Μία ψείρα εδώ... ένα τελεσίγραφο εκεί

Δεν είναι δυνατόν να μην το θυμάστε; Το τραγουδούσαμε όλοι. Σχεδόν σε όλες τις τάξεις του δημοτικού σχολείου, άλλοτε δυνατά, άλλοτε σιγοψιθυρίζαμε. Παρατηρούσαμε ποιοι συμμαθητές μας με περίσσια διακριτικότητα τοποθετούσαν τα χέρια στο κεφαλάκι τους και η παιδική ορχήστρα συντονισμένη και καλοκουρδισμένη ξεκινούσε το γνωστό παιδικό άσμα για τις ψείρες. “Ρούλαλα ρούλαλα τρία τα καρούμπαλα”.

Η παιδική αθωότητα βλέπεις οδηγούσε τους περισσότερους από εμάς να διασκεδάσουμε με το “μαρτύριο” φαγούρας του διπλανού μας και πολλές φορές σχημάτιζε το ξεκαρδιστικό χαμόγελο στο πρόσωπό μας μέχρι την κακιά την ώρα, που αυτό το χαμόγελο κοβόταν απότομα, αφού κάποια άτιμη ψείρα είχε ταξιδέψει για άλλες πολιτείες, για άλλα κεφαλάκια και ένα εξ αυτών ήταν το δικό μας! Τότε, το μαρτύριο ξεκινούσε για εμάς τους ίδιους και η άτιμη φαγούρα – ήθελες, δεν ήθελες – σε ωθούσε να κατανοήσεις το μαρτύριο του διπλανού. Μικρό μεν, μαρτύριο δε...

Ως φαίνεται, αυτή η νοοτροπία μας ακολούθησε και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Μάθαμε να γελάμε με τον πόνο του άλλου. Κι αν όταν ήμασταν μικροί, χωρίς να σκεφθούμε, θεωρούσαμε ότι είχε την πλάκα να βλέπεις δυο μικρά χεράκια να προσπαθούν να εξολοθρεύσουν τις ψείρες με μανία – αρκεί να είναι μακριά από εσένα -, ωστόσο, περνώντας τα χρόνια, αυτή η νοοτροπία να γελάμε με τον πόνο του διπλανού μας, έπαψε να είναι αστείο, αφού ως φαίνεται, οδήγησε έναν τόπο, μία χώρα, μία ένωση χωρών ή ακόμη και πολλές άλλες χώρες, να συμπεριφέρονται χωρίς να νοιάζονται για τίποτε περισσότερο από το δικό τους συμφέρον!

Το χειρότερο όμως, είναι ότι ως άνθρωποι φαίνεται πως πέσαμε θύματα της συγκεκριμένης νοοτροπίας, η οποία θέλει στο πρόβλημα του διπλανού μας ή γενικώς σε ένα πρόβλημα, όχι μόνο να κρατούμε τις αποστάσεις μας, αλλά να ενισχύουμε την απόσταση αυτή, επιχειρώντας να απομακρύνουμε τον άλλον γνωστοποιώντας του μάλιστα κι ένα τελεσίγραφο. “Αν δεν κάνεις αυτό, αν δεν έχω αντάλλαγμα, αν δεν ωφεληθώ, τότε ποιος ο λόγος να σε βοηθήσω;” είναι μερικές από τις μεταφράσεις του δούναι και λαβείν στη σημερινή εποχή!

Παραδεχθείτε το! Σχεδόν όλοι μας τελικά έχουμε γίνει ένα άθλιο τελεσίγραφο, σύμφωνα με το οποίο στοχεύουμε να αλλάξουμε τους άλλους, να αλλοιώσουμε αυτό που είναι, να “τσακίσουμε” την προσωπικότητά τους και πολλά άλλα! Όμως το χειρότερο όλων, είναι πως ακόμη κι αν έχουμε δίκιο σε διάφορες περιπτώσεις διαφωνίας ή αντιπαράθεσης με τους άλλους γύρω μας, εμείς επιχειρούμε εκ νέου με ένα ακόμη τελεσίγραφο να δείξουμε... τι; Τη δύναμή μας; Τη θέση που κατέχουμε; Επιδιώκουμε με ετσιθελικούς τρόπους να υψώσουμε ανάστημα έναντι άλλων ανθρώπων, πόλεων, χωρών;

Σήμερα, σε μία εποχή που θα έπρεπε να λύνονται όλες οι διαφορές μέσω διαλόγου, περισσότερο από ποτέ όλοι μας, συμπεριφερόμαστε, αναδεικνύοντας τον μικρό μονάρχη που κρύβουμε μέσα μας κι επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα, πως αυτός ο χαρακτήρας που κουβαλάμε, “κολλάει” με γοργούς ρυθμούς, που ξεπερνά την ταχύτητα με την οποία μεταφερόταν το βάσανο της φαγούρας από το ένα κεφαλάκι στο άλλο. Κι αν τότε, αυτά τα κεφαλάκια είχαν την πολυτέλεια να λυτρώνονται από το παιδικό μαρτύριο, οι ενήλικες άνθρωποι, οι άρχοντες ενός τόπου, οι ηγέτες χωρών... μοιάζουν θύματα πλέον μίας διαδρομής τουλάχιστον αντιδημοκρατικής χωρίς γιατρικό!

Συνήθως στη ζωή μιλούν οι πράξεις κι όχι τα λόγια! Προειδοποιήσεις και τελεσίγραφα που έχουν ως βασικό συστατικό τους τον φόβο και την απειλή, τουλάχιστον σε έναν τόπο 5x5 δεν χωρούν.

Και η ζωή συνεχίζεται... κι εγώ θα μείνω με την “απορία” που είχε διατυπώσει καλύτερα από τον καθένα ο Γάλλος Νομπελίστας συγγραφέας, Albert Camus σε καταφατικό τόνο, “Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που αρνείται να είναι αυτό που είναι”. Γιατί;