Το κόκκινο φανάρι

Μαντάμ Παρί, μαντάμ Παρί. Μεγάλη συμφορά μας βρήκε. Καινούριο φανάρι στη γειτονιά. Κόκκινο, κόκκινο, σαν επιπεφυκίτιδα. Εκεί που πάει να φύγει το βακτήριο, η μόλυνση επιστρέφει και οι πελάτες στην ουρά… «μιλιούνια». Από τη μια οι άτιμοι οι γραφειοκράτες και από την άλλη ο ανταγωνισμός. Θα μας το κλείσουν το «σπίτι». Μήπως να φρεσκάρουμε τη διάβαση και να βάλουμε μια στάση λεωφορείου μπροστά στην πόρτα μας; Θα πατάει ο επιβάτης το κουμπί και θα χτυπάει ταυτόχρονα το κουδούνι μας. Θα βουτάμε τον πελάτη πριν θαμπωθεί απ’ το φανάρι και θα του πασάρουμε τη δική μας πραμάτεια. Τι να την κάνεις την παλιοσουρεκλεμέ όταν εδώ, σπαρταράει το καλό το πράγμα;

Εάν δεν αυξήσουμε την πελατεία μας, οι «κατέ» θα τα μαζέψουν και θα φύγουν. Θα πάνε σε άλλο φανάρι. Στην Κομοτηνή, στην Κωνσταντινούπολη, στο Γαϊδουρονήσι. Θα μας γυρίσουν την πλάτη και θα μας πάρουν ακόμη περισσότερο στο ψιλό. Ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματα. Αν βάλουμε λουκέτο στο μαγαζί μας, θα σκορπίσουμε στους πέντε ανέμους. Κάλους θα βγάλουν τα πόδια μας και οι σόλες μας θα λιώνουν καθημερινά στο πεζοδρόμιο.

Και τι θα γίνει με τον αμερικάνικο στόλο; Αύριο θα πάμε να δούμε τον πρέσβη. Να αναπτύξουμε διπλωματικές σχέσεις. Γιατί, αν δε στηριχτείς στις ξένες δυνάμεις, από ποιον να ζητήσεις ενίσχυση; Από τον ντόπιο μεροκαματιάρη; Και με τι θα μας πληρώνει; Με κρασί και ψάρια; Αν ήμαστε στο γάμο της Κανά, θα εξυπηρετούσε. Όμως το ρεύμα δεν εξοφλείται μέσω της ανταλλακτικής οικονομίας. Ενώ οι αλλοδαποί ξηγιούνται ντάγκα ντάγκα. Ρέει ζεστό το χρήμα. Δίνουν όσο όσο για να φάνε, να πιουν, να διασκεδάσουν και να παντρευτούν. Δεν είμαστε δα και καμιά μπασκλασαρία. Μπορούμε να προσελκύσουμε τη high society. Από ναύτες που βγαίνουν στη στεριά για περιπολία, μέχρι δικαστικούς, αξιωματούχους και διεθνείς συμβούλους. «Merry Christmas gentlemen. Dance, dance, dance».

Όλοι λένε πως σε τρία-τέσσερα χρόνια το πολύ θα κλείσουν τα «σπίτια». Εάν όμως επέμβουν τα μεγάλα μέσα, αυτό μπορεί να αποφευχθεί. Στο διάβολο οι ξέμπαρκες και οι παλιοσουρτούκες. Αυτές να τις πιάσουν και να τις μαντρίσουν. Εμείς να εξασφαλιστούμε. Ακόμα κι αν δεν καταφέρουμε να έχουμε το δικό μας σπίτι, τουλάχιστον να τρυπώσουμε σε κάποιο άλλο. Δεν χρειαζόμαστε ούτε φωτεινό σηματοδότη, ούτε τη Τζούλια Ρόμπερτς. Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς σβηστό φανάρι. Αν έχεις τη χάρη, τι να την κάνεις την ταμπέλα; Φεγγοβολάς από μόνος σου. Είμαστε ανοικτά και σας περιμένουμε.

Νομίζω βέβαια, ότι αυτό που θα βοηθούσε περισσότερο είναι εάν επεκτείναμε τις δραστηριότητες του «σπιτιού» και εκτός του χώρου μας. Στο δρόμο, στην παραλία, στα πάρκινγκ, οπουδήποτε έχει πολύ κόσμο και μπορούμε να τον…. πιάσουμε πελάτη. Κανονικά, όχι στη ζούλα. Θα έχουμε βιβλιάρια. Θεωρημένα και με σφραγίδες. Θα είμαστε δηλωμένες και «καθαρές». Έχοντας το νόμο με το μέρος μας, θα μετατρέψουμε σταδιακά τον τόπο σε ένα μεγάλο κόκκινο φανάρι και τα ποσοστά, θα καταλήγουν στο δικό μας κόρφο.

Όλοι θα ζητούν να δουλέψουν για σένα, Μαντάμ Παρί. Ακόμα κι αν δε θέλουν, θα αναγκάζονται να το κάνουν. Θα σε παρακαλούν γονατιστοί για μία κάμαρα και ένα κομμάτι ψωμί. Εσύ θα τους χρησιμοποιείς για να κρατήσεις το «σπίτι» σου ανοιχτό και θα τους ξεπληρώνεις με ρουσφέτια ορισμένου χρόνου και όχι μόνο. Δεν σε νοιάζει τι θα πουν οι «σον σον» και οι ψευτοηθικολόγοι. Εσύ θα συνεχίσεις να λειτουργείς το μαγαζί σου, προσφέροντας χαρά στον καλό κόσμο. Κανείς δε θα μείνει ρέστος. Όλοι θα σε έχουν μη βρέξει και μη στάξει και άσε το κράτος να σε απειλεί με λουκέτα.

Τώρα, θα μου πεις, τι γίνεται στην περίπτωση που ο όχλος σου κουραστεί και δεν θέλει να συνεχίσει τις διατάσεις; Θα γίνουμε χίλια κομμάτια για να σώσουμε εμείς την κατάσταση ή θα πρέπει να αποσυρθούμε, πριν μας μείνει η ρετσινιά και καταλήξουμε να το κάνουμε τσάμπα; Θα μου πεις, κακό είναι; Εδώ κάποιοι, είχαν μετατρέψει τη χώρα σε φρενοκομείο. Εμείς τι κάναμε; Απλά, ένα φανάρι βάλαμε, κόκκινο. Έλα, τέρμα το facebook. Ώρα για δουλειά. Τι θα πάρει το αγοράκι; Μία θέση στην επιτροπή;;; Έφτασεεεε!