Από αρχισυντάκτης... μικρή Ελένη

Κοίτα ένα περίεργο πράγμα... Αντί να σε καίνε οι συνάδελφοι αιρετοί αντίπαλοί σου με την κριτική τους, σε καίει ο ίδιος σου ο εαυτός με τους άστοχους ρόλους! Εδώ μιλάμε για εσχάτη προδοσία! Όχι αστεία! Θα σε “κρεμάσεις”; Γελοιοποιήθηκες!

Υιοθετώντας την πιο νηφάλια οπτική γωνία που μπορείς να επιλέξεις, ως απλός πολίτης με δώδεκα μάτια περισσότερα σε αυτόν τον τόπο, για να μπορείς να έχεις “τα μάτια σου δεκατέσσερα” (διάολε να ΄σαι πάλι... που έχουμε μπλέξει;), αντιλαμβάνεσαι πως, εδώ, μιλάμε για μία οργανωμένη απόπειρα συστηματικής παραπλάνησης της κοινής γνώμης και των δημοτών, η οποία εν τέλει σου επιστρέφεται... στο 100% ή και με το παραπάνω κι εσύ στη δίνη της ματαιοδοξίας σου..., ξαφνικά από μεγάλη και τρανή προσωπικότητα, από αρχηγός της ομάδας, μετατρέπεσαι ξαφνικά σε μία “μικρή Ελένη, που κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της”.

Στόχος σου; Να συγκινήσεις εκείνους που πρέπει ώστε να ασχοληθούν μαζί σου και με τη σειρά σου να διοχετεύεις τις πληροφορίες που θέλεις, όπως θέλεις αλλά και όσες θέλεις προκειμένου να πετύχεις το σκοπό σου και αφού προβληθείς ως το πλέον λαοφιλές, καλό, απονήρευτο και αθώο πλάσμα με τις πιο αγνές προθέσεις, να θρονιαστείς στην – για εσένα – πολυπόθητη ξύλινη, σκαλιστή καρέκλα!

Ομολογώ πως αν γνώριζα εξ αρχής ότι θα χρειαστεί να παρακολουθώ με το στανιό μεξικάνικο για τις ανάγκες της δουλειάς μου, μπορεί και να είχα επιλέξει διαφορετικό επαγγελματικό προσανατολισμό. Τί θέλει άλλωστε ένας άνθρωπος σε τούτη τη ζωή πέρα από το να εξελίσσεται, να προοδεύει, να είναι δημιουργικός και να μην συναναστρέφεται με όλους εκείνους που μετά κόπων και βασάνων επιχειρούν να βαφτίσουν το κέρμα του 0,01, χαρτονόμισμα των 500 ευρώ; Αν με ρωτούσατε, προσωπικά θα σας έλεγα τίποτα περισσότερο! Αλλά θα μου αποδίδατε τάσεις αλαζονικές, τάσεις έπαρσης και κομπασμού – εσείς οι ίδιοι που διαθέτετε τέτοιες – και θα ήταν τουλάχιστον ανόητο να επιτρέψω να φανεί το μαύρο, άσπρο! Οπότε, κατεβάζω τη μύτη μου αφού διαθέτω και γοητευτικό περίσσευμα για να τη σηκώνω που και που, κάνω την καρδιά μου πέτρα και σημειώνω:

Περίπατο ως φαίνεται γι ακόμη μία φορά πήγαν τα στοιχειώδη προσχήματα, χαρίζοντας άφθονο γέλιο στους νοήμονες πολίτες, αφού οι γνωστοί “αρχισυντάκτες” του τόπου, που θέλουν οποιαδήποτε αναφορά γίνεται, να τους περιλαμβάνει και να είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, απώλεσαν ήδη κάθε απόθεμα υπομονής αλλά κι επίπλαστης ευγένειας, με αποτέλεσμα να βγάζουν νύχια μέσω τρίτων εύκολα χειραγωγήσιμων “φίλων”, με τους οποίους ένα μικρό “δούναι και λαβείν” υπάρχει και μη μας πείτε το αντίθετο γιατί η απόδειξη πλέον είναι επιβεβλημένη και της μοδός! Φοροαπαλλαγαί στο ψεύτικο, τέλος!

Αντιλαμβάνεται πλέον, ακόμη και ο απορροφημένος στα προβλήματά του δημότης, τον ενοχλητικό θόρυβο που κάνουν οι τενεκέδες της εποχής, οι οποίοι κυλούν μανιωδώς προς κάθε κατεύθυνση, επιχειρώντας να πείσουν τους πολίτες, ότι έργο σε τούτο τον τόπο είναι η ενασχόληση με το “εγώ” και όχι η ενασχόληση με τα σοβαρά θέματα και η αναζήτηση λύσεων στα τεράστια καθημερινά προβλήματα του νησιού και της πόλης!

Οι μάσκες όμως έπεσαν και οι προθέσεις αποκαλύφθηκαν! Τα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα κι απλά! Από “αρχισυντάκτες” παίζουν το τελευταίο χαρτί τους, βάζοντας τη μάσκα της μικρής Ελένης. Κι εξηγούμαι: Αυθαίρετα εδώ και αρκετό καιρό κάποιοι που κρύβονται πίσω από εκείνους που φαίνονται, αυτο-βαφτίστηκαν “αρχισυντάκτες” καταβάλλοντας προσπάθειες ώστε να δείξουν πως μία αντικειμενική και έγκυρη προσέγγιση ενός θέματος, ή μίας κατάστασης, αν δεν περιέχει επαίνους για τους ίδιους ή πολύ περισσότερο αν περιλαμβάνει κριτική αναφορικά με τα κακώς κείμενα, αποτελεί ένα έωλο δημοσίευμα! Διψώντας για προβολή, με περίσσιο θράσος, αφού αντιλήφθηκαν πως, οι έμμεσες παρεμβάσεις τους βρίσκουν σε τοίχο και πέφτουν στο κενό, υιοθέτησαν έναν δεύτερο ρόλο, μήπως και δουν αποτέλεσμα! Στα μεξικάνικα άλλωστε, οι μικρές Ελένες από πρόσωπα κατακρεουργημένα από τη μοίρα αλλά και τους εχθρούς – μην τους ξεχνάτε, εμείς είμαστε αυτοί – κάποια στιγμή αποκτούν την αναγνώριση που αξίζουν και πρωταγωνιστούν, αναδεικνύοντας πως η θεία δίκη είναι παρούσα, αλλά και πως η αποκατάσταση της αλήθειας, όσοι δαίμονες και να τους πολεμούν – πάλι εμείς είμαστε αυτοί – στον επίλογο, αποτελεί την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα!

Ξεχνούν ωστόσο, πως, στην πραγματική ζωή, πολύ περισσότερο δε, σε μία εποχή που οι δημότες αναζητούν τρόπους επιβίωσης, τα μεξικάνικα ξαφνικά βρίσκονται στον κάλαθο των αχρήστων, αφού η αγανάκτηση για όσους τους κοροϊδεύουν, περισσεύει και τόσο ως “αρχισυντάκτες”, όσο και ως Ελένες τυγχάνουν της αναγνώρισης... που αξίζουν! Της πλήρους περιφρόνησης των πολιτών!