Σκασμός εσύ Αντωνάκη

Είπα να σε πάρω με το καλό, είπα να σε πάρω με το μαλακό, τίποτε εσύ. Εκεί να συνεχίζεις τα δικά σου.

Είπα να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω, είπα να δώσω τόπο στην οργή, αλλά εσύ απτόητος, εξακολουθείς να προκαλείς την τύχη σου.

Είπα ακόμα και να κάνω την υπέρβαση και να προχωρήσουμε την μνηστεία μας έως και σε συνεργασία.

Και εκεί που χτυπιόσουν και με πέρναγες γενεές δεκατέσσερις ξαφνικά ησύχασες. Μία σιγή τόσο ανεξήγητη, όσο ανεξήγητο ήταν και το αρχικό σου μένος.

«Γιατί δεν μιλάς Αντωνάκη μου; Σε στενεύουν τα παπούτσια σου;», όπως ρώταγε και η κυρία Κοκοβίκου.

Μάλλον θα ήταν η περίοδος που ανέπτυσσες τις θεωρίες σου περί ήθους και ήσουν απασχολημένος.

Και στη συνέχεια τι; Μόλις μπήκε η «κουλούρα» σταματούν οι γλύκες και αρχίζει η «παντόφλα»;

Μόλις άρχισαν να βγαίνουν στη φόρα τα χαμπέρια των παλαιών, με διαλείμματα και επανασυνδέσεις, φίλων και προστατών σου, ξεχάστηκαν οι γλύκες και οι αγάπες και άρχισε ο λίβελος.

Και τι έκανες; Μου πάτησες τον κάλο, που με ξενύχιασες με δόξα και τιμή, κύριε Κοκοβίκο.

«Και πάνω στον κάλο μου με την ποδάρα σου. Ακούς εκεί να με πατήσεις! Δεν με ξέρεις καλά εμένα. Σε βάζω κάτω και σε πατάω εγώ, κύριε Κοκοβίκο».

Ή είσαι πολύ ηλίθιος και σε τραβούν όπου συμφέρει τους πατρόνους σου, που με επαγγελματικά ταξίματα και θεσούλες της συμφοράς προσπαθούν να σε έχουν του χεριού τους, ή είσαι τελικά πολύ μακριά από την ηθική την οποία ευαγγελίζεσαι.

«Αααα! Μέχρι εδώ Αντωνάκη».

Και όχι πια Αντωνάκη μου, αλλά σκέτο Αντωνάκη. Πάει το «μου».

Γιατί καλά σου είναι. Αρκετά με την αισχρολογία σου. Δεν έχει σημασία σε ποιον αναφέρεσαι και έναντι ποιου αισχρολογείς.

Αρκεί που εσύ ο υπέρμαχος της ηθικής αρθρώνεις λόγο τόσο ανήθικο!

Πόσο περήφανος μπορεί να νοιώθεις μ’ αυτό;

Πόσο περήφανοι και ικανοποιημένοι άραγε να νοιώθουν και οι παρατρεχάμενοι και οι νεόκοποι της τοπικής πολιτικής σκηνής, που δηλώνουν δημοσίως ότι είναι της αρεσκείας τους ανάλογα χυδαιολογήματα;

Όχι, δεν υπερασπίζομαι αυτούς τους οποίους βρίζεις. Δεν υπερασπίζομαι συγκεκριμένα πρόσωπα. Άλλωστε ούτε εγώ έχω λόγο να το κάνω, ούτε αυτοί έχουν ανάγκη από την δική μου υπεράσπιση.

Το διευκρινίζω αυτό απλά γιατί θέλω να γίνει κατανοητό πως υπερασπίζομαι το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, που πρέπει στοιχειωδώς να διακατέχει τον λόγο που αρθρώνεται δημοσίως.

Οπότε σύνελθε Αντωνάκη, γιατί όλα αυτά θα έρθει η στιγμή που θα τα βρεις μπροστά σου και τότε θα είναι αργά για να τα μαζέψεις.

Τότε δεν θα έχεις τα περιθώρια ούτε για να απολογηθείς.

Θα έρθει η στιγμή που θα σε εκθέσουν οι ίδιοι οι υποστηρικτές σου, θα σε «καπελώσουν» και θα είναι πολύ αργά όταν θα το καταλάβεις και θα αρχίζεις να φωνάζεις «Αααα, με καπέλωσε. Φεύγωωω... φεύγωωω....».

Κατάλαβες κύριε Κοκοβίκο;

Οπότε γι’ αυτό «Σκασμός εσύ, Αντωνάκη».