, δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε... αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.

Στην περίοδο της ομόνοιας και της αδελφοσύνης, όλα καλά, όλα ανθηρά.

Δε βαριέσαι, Έλληνες είμαστε... Αν δεν πάμε και λίγο κόντρα στους καιρούς δεν έχει γούστο.

Άσε που τώρα με όλη αυτή την ανάπτυξη που έχει έρθει δεν μας νοιάζουν αυτές οι λεπτομέρειες.

Τι εννοείς πού τη βλέπω την ανάπτυξη; Τόσους τουρίστες δεν είδες το καλοκαίρι; Τι φωνάζεις τώρα; Για τρεις μήνες είχαμε πολύ μεγάλη ανάπτυξη. Μετά ξε-αναπτυχθήκαμε. Συμβαίνουν αυτά. Ήρθαν εδώ τα παιδιά, άφησαν δυο φράγκα, στα πήρε η εφορία και ο ΕΝΦΙΑ, τα έχασες, αυτό ήταν. Του χρόνου πάλι.

Μη γκρινιάζεις, ήταν απλώς θέμα κακής προετοιμασίας. Τι; Δεν με πιστεύεις;

Από το καλοκαίρι θα δείς... Δεν θα την ξαναπατήσουμε. Καθόμαστε Δεκέμβρη μήνα και προετοιμάζουμε τουριστικές στρατηγικές. Ημερίδες, συνέδρια, εκθέσεις, τα πάντα όλα. Το επόμενο καλοκαίρι θα έρθει ο τουρισμός, να μας τσεκάρει να δει αν τα κάναμε όλα σωστά.

Όχι, όχι, όχι, δεν έχει καμία σχέση το γεγονός ότι πήραν χαμπάρι έξω την ανάγκη μας και έρχονται, αγοράζουν και χτίζουν για ένα κομμάτι ψωμί... Όχι. Κατάλαβαν μετά από τόσα χρόνια την αξία των ηλιόλουστων παραλιών μας. Μην είσαι καχύποπτος.

Μιλλιούνια θα έρχονται οι τουρίστες και θα παρακαλάνε για μια θέση στον ήλιο. Θα σωθεί το ΑΕΠ, το χρέος, η χώρα. Όλα από κόκκινους ανθρώπους με καλτσο-σάνταλα και τεράστια σακίδια στην πλάτη, που χτυπάνε τον κόσμο στο καράβι όταν γυρνάνε δεξιά και αριστερά. Όλοι αυτοί θα έρθουν να αφήσουν σε σένα, σε μένα, σε μας τους παχυλούς μισθούς τους, που κατά βάθος, παραδέξου το, ζηλεύεις.

Δε θα έπρεπε όμως. «Τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία». «Αγάπη να υπάρχει και καλή υγεία».

Ε, και δεν πειράζει που όλα τα Κέντρα Υγείας είναι υποστελεχωμένα και δεν έχουν φάρμακα, εργαλεία και μηχανήματα. Δεν πειράζει που είσαι άνεργος, ανασφάλιστος και δεν έχεις λεφτά να πληρώσεις τις εξετάσεις. Είπαμε, «υγεία να υπάρχει» και όλα τα άλλα βρίσκονται. Και δεν πειράζει που η γυναίκα σου σε παράτησε και πήρε και τα παιδιά, επειδή δεν είχες να τους παρέχεις ούτε τα βασικά. «Αγάπη πάνω απ’όλα».

Καλά είναι! Βαρέθηκα με αυτά τα συμβιβαστικά τσιτάτα της μετριότητας.

Γιατί, τα λεφτά μπορεί να μη φέρνουν την ευτυχία, αλλά από το να είμαι χαρούμενη που μου βγήκε ίσα ίσα ο μισθός να πληρώσω μόνο τα βασικά μου έξοδα, σε μια γκαρσονιέρα, χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς περίθαλψη και με το θερμόμετρο να δείχνει 14ο C, θα προτιμούσα να είμαι υγιής και στεναχωρημένη στη βίλλα μου, πίνοντας μοχίτο στην θερμαινόμενη πισίνα μου και χαϊδεύοντας το μπρελόκ της καινούριας μου Lamborghini, συγγνώμη κιόλας.