Πληρώνοντας “αμαρτίες”

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τα του οίκου μας, σήμερα επέλεξα να αναφερθώ σε ένα ζήτημα, που ήδη έχει απασχολήσει έντονα και τις επόμενες ημέρες αναμένεται να φέρει αναταραχές και «κραδασμούς» σε όλη τη χώρα.

Ήδη, όλες οι επαγγελματικές ομάδες, που υπάρχουν και δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, έχουν βγει στους δρόμους. Οι γραβάτες συνάντησαν τα τρακτέρ, οι «γραφιάδες» τους ανθρώπους του μόχθου, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες τους υπαλλήλους τους, οι δημόσιοι υπάλληλοι τους ιδιωτικούς. Το κεφάλαιο – όχι, δεν εννοώ τον μικρομεσαίο επιχειρηματία – συνάντησε την εργατιά και ένωσαν τη φωνή τους ενάντια σε ένα νομοσχέδιο. Μέχρι και αυτοί οι δόλιοι οι επιστήμονες, οι άνθρωποι που ήσυχα-ήσυχα, όσο δεν προστατεύει και δεν εκτιμά το έργο τους η πατρίδα τους, φεύγουν με νηφαλιότητα στο εξωτερικό, βγήκαν στους δρόμους με πανό και συνθήματα. Και τώρα, στις 4 του Φλεβάρη, ετοιμάζονται να ενωθούν ξανά, περισσότερο δυναμικά, μήπως και καταφέρουν να “σώσουν” οτιδήποτε αν “σώζεται”.

Και όλα αυτά κατανοητά και σεβαστά, πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για ένα νομοσχέδιο, που θα κατακρεουργήσει όσα εργατικά δικαιώματα – δικαίως και αδίκως – κατοχυρώθηκαν με αγώνες τον προηγούμενο αιώνα. Και αναφέρομαι στο άδικο, διότι αρκετά εκ των “δικαιωμάτων”, που έχουν κατοχυρωθεί, όπως οι υπέρογκοι μισθοί και συντάξεις, ή τα επιδόματα “μαϊμού”, ή οι χαριστικές επιδοτήσεις, για συγκεκριμένες εργασιακές ομάδες, έχουν θεσπιστεί ρουσφετολογικά και με πολιτικές σκοπιμότητες.

Ποια ήταν όμως η τελευταία φορά, που είδαμε κάτι τέτοιο; Μια τόσο μεγάλη ομοψυχία; Όλες τις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες ενωμένες για έναν σκοπό; Θυμάται κανείς; Εγώ προσωπικά όχι.

Γιατί όμως; Η απάντηση είναι απλή. Διότι, η κάθε ομάδα ανθρώπων εξεγείρεται, μόνο όταν διακυβεύονται τα δικά της δικαιώματα. Ο γιατρός δεν βγήκε ποτέ στο δρόμο, για να διαδηλώσει για τα αιτήματα του ναυτικού, εφόσον δεν θίγεται η δική του τσέπη. Ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν βγήκε ποτέ να διαδηλώσει για τα αιτήματα του αγρότη και ούτω καθεξής. Τώρα, όμως, θίγονται όλοι…

Επιπλέον, στην παρούσα φάση, κατηγορούμε τους Ευρωπαίους, κατηγορούμε τις κυβερνήσεις, κατηγορούμε όλους τους άλλους, εκτός από τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Όταν οι επιδοτήσεις για τους αγρότες, μεταμορφώνονται ως δια μαγείας σε Porsche Cayenne και ακριβά ρούχα, όταν τα “δικά μας παιδιά” διορίζονται και πληρώνονται χωρίς να πατούν το πόδι τους στο πόστο τους, όταν τα φακελάκια των γιατρών πηγαίνουν κι έρχονται, έχοντας ως αποτέλεσμα αδήλωτο εισόδημα δεκάδων χιλιάδων ευρώ, όταν οι έμποροι δεν κόβουν τις νόμιμες αποδείξεις, όταν οι επιχειρηματίες προσλαμβάνουν προσωπικό χωρίς να το δηλώνουν (η λίστα συνεχίζεται και είναι γνωστή σε όλους μας, δεν φτάνει μία σελίδα εφημερίδας για να αναφερθούν όλα), τότε, αυτομάτως, χάνουμε το δίκιο μας.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν αφορούν στο σύνολο των αγροτών, στο σύνολο των γιατρών, των εμπόρων, των δημοσίων υπαλλήλων, των επιχειρηματιών και πάει λέγοντας, ωστόσο οι συμπεριφορές αυτές είναι δεδομένες και αποδεδειγμένες, για ουκ ολίγους εκπροσώπους της κάθε κατηγορίας.

Εμείς επιτρέψαμε αυτή την κατάσταση. Με την αδιαφορία μας, με την πολιτική μας στάση, με την ανοχή, ακόμη και ενθάρρυνση, τέτοιου είδους συμπεριφορών, με την νοοτροπία “αφού το κάνει ο Τάδε, τι πειράζει να το κάνω κι εγώ”, με τον ατομισμό, με την αδιαφορία για τον διπλανό, του οποίου τα δικαιώματα θίγονται, λες και αν αφήσεις να συμβεί στον άλλο δεν επιτρέπεις εμμέσως να συμβεί “αύριο” και σε σένα.

Ποτέ δε συμμορφωθήκαμε ως κοινωνία με τους νόμους και τους κανόνες, ποτέ δεν τα είχαμε καλά με τον σεβασμό. Και φυσικά, ανέκαθεν φροντίζαμε να εκλέγουμε πολιτικούς εκπροσώπους, που ανέχονται αυτό το γεγονός και δρουν αντίστοιχα. Γι’ αυτό και καταλήξαμε σε μία σχέση κράτους – πολίτη, που ο ένας κλέβει και κοροϊδεύει τον άλλο.

Αυτή τη στιγμή, πληρώνουμε τις αμαρτίες μας. Τα μνημόνια, οι κουτσουρεμένες συντάξεις, οι μειώσεις μισθών, η κατάργηση πάσης φύσεως δικαιώματος, όλα αυτά είναι η Νέμεσις για την ασυδοσία μας τόσα χρόνια. Και είμαστε όντως υπεύθυνοι. Είτε όσοι έχουν υπάρξει θύτες, είτε όσοι έχουν κρατήσει στάση αδιαφορίας, χωρίς να αντιδρούν σε αυτές τις πράξεις, δεν είναι κανείς από εμάς άμοιρος ευθυνών.

Κανείς δε λέει ότι τα μέτρα είναι δίκαια, ότι η φτωχοποίηση, η κατάργηση του δικαιώματος στη ζωή και η εξαθλίωση είναι κάτι το θεμιτό, αλλά ας μην αναζητούμε ευθύνες αλλού.

Έχω γράψει πολλές φορές, πως η σωτηρία μας, δεν εξαρτάται από κάποιον εθνοσωτήρα, ή από άλλες χώρες. Η σωτηρία μας εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εμάς τους ίδιους και τη στάση μας ως ενεργοί και συνειδητοποιημένοι πολίτες μίας χώρας, την οποία θέλουμε και επιδιώκουμε να λειτουργεί σωστά.

Να βγούμε στους δρόμους. Να διαδηλώσουμε. Να φωνάξουμε εναντίον της αδικίας. Να μην ξεχνάμε όμως και τις υποχρεώσεις, τις ευθύνες και τα “πρέπει” τα δικά μας, όποτε μας συμφέρει. Η αλλαγή ξεκινά από μέσα προς τα έξω.