Περί Σεπτεμβρίου...

Έτσι, για να ξέρετε κι εσείς, το να βλέπεις έναν κέρσορα σε ένα κατάλευκο φόντο, ή για τους πιο παραδοσιακούς, το να κρατάς ένα στυλό πάνω από ένα άγραφο χαρτί και να χρειάζεται οπωσδήποτε να γράψεις κάτι, είναι μια εικόνα που προκαλεί αυτόματα πίεση στον γράφοντα.

Τι να γράψω;

Μερικές φορές δεν είναι καθόλου εύκολο, ούτε να βρεις θέμα να ασχοληθείς, αλλά ακόμη και να έχεις κάποια πράγματα στο μυαλό σου, είναι πολλές φορές δύσκολο να τα εκφράσεις με ένα συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να κρατούν την πολιτική ορθότητα, που απαιτεί η σελίδα μίας σοβαρής εφημερίδας. Υπάρχουν φορές, που αυτά που θέλεις να σχολιάσεις για ζητήματα που βιώνεις, που βλέπεις να εκτυλίσσονται γύρω σου, που βγάζουν μάτι ίσως, δεν μπορείς να τα εκφράσεις όπως πρέπει, όπως χρειάζεται για να ξεθυμάνεις, αν δεν εκφραστείς, με τον τρόπο, που θα το έκανες μπροστά στους πιο δικούς σου ανθρώπους, με τους οποίους μοιράζεσαι μια άλλου είδους λυτρωτική οικειότητα.

Άλλωστε, από αυτή εδώ τη σελίδα, κατά τις προηγούμενες εβδομάδες, θεωρώ ότι τα είπα όλα και ότι δε χρειάζεται να πλατειάσω πάνω στα ίδια και τα ίδια, που απ’ ότι φαίνεται, δεν βρίσκουν ούτε ένα ευήκοον ους, αφού τα ώτα των εκάστοτε αποδεκτών, είναι από καιρό καλά σφραγισμένα με κερί, απέναντι σε όλες τις «σειρήνες» του Τύπου.

Έτσι αποφάσισα να μη χαραμίσω άλλο πολύτιμο μελάνι, που κουβαλάμε με τα βυτία εδώ, αλλά και να αλλάξω θέμα για μία φορά, έτσι για να βγαίνουμε λιγάκι και από τη ρουτίνα.

Σήμερα θα ασχοληθώ με τον Σεπτέμβριο.

Καλό μήνα είπαμε; Δεν είπαμε. Καλό μήνα!

Αποφάσισα να ασχοληθώ με τον φετινό Σεπτέμβριο, γιατί έχει μέσα του έντονο το στοιχείο του τέλους και της αρχής και αυτό τον κάνει εξαιρετικά ενδιαφέροντα.

Ο Σεπτέμβριος σημαίνει το τέλος του καλοκαιριού (αν επιτρέπεται να εκφέρει άποψη ένα παιδί του χειμώνα… επιτέλους!) και την αρχή του φθινοπώρου, που εκτός από πτώση των φύλλων στα δέντρα, φέτος θα φέρει και πτώση σε πολλά εισοδήματα. Γιατί αυτό τον Σεπτέμβριο θα τελειώσει η σύντομη παραμονή των αριστερών στην εξουσία ή θα ξεκινήσει άμεσα η διαδικασία δεξιοποίησής τους με το στανιό, αν θέλουν να παραμείνουν στις πολυπόθητες καρεκλίτσες. Θα τελειώσουν οι ρητορείες για σκισίματα μνημονίων και θα ξεκινήσει για μία ακόμη φορά η παθητική αποδοχή. Θα ξεκινήσει η εντατικοποίηση των ρυθμών της ανάπλασης και θα έρθει τέλος εποχής για την πόλη μας όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα.

Προσωπικά, για εμένα η 1η του Σεπτέμβρη, σηματοδοτεί την πρώτη μέρα ενός ακόμη χρόνου, που παίρνω στην πλάτη μου. Σε γενικές γραμμές ποτέ δεν με έπιανε αυτό το συναίσθημα της κατάθλιψης αυτές τις μέρες κοντά στα γενέθλια. Φέτος, όμως, για πρωτοτυπία, είπα να πέσω έτσι λίγο σε μια γλυκιά μελαγχολία και να πάρω χαμπάρι, ότι τα χρόνια πλέον περνούν πολύ γρήγορα. Τόσο πολύ, που λίγο έλειψε να βάλω στη διαπασών το «Μαμά, γερνάω, μαμά» της Τσανακλίδου και να αρχίσω να τσιροβολάω στις 3 το ξημέρωμα.

Κρατήθηκα, όμως και συνεχίζοντας να ζω τη μελαγχολία μου σε χολιγουντιανή ατμόσφαιρα – υπερπαραγωγή (που έφτιαξα μόνη μου για να πιάσω συναίσθημα), μεταξύ άλλων σκέφτηκα και το εξής:

Η μελαγχολία μου σχετικά με τα χρόνια που περνάνε, δεν έχει να κάνει με τα στερεοτυπικά γυναικεία κλισέ, δηλαδή να παντρευτώ, να κάνω παιδιά, να βολευτώ σε μια δουλίτσα και να αφοσιωθώ σε μία ζωή γεμάτη λάτρα και γενική καθαριότητα κάθε Σάββατο.

Η μελαγχολία μου προκύπτει, διότι βλέπω το χρόνο να κυλά και εμένα να μένω στάσιμη. Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ, ότι γεννήθηκα μόνο και μόνο για να πληρώνω ΕΝΦΙΑ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, λοιπές λυπητερές και τα σπασμένα των προγόνων μου, μέχρι να γίνω 85 και τα παιδιά μου να με βάλουν σε κάποιο οίκο ευγηρίας. Και έτσι αποφάσισα, ότι αντί να κάθομαι και να ζητάω αλλαγές, θα πρέπει τελικά να τις πραγματοποιήσω μόνη μου.

Καλό μήνα..!!