Ποιός θυμός για ποιά ψήφο;

Εικόνα Τέτα Βαρλάμη

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την σοβαρότητα ενός δημοψηφίσματος.

Πρόκειται για μία δημοκρατική διαδικασία, ασχέτως εάν χρησιμοποιήθηκε κατά την πάροδο των χρόνων, όπως και οι εκλογές άλλωστε, από δικτατορικά καθεστώτα.

Πάντως δεν θα πρέπει να λησμονάται πως η γέννηση της δημοκρατίας στην αρχαία Αθήνα, είχε ισχύ μεταξύ των ελευθέρων πολιτών και μόνο.

Πόσο τραγικό αλήθεια! Σήμερα όλοι να υπερασπίζονται τις θέσεις τους στο όνομα του συγκεκριμένου πολιτεύματος, ακόμα και αυτοί που ασπάζονται τις πολιτικές καταστρατήγησης της!

Τώρα πως είναι δυνατόν να καταφέρνει μία δημοκρατική διαδικασία να οδηγεί σε πρακτικές διχασμού και στο όνομα ποιας δημοκρατίας τελικά διαιρείται ένας λαός, αυτό είναι ένα ιδιαιτέρως θλιβερό ερώτημα.

Ακόμα θλιβερότερη η ψυχραιμία που επιδεικνύουμε ως πολίτες, που εκτός από τις ουρές τις τράπεζες, για να κατρακυλήσουμε μία ώρα γρηγορότερα και να αποδυναμώσουμε πάση θυσία το τραπεζικό μας σύστημα, πήραν σειρά τα ράφια των σούπερ μάρκετ και τα βενζινάδικα!

Αν το καλοσκεφτείς με πέντε πακέτα μακαρόνια και 8 πακέτα αλεύρι θα επιζήσουμε δύο μήνες παραπάνω από τον γείτονα, σε περίπτωση κατοχικής πείνας, ενώ με γεμάτο το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου, μπορεί και να πάμε μια βόλτα παραπάνω βρε αδερφέ, έτσι για να ξεδώσουμε δίπλα στη θάλασσα από το βάσανο της ανέχειας!

Μην έχουμε όμως παράπονο. Κάναμε κι εμείς ότι μπορούσαμε για να σιγοντάρουμε την ήδη τεταμένη κατάσταση αβεβαιότητας και να παρουσιάσουμε την καλύτερη εικόνα στο εξωτερικό για την χώρα μας.

Με άναρθρες κραυγές για την τουριστική καταστροφή, ακόμα και όταν οι εμπλεκόμενοι στο χώρο αναφέρουν πως τα πράγματα κινούνται σύμφωνα με τους γνωστούς ρυθμούς, η εικόνα μας με τις ουρές και με αντιδράσεις των τελευταίων επιζήσαντων λίγο πριν την πυρηνική καταστροφή, είναι ότι καλύτερο για την προσέλκυση των τουριστών!

Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ο μεγαλύτερος σύμμαχος αυτού του λαού, τόσο όσον αφορά στον πανικό του όσο και σε σχέση με την εικόνα του προς τα έξω, είναι τα τηλεοπτικά κανάλια που διαλαλούν τη διάλυση της χώρας, απλώς γιατί έτσι διατάχθηκαν από τους χρηματοδότες τους.

Μία οργή διακατέχει τους πάντες, χωρίς όμως να μπορεί αυτή να εξηγηθεί.

Γιατί όμως;

Μήπως δεν υπήρξε ένα αραγές μέτωπο έναντι των δανειστών που συνεχώς ζητούν όλο και περισσότερα μέτρα;

Μήπως ήρθε κανείς από τους πιστωτές μας να απαιτήσει την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας;

Μήπως μας φέρθηκαν ποτέ εκβιαστικά:

Μήπως παρενέβησαν ποτέ στην διακυβέρνηση της χώρας;

Μήπως δεν περνούσαμε εξαιρετικά τα τελευταία πέντε χρόνια με τα μημόνια;

Μήπως υπήρξε μεταξύ των πολιτών διαμάχη;

Μήπως επιχείρησε κανείς να μας διχάσει κι εμείς ως σκεπτόμενος και κυρίως, να μην ξεχνιόμαστε, ψύχραιμος λαός, τσιμπήσαμε;

Μήπως μας εκφόβισε και μας τρομοκράτησε κανείς;

Μήπως επιτρέψαμε στους πολιτικούς διαχειριστές να βάλουν ταφόπλακα στην κοινωνική γαλήνη;

Μήπως εδώ στα νησιά υπήρξε κανείς που δεν διεκδίκησε με κάθε δύναμη που διαθέτει την διατήρηση των μειωμένων φορολογικών συντελεστών και είπε ότι αποδέχεται την κατάργηση του ως όρο στον οποίο επιμένουν οι δανειστές;

Μήπως εμφανίστηκε κανείς από όλους αυτούς τους παθιασμένους διεκδικητές ανακόλουθος;

Μήπως τρομοκρατήθηκε τελικά κανείς από την ανάληψη της ατομικής ευθύνης με την ψήφο του;

Μήπως τελικά θα δικαιολογήσουμε τους Financial Times ότι «….Αν ο ελληνικός λαός αποδεχτεί τις απαιτήσεις των πιστωτών της Ε.Ε. – απαιτήσεις που η κυβέρνηση του μόλις απέρριψε. ..θα είναι μια απόφαση από ένα τρομαγμένο και απογοητευμένο έθνος…»;

Διαβάστε ακόμα