Πλαστογράφοι ή ρουφιάνοι;

Μέσα από το πλήθος των σαπρόφυτων που παρασιτούν στην πολιτική ζωή του τόπου, ξεχωρίζει μία ιδιαίτερη κατηγορία μικροοργανισμών, όχι μόνο στο δέμας αλλά και στην γενική τους υπόσταση, που κατεβάζει τον πήχη του πολιτικού βίου στην χαμηλότερη στάθμη, αυτής του ύψους τους.

Οι πλανημένοι πολίτες παρακολουθούν εμβρόντητοι, αγανακτισμένοι και απηυδισμένοι την καθημερινή κατάπτωση της Αρχής, που πριν προλάβει να εδραιωθεί κατάφερε να καταβαραθρωθεί, δυναμιτίζοντας η ίδια το θεμέλιο της κοινωνικής συναίνεσης που την ανέδειξε.

Μία μικρότητα, που εμφανίζεται ανάλογη της εξουσιαστικής έπαρσης, γίνεται αντιληπτή σε κάθε δημόσια έκφραση ή πράξη, λειτουργώντας ως η μέγιστη επιβεβαίωση της ελλειμματικής ηγεσίας.

Μία απλή παρατήρηση των αυλοκολάκων και των παρατρεχάμενων του δικτατορίσκου, αρκεί για να γίνει κατανοητό το βάθος της κατάπτωσης.

Η σύνδεση των προσώπων με τον επικεφαλής, φιλικές σχέσεις, ερωτικές, συγγενικές, αποτελούν τον κλειστό πυρήνα της φατρίας που απολυταρχικά επιχειρεί να επιβάλλει την εξουσία της.

Τα οφθαλμοφανή και αυτονόητα, παραποιούνται από τους πρόθυμους πλαστογράφους, θεωρώντας ότι απευθύνονται σε μικρόνοες, υποτιμώντας την κριτική ικανότητα της κοινωνίας, με αποτέλεσμα να καταφέρνουν τελικά να μεγιστοποιήσουν την γελοιότητα τους.

Η αλλοφροσύνη που γεννά ο πανικός γίνεται εμφανής από τις νευρωτικές αντιδράσεις υστερικής επιβολής της εξουσίας τους, κάθε φορά που αναδύονται και δημοσιοποιούνται όσα απεργάζονται εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Με πλήρη άγνοια της μετριότητας τους, επιχειρούν παραποιήσουν την πραγματικότητα την εκ των στοιχείων αποδεικνυόμενη, με το χαμηλό επίπεδο νοημοσύνης, άγνοιας, και ευτελισμού τους να μην μπορούν να κατανοήσουν ότι δεν διαθέτουν την ικανότητα εκείνη που θα πείσει περί των όσων κομπάζουν.

Η αξία τους ξεκινά και τελειώνει στην παρακμιακή τους λογική και την χλεύη που χρησιμοποιούν ως όπλο έναντι κάθε σκεπτόμενου, που απλά και μόνο δεν αποδέχεται τον ολοκληρωτισμό τους.

Όμως, «κανένας ολοκληρωτισμός δεν μπορεί να παγώσει την ιστορία», κατά την ρήση του πανεπιστημιακού Γ. Δερτιλή, στον ρου της οποίας θα είναι αυτή που θα τους ξεβράσει τελικά, ως σάπια υπολείμματα μιας κακόγουστης φάρσας που στήθηκε εις βάρος αυτού του τόπου.

Όσο και αν οι ίδιοι στην αγωνιώδη προσπάθεια επιβολής τους, μετέρχονται κάθε γνώριμο τους τακτική, όπως οι χαρακτηρισμοί προς κάθε αντιδρώντα, όπως η ιδιαιτέρως γνώριμη σε αυτούς ιδιότητα του ρουφιάνου.

Άλλωστε η εξ ιδίων κρίση αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα, κάθε ατόμου περιορισμένου βεληνεκούς σκέψης.

Με ανάλογες συμπεριφορές δικής τους ρουφιανιάς κατά το πρόσφατο παρελθόν, η χρήση του συγκεκριμένου χαρακτηρισμού ως ψόγου, μάλλον αντιγυρίζει στους ίδιους.

Και επειδή περίτρανα έχουν αποδείξει πως γνωρίζουν από πρώτο χέρι την τέχνη του ρουφιάνου, καλό θα είναι να θυμούνται πως «την ρουφιανιά πολλοί αγάπησαν τον ρουφιάνο ουδείς».

.