Οι σαλτιμπάγκοι της εξουσίας

Εικόνα Τέτα Βαρλάμη

Στην άδεια πλατεία, που μετρά τις νωχελικές ώρες της αναμονής μέχρι την επόμενη φιέστα, επικρατεί μια ησυχία που με τίποτε δεν σε προϊδεάζει για τη νέα «παράσταση» που σχεδιάζεται να στηθεί.

Χρησιμοποίηση του χώρου ως σκηνικού αλλά και κράχτη, με πλήρη εκμετάλλευση της σημειολογίας του, θα στηθεί το πάλκο όπου οι πολιτικάντηδες θα ξεδιπλώσουν το δημαγωγικό τους ταλέντο, στοχεύοντας να αποσπάσουν νέα «ωσαννά» επιβεβαίωσης της πολιτικής τους ύπαρξης.

Γελωτοποιοί διατεταγμένης υπηρεσίας, έκπτωτοι ιδεολογιών, εκβιαστές της ελπίδας, απατηλοί παραμυθάδες θα υποκλιθούν στην ανέξοδη υποσχεσιολογία για να διασκεδάσουν τους μύχιους φόβους του ακροατηρίου τους και να δρέψουν τους καρπούς της ψηφοθηρίας τους.

Θα κομπάσουν για το αμφιλεγόμενο έργο τους, θα βιάσουν την μνήμη της ιστορίας, θα θριαμβολογήσουν για τα δευτερεύοντα, επιβεβαιώνοντας τον ρόλο τους με απαστράπτοντα χαμόγελα, μόνο και μόνο για την επιτυχημένη φωτογραφική απαθανάτιση τους, που θα δοθεί σε μαζική αναπαραγωγή.

Γύρω τους οι αυλικοί χειροκροτητές, θα προστρέξουν προς ενίσχυση του ηγετικού προφίλ του «αρχηγού» που τους ανταμείβει αναλόγως, με παροχή «θέσεων ευθύνης» και «φιλοδωρήματα» κρατικού χρήματος.

Όλα εκτυλίσσονται σε αυτή την ίδια πλατεία, που εχθές «ήταν γεμάτη με το νόημα που είχε κάτι από φωτιές» και σήμερα χρησιμοποιείται από τον κάθε τυχάρπαστο θίασο, με το ίδιο κοινό του οποίου επιχειρείται η νάρκωση της κριτικής του σκέψης και της έκφρασης της όποιας του αμφισβήτησης.

Ένα κοινό που εξυπηρετεί όταν τελεί εν υπνώσει, όταν αδιαφορεί, όταν δειλιάζει, όταν βολεύεται, όταν φοβάται.

Το ίδιο κοινό που μπορεί να μεταστραφεί σε πρωταγωνιστή όταν σκέφτεται, όταν κρίνει, όταν παθιάζεται, όταν αντιστέκεται.

Και τότε καμία πλατεία δεν μπορεί να χωρέσει τα επιθεωρησιακά νούμερα του κάθε επίδοξου διαχειριστή της τύχης του τόπου.

Έλα λοιπόν φιλόδοξε άρχοντα, ξαναβγές στην πλατεία αυτή όταν σφύζει από κόσμο ενεργό, δραστήριο, σκεπτόμενο και προσπάθησε να ερμηνεύσεις τον ρόλο σου, απλά σαν διασκεδαστής αξιοθρήνητος σαλτιμπάγκος.

Ξαναβγές στο σκηνικό των στίχων του Γεωργουσόπουλου:

«Σάλπιγγες κράζουν το σαλτιμπάγκο

σήμαν’ η ώρα να βγεις στο πάλκο

δάκρυ, λινάτσες, βεγγαλικά,

τρέξατε κόσμε τρέξε ντουνιά».

Διαβάστε ακόμα