Θα φύγω με τη μέση μου για Κάιρο

Δε μου φτάνει που γέρνω σαν τον Πύργο της Πίζας, που κάθομαι σαν ετοιμόγεννη και για να σηκωθώ δανείζομαι γερανό απ' το Νεώριο, τώρα πρέπει να μάθω και αραβικά. Γιατί κάθε φορά που τηλεφωνώ στο νοσοκομείο για να κλείσω ραντεβού με τον ορθοπεδικό, με συνδέουν με Κάιρο. Πώς να συνεννοηθώ; Να πάρω για διερμηνέα την Κωνσταντίνα; Ναι, αλλά αυτή θα ξέρει μόνο το 38.8. Δεν έχω πυρετό, τη μέση μου έχω.

Δεν γνώριζα ότι για να εξυπηρετηθώ θα πρέπει να πιάσω παρτίδες με τα ξαδέρφια του Μπιν Λάντεν. Εκτός κι αν βρεθώ ξαφνικά μέσα στο γραφείο του ορθοπεδικού με αεροσκάφος. Δεν με ενδιαφέρει όμως ούτε το πτυχίο πιλότου. Δεν θέλω να εκπαιδευτώ, να σταματήσω να πονάω, θέλω.

Εάν είχα την οικονομική δυνατότητα, θα απευθυνόμουν σε εξωτερικό ιατρό. Όμως αυτή τη στιγμή με κυνηγούν τρεις υπηρεσίες και ένα κούριερ για παραλαβή με αντικαταβολή. Δεν μπορώ να ανοίξω λογαριασμούς και με την επιστήμη. Θα βλέπω Grey's Antomy και θα με ζώνουν τα φίδια. “Η αστυνομία θα έρθει τώρα να με μαζέψει ή στο διαφημιστικό”;

Γιατί να έχω μανία καταδίωξης, όταν τα πράγματα μπορούν να γίνουν πιο απλά; Η τηλεφωνική συσκευή δεν είναι σαν εσπρεσιέρα, που δεν ξέρεις πώς λειτουργεί και στο τέλος χτυπάς έναν φραπέ. Και να ήταν δηλαδή, θα διάβαζες το manual. Δεν θα το είχες να χτυπάει μες στα αυτιά σου, για να θες κι εσύ μετά ωριλά. Έτσι πληθαίνουν τα προβλήματα. Λόγω αδιαφορίας. Γιατί κι αυτός που θα τη βγάζει όλη μέρα με το ακουστικό στο χέρι να προσμένει την τηλεφωνήτρια, θα πάθει αγκύλωση. Αλλά το πιθανότερο είναι να χρειαστεί ψυχίατρο, επομένως μένει και πάλι στην οικογένεια.

Μήπως το φαινόμενο οφείλεται σε βαθύτερα αίτια; Στα κενά, ας πούμε, που πιθανόν να παρουσιάζονται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση; Παλαιότερα στο νηπιαγωγείο μας μάθαιναν: γαβ - ο σκύλος, νιάου - η γάτα, μου - η αγελάδα, ντριν - το τηλέφωνο, άι - στο διάολο. Σήμερα, προσπαθούν να μυήσουν τα παιδιά από μικρά στην πυρηνική φυσική και παραλείπουν τις στοιχειώδεις γνώσεις, με αποτέλεσμα να ακούν γάβγισμα και να κάνουν ψι-ψι-ψι. Κατά αυτό τον τρόπο και οι τηλεφωνήτριες του νοσοκομείου μπορεί να ακούν το τηλέφωνο και να ψάχνουν το ξυπνητήρι. Λογικό να μπερδευτεί κανείς. Και τα δύο “ντριν” κάνουν.

Εκτός κι αν κάποιος, το έβαλε στο αθόρυβο, “κατά λάθος”. Συμβαίνουν αυτά. Και στη δίαιτα, 25 γραμμάρια σου γράφει η διαιτολόγος, αλλά ούτε που καταλαβαίνεις πότε έφαγες ολόκληρη τη Lacta, μαζί με το ασημόχαρτο.

Υπάρχει βέβαια και το άλλο ενδεχόμενο. Να τους έχουν κάνει τα νεύρα λάστιχο οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και να μη θέλουν να ακούσουν για άλλες προσφορές. Τώρα εσύ, που μπορεί να μην καλείς από την cosmote, αλλά από κάποιο χωριό της Μυκόνου για αφαίρεση χολής, κάνε μια προσπάθεια και στο viber.

Μην ξεχνάμε βέβαια και μια παράμετρο, που ούτε εγώ είχα φανταστεί μέχρι να γίνω παθών. Τηλεφωνώ ανυποψίαστος στο νοσοκομείο. “Γεια σας, ένα ραντεβού θα ήθελα να κλείσω με τον ορθοπεδικό”. Τηλεφωνήτρια: “Θα καλέσετε σε πέντε λεπτά, γιατί σφουγγαρίζουν και δεν μπορώ να πατήσω”; WHAT??? Ποιος ήρθε; Αφού μου πήρε πέντε λεπτά να συνέλθω από το σοκ, κάλεσα ξανά. Δεν απάντησαν ποτέ. Και έρχομαι και αναρωτιέμαι. Μήπως έτσι την έπαθε και η Βίσση; Δεν της τηλεφώνησε ποτέ ο δικός της, γιατί είχε κάνει το παρκέ και δεν στέγνωνε λόγω του νοτιά;

Όπως φαίνεται, οι λόγοι είναι πολλοί και ένα ολόκληρο νοσοκομείο που εκτός από τη Σύρο, εξυπηρετεί και άλλα νησιά των Κυκλάδων, είναι πρόθυμο να μας τους διδάξει. Μέχρι όμως να είμαι σε θέση να κάτσω από την αρχή στα θρανία για να μάθω τι θα πει δημόσια υγεία και σεβασμός στον πόνο του άλλου, λέω να φύγω με τη μέση μου για Κάιρο. مع السّلامة (αντίο)

ΥΓ. Το προγραμματισμένο ραντεβού με τον ιατρό για τις 29 Ιανουαρίου ακυρώθηκε και το νοσοκομείο μας ενημέρωσε ότι ο ιατρός θα βρίσκεται και πάλι στο πόστο του στις 12 Φεβρουαρίου.“Θέλετε”; ρωτάει η τηλεφωνήτρια. “Θέλουμε. Τι να κάνουμε; Αν αλλάξει κάτι μέχρι τότε, φαντάζομαι θα σας τα προλάβει ο νεκροτόμος”. آيي في الجحيم (δεν μεταφράζω άλλο).