Κάτσε καλά

Δεν έχω καμία αμφιβολία πλέον, ότι κάποιος μας κάνει πλάκα. Κάποιος έχει βάλει κάμερες σε όλο το νησί, καταγράφει τις αντιδράσεις μας και τις προβάλλει σε ζωντανή μετάδοση, ως κωμικό reality show.

Αλλά, παρόλο που εμείς δε γνωρίζουμε τη συμμετοχή μας σε αυτή την πολύμηνη εκδοχή αυτού του διεστραμμένου Candid Camera, υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας, που λαμβάνουν μέρος σαν ηθοποιοί, για να προκαλούν τα ευτράπελα, τις αναμπουμπούλες και τις φάρσες. Στήνουν τα σκηνικά και τις καταστάσεις με τέτοιο έντεχνο τρόπο, ώστε εμείς οι υπόλοιποι να σαστίζουμε σαν γατιά μπροστά σε προβολείς που άναψαν ξαφνικά, να ψαχνόμαστε αναμετάξυ μας, αν αυτά που μας συμβαίνουν είναι αλήθεια ή ψέμα και έτσι να βγαίνει το γέλιο.

Δεν εξηγείται διαφορετικά! Αν δεν ισχύει το προηγούμενο συμπέρασμά μου, τότε μάλλον υπάρχει πρόβλημα. Αν δεν πρόκειται για κακόγουστη και υπερβολική φάρσα, τότε η κατάσταση έχει ξεφύγει πραγματικά και έχει φτάσει πια σε σημείο να γίνεται επικίνδυνη.

Τόσος τσαμπουκάς και τόση αλαζονεία δεν μπορεί να πηγάζει από ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας. Από ανθρώπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε έναν τόπο τόσο ήσυχο, τόσο όμορφο, τόσο φιλόξενο, που μόνο καλοψυχία μπορεί να εμπνέει.

Μικρή κοινωνία, δε λέω. Και η κουτοπονηριά, το κουτσομπολιό, ή ακόμη και οι μικρές κακιούλες δε λείπουν, στις σχέσεις των ανθρώπων. Όπως παντού άλλωστε. Αλλά κατά βάση, αυτό το ξερόνησο, παραδοσιακά, βγάζει πολύ ωραίους τύπους.

Εδώ, όμως, μιλάμε για κακία. Για εκδίκηση. Για στήσιμο στα 5 μέτρα και εκτέλεση εν ψυχρώ του ίδιου σου του τόπου και όσων τολμούν να πατούν πάνω σε αυτόν.

Πρώτη φορά στα χρονικά, βγαίνει κάθε κουκούλα και κάθε πρόσχημα και η ρουφιανιά, η λαμογιά, η κακιασμένη εκδίκηση γίνεται παραδειγματικά στο φως της δημοσιότητας και χωρίς αιδώ.

Τσαμπουκάδες, ειρωνείες, κοροϊδευτικά σχόλια, όλα, μα όλα, μπροστά στα μούτρα μας. Στα μούτρα όλου του κόσμου.

Όποιος νοιάζεται για τους συνανθρώπους και τον τόπο του πραγματικά, κοιτά να τον προασπίσει. Να τον υπερασπίζεται και να τον προστατεύει. Ούτε να συμπεριφέρεται σαν μπράβος, ούτε να τραμπουκίζει, ούτε να ειρωνεύεται, ούτε να κάνει ρεζίλι, σε εξωτερικούς παράγοντες, πολιτικούς και μη, φορείς, που αποδεδειγμένα έχουν βοηθήσει και συνεχίζουν να βοηθούν την κοινωνία αυτή, επειδή αποφάσισε να θυμηθεί τις συμπεριφορές του νηπιαγωγείου και να κάνει καπρίτσια.

Αν πρόκειται για φάρσα, ας μας δείξετε την κάμερα, να γελάσουμε κι εμείς.

Αν δεν πρόκειται για φάρσα, πρόκειται τουλάχιστον για ντροπή και αίσχος.

Ναι, φυσικά και χρειάζεται να σπάσεις κάποιες «κακές» συνήθειες. Ναι, φυσικά και χρειάζεται να συγκρουστείς με κάποιες χρόνια παγιωμένες πρακτικές. Ναι, φυσικά και χρειάζεται πυγμή και αποφασιστικότητα. Ναι, φυσικά χρειάζεται να σπάσεις και μερικά αυγά για να κάνεις ομελέτα.

Τώρα όμως, τα αυγά χτύπησαν στον ανεμιστήρα και είναι διασκορπισμένα σε όλο το σπίτι, εκτός από το τηγάνι. Και αντί για ομελέτα, έχουμε μια παχύρευστη λάσπη από κρόκους, ασπράδια και τσόφλια, να ρέει και κολλάει πάνω μας, δίπλα μας, άνωθεν, κάτωθεν, εκατέρωθεν, ολούθε.

Και την ομάδα των σεφ, να κατηγορεί, ότι για το χάλι αυτό φταίει το μάτι της κουζίνας, επειδή δεν άναψε στους 360ο, αλλά στους 359ο, το ψυγείο, επειδή δεν ψύχει στους 12ο, αλλά στους 11ο, τον καιρό, επειδή έβρεξε καλοκαίρι, τον Ερμή, επειδή ήταν ανάδρομος, την τρύπα του όζοντος, γιατί έτσι.

Εκτός δε, ότι κατηγορεί όλους τους υπόλοιπους για τα δικά της λάθη, η ομάδα αυτή γίνεται και εριστική, προκλητική. Διότι ποια είναι η καλύτερη άμυνα, από την ίδια την επίθεση;

Επίθεση στους πάντες. Προς κάθε κατεύθυνση. Πάντα με το ίδιο μένος, όμως.

Επίθεση ακόμα και σε αυτούς, με τους οποίους είναι αναγκασμένοι να συνεργάζονται και έχουν άπειρη ανάγκη τη στήριξή τους. Χωρίς αντικειμενική αιτία. Για λόγους συγκάλυψης. Για να μετατεθούν οι ευθύνες, να τις ξορκίσουν από πάνω τους, για να μπορούν να κοιμούνται μακάριοι το βράδυ.

Και έρχομαι να ρωτήσω για ακόμη μία φορά, από αυτό εδώ το βήμα. Ποιους κατηγορείτε; Ποιους ειρωνεύεστε; Ποιους τραμπουκίζετε; Ποιους ρουφιανεύετε; Σε ποιους παίζετε βρώμικο παιχνίδι; Ποιους; Αυτούς, τους οποίους έχετε ανάγκη εκεί που βρίσκεστε; Τους φορείς που έχετε ανάγκη να στηρίζουν και να συνεργάζονται στις ενέργειές σας; Τους πολίτες που σας εμπιστεύτηκαν για να βελτιώσετε την καθημερινότητά τους;

Έχετε αλήθεια αυτή την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας; Ότι μπορείτε να επιβληθείτε στον κόσμο με αυτή τη συμπεριφορά;

«Χόλος νόον οιδάνει», έλεγε ο Όμηρος και «vox populi, vox dei» οι Ρωμαίοι.

Εγώ, πάλι, λέω… κάτσε καλά.