Εδώ μιλάμε για παρακμή(!)

Ξύπνησα ανάποδα. Τα πόδια στο προσκέφαλο του κρεβατιού και το κεφάλι σχεδόν στον αέρα από την αντίθετη πλευρά που συνήθως βρίσκεται κάθε πρωί. Χρόνια είχε να μου συμβεί. Αν δε με απατά η μνήμη μου, κυβίστηση στον ύπνο μου είχα να κάνω από όταν ήμουν παιδί και στη ζωή μου πρωταγωνιστούσαν οι αγνές προθέσεις των φίλων μου που ριχνόμασταν με όλο μας το Είναι στο παιχνίδι, δίνοντας ραντεβού ακόμη και στα όνειρά μας.

Συχνά, όταν ήμουν μικρή, άκουγα τους μεγαλύτερους ανθρώπους να υποστηρίζουν ότι οι έγνοιες και όσα τους προκαλούν αναστάτωση τους ακολουθούν και τις ώρες που παραδίδονται στον Μορφέα για να αναπαυθούν και τα παιδικά μου μάτια γέμιζαν απορία, ενώ η παιδική κι ευχάριστα ανώριμη σκέψη μου αδυνατούσε να δεχτεί ότι τα βάσανα των ανθρώπων όσο περνούν τα χρόνια και δεν αντιμετωπίζονται, μπορούν σταδιακά να αποτελέσουν κομμάτι τους.

Δε θα το κρύψω! Αυτή τη φορά, σοκαρίστηκα! Κι όχι τόσο γιατί μόλις άνοιξα τα μάτια μου είδα το τεράστιο κάδρο με την χρυσοκέντητη Παναγία – Παναγία μου βοήθα(!) - όσο όμως, γιατί διαπίστωσα πως, για πρώτη(!) φορά οι αχτίδες του ήλιου δεν “χάιδεψαν” το πρόσωπό μου, αφού η αναστάτωση που με “έπνιξε” από τα πρόσφατα τραγελαφικά γεγονότα, στοίχειωσε και τα μέχρι χθες γαλήνια και όμορφα όνειρά μου!

Πλέον είμαι σίγουρη. Ξεκάθαρα πρόκειται για εφιάλτη! Κι εξηγώ τί ακριβώς προκάλεσε την αναστάτωσή μου και κατά συνέπεια την κυβίστηση στον ύπνο μου. Οι πρόσφατες εικόνες δημόσιας συνεδρίασης παρουσία πολλών ανθρώπων, στις οποίες πρωταγωνίστησε το περίσσευμα τσαμπουκά, λεκτικού τραμπουκισμού, χειρονομιών και βωμολοχίας από πολλές πλευρές! Εντυπώθηκαν όλα στον προσωπικό σκληρό δίσκο μου και δε λένε να διαγραφούν... Εκεί, αγνοήθηκε ακόμη και η στοιχειώδης σκέψη, ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά, θα “έβρισκε” τον τρόπο να γίνει ευρέως γνωστή στην τοπική κοινωνία, αφού η αναπαραγωγή της με ποικίλους και τουλάχιστον κίτρινους τρόπους, στον τόπο μας, δυστυχώς διαπιστώνει κι ο πλέον αδαής πως, εκκολάπτεται επιμελώς...

Το περιεχόμενο μίας κατάστασης ωστόσο, σαφώς και προσλαμβάνει το χρώμα και την οσμή των πρωταγωνιστών της, με τους – φαινομενικά - κομπάρσους της υπόθεσης να ποζάρουν έντρομοι με φόντο τέτοιες συμπεριφορές, για να φανούν – και καλά – ανώτεροι...

Δεν είναι ρομαντικό, μα ούτε ουτοπικό να κατανοήσει κάποιος πως, ο σεβασμός στους θεσμούς, η τήρηση των αξιών, η προάσπιση της αξιοπρέπειας, η ανάπτυξη της στοιχειώδους ευγενικής συμπεριφοράς αποτελεί ύψιστο χρέος όλων μας! Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, όπου κι αν βρισκόμαστε! Ωστόσο απαιτείται προσπάθεια κι αυτογνωσία. Τους θεσμούς δεν πρέπει να τους επικαλούμαστε μόνον όταν χρειάζεται να βγάλουμε κάποιον... off! Το φαίνεσθαι και το είναι θα πρέπει να ταυτίζονται! Και στην περίπτωσή μας, - ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας -, η αναίδεια, η θρασύτητα και η βωμολοχία “πηγαίνει σύννεφο”!

Με την ελπίδα όσο μεγαλώνω να διατηρήσω έστω και ψήγματα αξιοπρέπειας, θέλω να εξομολογηθώ! Αν και απλή “θεατής”, ντρέπομαι για τα πρόσφατα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε δημόσιο χώρο, που δεν αποτελεί τσιφλίκι κανενός(!). Ντρέπομαι για τα νταηλίκια που κάποιοι έδειξαν φανερά, αλλά πολύ περισσότερο, ντρέπομαι για εκείνα τα νταηλίκια που εκφράσθηκαν επίσης δημόσια – απουσία καμερών - από πρόσωπα που παραδέχτηκαν πως συμπεριφέρθηκαν προσβλητικά και προκλητικά σε προσωπικές συζητήσεις με πολίτες. Στον επίλογο της εξομολόγησής μου όμως, θέλω να φωνάξω πως, ως απλή πολίτης, δε με χωρά ο τόπος, όταν για να προστατευθούν κάποιοι – κι όχι οι θεσμοί – από αυτά τα νταηλίκια, σε απόσταση αναπνοής, παραμονεύουν οι ενισχύσεις προστασίας... που “καλέσαμε”...!

Και δυστυχώς είναι μόνον η αρχή! Ντρέπομαι! Πώς αλλιώς να το πω; Εδώ μιλάμε για παρακμή!