Όχι άλλο σώσιμο

Άσε με άνθρωπε μου. Τι με τραβάς; Μπα σε καλό σου.

Τράβα-τράβα το χέρι, με ξεμασχάλιασες.

Είπαμε δεν θέλω. Πόσες φορές πρέπει να σου πω το ίδιο πράγμα;

Ρε κοίτα να δεις μια επιμονή!

Πως αλλιώς να σου το εξηγήσω;

Σου το είπα με το καλό, μα φαίνεται πως δεν ήσουν μαθημένος στις ευγένειες και δεν το κατάλαβες.

Σου το είπα με το άγριο, αλλά με στιγμάτισες σαν εχθρό και απειλή.

Σου το φώναξα, αλλά εισέπραξα την βίαιη αντίδραση σου, με γκλοπ, χημικά και ξύλο.

Σου το έδειξα, με την μη συμμετοχή και συναίνεση μου στις αποφάσεις που εφάρμοζες, αλλά με χαρακτήρισες αντιδραστικό.

Σου το τραγούδησα, αλλά δυνάμωσες τις παραφωνίες της φτήνιας για να καλύψουν τη φωνή μου.

Σου το ζωγράφισα σε κάθε επιφάνεια που συναντούσα μπροστά μου, αλλά το μουτζούρωσες με πλασματικές εικόνες πασπαλισμένες χρυσόσκονη, που πρόβαλες ως πραγματικές.

Τι άλλο να κάνω για να το καταλάβεις;

Δεν θέλω να με σώσεις. Ναι ρε! Όπως το ακούς. Δεν θέλω.

Δεν θέλω να δεχθώ τη σωτηρία που μου προσφέρεις.

Δεν θέλω να σου δώσω για ακόμα μία φορά τον τίτλο του σωτήρα με το στανιό.

Από το πολύ σώσιμο που μου έχεις προσφέρει μέχρι τώρα βιώνω καθημερινά τον θάνατο μου.

Με έχεις βυθίσει τόσο βαθιά, που δεν έχω άλλη αναπνοή.

Με υποτίμησες δημόσια, επιτρέποντας στους εκμεταλλευτές να χλευάσουν την περηφάνια μου.

Με ξεπούλησες τόσο φτηνά, που με κατασπάραξαν οι πλούσιοι προστάτες σου.

Με έσυρες στα σκλαβοπάζαρα του κόσμου, που ποδοπάτησαν την αξιοπρέπεια μου.

Με κορόιδεψες τόσο αισχρά, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μου.

Με πρόδωσες χυδαία, χωρίς να είμαι Χριστός για μπορώ να σε φιλήσω στο μάγουλο, παρά μάρτυρας στο σταυρό που μου κάρφωσες.

Όλα αυτά τη στιγμή που σε είχα εμπιστευθεί και είχα πιστέψει ότι στη σανίδα σωτηρίας που μου έδωσες να πιαστώ λίγο πριν αρχίσω να βουλιάζω, η οποία δεν ήταν παρά ένα τσιμεντένιο βαρίδι που με τράβαγε ολοένα και βαθύτερα.

Εσύ ο σωτήρας! Όπως και όλοι οι άλλοι αυτοαποκαλούμενοι σωτήρες του φυράματος σου.

Επιτέλους αποφάσισα ότι δεν θα αρκούμαι στην πλαστή ευμάρεια που εσύ και οι όμοιοι σου μου πουλάτε, κόντρα στην μιζέρια που ρίξατε την καθημερινότητα μου.

Επιτέλους αποφάσισα να σταματήσω να ανέχομαι την αλαζονεία με την οποία με αντιμετωπίζουν όλοι αυτοί που διορίσατε ως διαχειριστές της ζωής μου.

Επιτέλους αποφάσισα να πάψω να βελάζω σαν πρόβατο στο μαντρί που κάθε φορά με κλείνετε.

Επιτέλους αποφάσισα να πάρω τη σωτηρία στα δικά μου χέρια και να αποφασίσω εγώ για τη ζωή μου.

Τελικά αποφάσισα να σας φωνάζω κατάμουτρα το τραγούδι μου

«…Δε μ’ αρέσουν οι σωτήρες

Δε γουστάρω να σωθώ…», όπως εσείς ορίζετε.

Τελικά αποφάσισα να σωθώ μια και καλή από εσάς.