Πέστο και θα γίνει

Εικόνα Αντώνης Μπούμπας

Από μικρός ζητούσα πράγματα, τα οποία οι γύρω μου θεωρούσαν παράλογα. “Ποιους να καλέσω στα γενέθλιά σου”; ρωτούσε η μαμά μου. “Τη Βικτώρια Χαλκίτη”, απαντούσα εγώ. “Δε θέλεις κάποιους συμμαθητές σου απ' το σχολείο ή το φροντιστήριο”; “Αυτούς τους βλέπω κάθε μέρα. Τη Βικτώρια Χαλκίτη θέλω”, επέμενα. Η μαμά μου ωρυόταν. “Τι έχεις πάθει, παιδί μου, μ' αυτή την Χαλκίτη; Μάγια σου 'χει κάνει; “Έρωτας είναι, την πάτησα κι εγώ”.

Όμως εκείνη δε συμμεριζόταν το δράμα μου, ούτε λάμβανε υπόψη τις επιθυμίες μου και έτσι την έβγαζα με δυο δρακουλίνια, δυο τυροπιτάκια, μια κασέτα των Olympians και έξω από την πόρτα. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε όταν τις επόμενες χρονιές, ζητούσα τη Στέλλα Γεωργιάδου, τον Θάνο Καλλίρη, τον Στέφανο Κορκολή και τη Δέσποινα Βανδή. “Τους καλεσμένους του πάρτι σου κανονίζουμε, όχι του ΜΠΡΑΒΟ”, με ειρωνεύτηκε η μαμά μου και πολύ πικράθηκα.

Τη μεγαλύτερη στεναχώρια όμως την πήρα στην Δ' Δημοτικού. Μία ημέρα, η δασκάλα μας λέει “πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίσετε τον Ζαχαρία Παπαντωνίου” και αρχίζει να μας διαβάζει αποσπάσματα από βιβλία του. Ενθουσιάστηκα. Παραμονές Χριστουγέννων μας ζήτησαν να γράψουμε στον Αϊ-Βασίλη, τι δώρο θέλουμε. Εγώ έγραψα, “τον Ζαχαρία Παπαντωνίου”. Λιτά και απέριττα.

Γίνεται η γιορτή στην τάξη και όταν έρχεται η σειρά μου, ο Αϊ-Βασίλης βγάζει απ' τον σάκο του τα “Ψηλά Βουνά”. Πηγαίνω στη μαμά μου με κατακόκκινα μάτια. “Καλά...ο Αϊ-Βασίλης, λόγω ηλικίας, πες ότι έχει ξεμωραθεί. Εσύ δεν κατάλαβες ότι ζήτησα τον ίδιο τον συγγραφέα και όχι κάποιο μυθιστόρημα”; Κι εκεί μου ξεφουρνίζει την αλήθεια. “Ο Παπαντωνίου πέθανε πριν από 53 χρόνια. Τι να σου φέρω; Το κασελάκι με τα κόκαλά του”; απαντά εν εξάλλω και εγώ αρχίζω να χτυπιέμαι κάτω σαν το χταπόδι. “Αν το 'χα ζητήσει απ' τη Τζοβάνα Φραγκούλη, θα είχε βρει τον τρόπο”, φώναζα εγώ. Αυτό ήταν. Μου απαγόρευσε να δω τηλεόραση για δύο εβδομάδες.

Εντάξει, για τον Παπαντωνίου να το δεχτώ, δεν μπορούσε ο Χριστιανός. Αλλά αν είχε ενοχλήσει τη Βικτώρια Χαλκίτη, δεν θα μας εξυπηρετούσε; Δεν είμαι κακομαθημένος, απλά συμφωνώ με το θυμόσοφο λαό. Δεν υπάρχει “δεν μπορώ”, υπάρχει “δε θέλω”. Και η μαμά μου δεν ήθελε να μου φέρει τη Βικτώρια Χαλκίτη, αλλιώς θα το είχε κάνει. Όλα μπορούν να γίνουν. Μόνο του σπανού τα γένια δε γίνονται.

Το απέδειξε και η δημοτική αρχή. Όχι, δεν προσπαθεί να βγάλει μούσι, αλλά να φέρει στο νησί υψηλές προσωπικότητες εκ Βατικανού. Αν το φιλοσοφούσε και σκεφτόταν ότι “αποκλείεται να έρθει ολόκληρος Πάπας στη Σύρο”, δεν θα προχωρούσε σε πρόσκληση. Ούτε γραπτή, ούτε προφορική. Στο κάτω κάτω, τι έχουμε να χάσουμε; Η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς. Εξάλλου, στα εγκαίνια του Αγίου Γεωργίου στην Άνω Σύρο θα τον προσκαλέσουμε, όχι σε κάμπινγκ στα Γράμματα.

Έτσι, ο δήμος θα γίνει η μητέρα που πάντα θέλαμε. Με αφορμή ένα γεγονός, θα μπορεί σταδιακά να πραγματοποιεί όλες μας τις επιθυμίες. Για παράδειγμα, στο Θέατρο “Απόλλων” θα προσκαλέσει τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ. Στη Δημοτική Βιβλιοθήκη, τον Πάουλο Κοέλιο. Στον κινηματογράφο, τον Πέδρο Αλμοδόβαρ. Στον συναυλιακό χώρο του Λατομείου, τις Spice Girls, στον Ιππικό Όμιλο την Αθηνά Ωνάση και στο Γήπεδο της Ερμούπολης, τον Πικέ άνευ Σακίρα και κουτσούβελων.

Τι να τον κάνεις τον μπάρμπα στην Κορώνη ή μια εξαφανισμένη τηλεπαρουσιάστρια-πρώην τζίνι; Τα έχεις καλά με τη δημοτική αρχή; Πέστο και θα γίνει.

Διαβάστε ακόμα