Ο κλαυθμός, ο οδυρμός και ένα κολονάκι

Καλησπέρα σας. Καθίστε. Θέλω να μιλήσουμε.

Έχει προκύψει θέμα μείζον, φλέγον και τσουρουφλίζον. Τα κολωνάκια. Τα πορτοκαλί, τα πλαστικά. Όχι τα γκρι, παιδιά, αυτά είναι τα φώτα. Προς το παρόν δεν μας ενοχλούν αυτά.

Γιατί έχει γίνει τόσο μεγάλο θέμα το πορτοκαλί το κολονάκι, με ρωτάτε. Βεβαίως, να σας λύσω όλες τις απορίες. Διότι έχει διχάσει το νησί. Δεν το έκανε η Τουρκοκρατία, δεν το έκαναν τα δόγματα, δεν το έκανε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, το κατάφερε το κολονάκι.

Αρχικά, θέλω να σας ζητήσω να ηρεμήσετε. Και οι μεν και οι δε. Οι μεν, που θέλετε σώνει και ντε να πορτοκαλιάσετε τον τόπο και οι δε, που το κολονάκι το μάχεστε και δεν το θέλετε στη ζωή σας καθόλου.

Ας ξεκινήσουμε με τους μεν.

Ναι, το καταλαβαίνω, ότι η άναρχη στάθμευση είναι πρόβλημα. Εγώ πρώτη απ’ όλους το έχω καταδικάσει πολλάκις το φαινόμενο και δεν χωρεί αμφιβολίας περί τούτου, όπως έλεγε και η Ασημί.

Και δεν λέω, στα σημεία που είναι άμεση και επιτακτική η ανάγκη παρεμπόδισης του όποιου πείσμονος οδηγού, που λυσσάει – μετά συγχωρήσεως – να παρκάρει εκεί που παρκάρει, ανεξαρτήτως αν παρεμποδίζει την κυκλοφορία σε ολόκληρη την πόλη, τότε ναι. Να το τοποθετήσεις το κολονάκι. Και δυο και τρία και τέσσερα. Μέχρι εκεί.

Τι γίνεται όμως με όλα τα υπόλοιπα σημεία; Ήταν σε προσφορά τα κολονάκια, τα πήραμε με τις ντουζίνες, για να μην τη χάσουμε και τώρα πρέπει κάπου να τα βάλουμε, μη μας μείνουν; Όχι. Παρατηρείται, δυστυχώς, μία εμμονική συμπεριφορά. Ένα «θα τα κάνω όλα πορτοκαλί, να μην υπάρχει αυτοκίνητο ούτε για δείγμα».

Κι αυτός είναι ο λόγος, που συνέστησα ψυχραιμία παραπάνω. Με την ίδια λογική, που εσύ επιμένεις να αποκλείεις με το κολονάκι, όλους τους χώρους στάθμευσης (οι οποίοι δεν θα έπρεπε να είναι χώροι στάθμευσης, αλλά ένεκα της ελλείψεως των κανονικών χώρων και ένεκα καμπόσης γαϊδουριάς, γίνονται), με την ίδια εμμονική λογική, θα μπορέσει και ο οδηγός, να έρθει, να σου τσαλαπατήσει τα κολονάκια και να εγκαταστήσει το όχημά του μονίμως εκεί, σαν σκρίνιο.

Έτσι δεν πάμε μπροστά. Έτσι, δημιουργούνται νεύρα, εκατέρωθεν.

Ιδιαίτερα, όταν δεν έχεις να παράσχεις εναλλακτικές λύσεις. Ένα Νησάκι είναι αυτό, τι να σου κάνει;

Και εν πάση περιπτώσει, αν η κατάσταση έχει φτάσει στο μη περαιτέρω (που έχει φτάσει), γιατί θα πρέπει να λειτουργήσει ανασταλτικά ένα κολονάκι, που αλλοιώνει την όψη της πόλης, και όχι μία κλήση, ας πούμε, που μπορεί να πεταχτεί μετά την εξόφλησή της στην ανακύκλωση;

Είναι υποστελεχωμένη η Αστυνομία, δεν έχει χρόνο να ασχολείται με αυτά, θα μου πεις. Ναι, αλλά όταν δόθηκε η ευκαιρία, να υπάρχει Δημοτική Αστυνομία και να υπάρχει η δυνατότητα να ασκείται ένας κάποιος έλεγχος και να επιβάλλονται τα αντίστοιχα πρόστιμα, ενώ παράλληλα ο πολίτης θα ήξερε, ότι υπάρχει επόπτης και άρα να έβλεπε το ροζ χαρτάκι να περνά μπροστά απ’ τα μάτια του, στην περίπτωση άναρχης στάθμευσης, δεν θέλαμε. Δεν μας έκανε.

Και εν τέλει πού θα φτάσει όλο αυτό; Θα σταματήσει ποτέ; Υπάρχει περίπτωση να αρχίσουν να ξεφυτρώνουν πορτοκαλί κολονάκια στις αυλές μας και στα σαλόνια μας, από κάποιο σημείο και μετά; Τι θα γίνει; Και στην τελική, αν γίνει ένα πείραμα και βγουν τα κολονάκια, για μία ώρα, πιστεύει κανείς, ότι ο πρώτος οδηγός που θα βρει απλοχωριά δεν θα πάει να σταθμεύσει; Άρα, φίλοι μου κολονόφιλοι, δώρον άδωρον. Παιδεία είναι αυτό που λείπει από αυτόν εδώ τον τόπο. Αυτό μπορεί να το διαχειριστεί και να το χτυπήσει στη ρίζα του κάποιος υπεύθυνος, ή ο βαθμός δυσκολίας του ζητήματος είναι μεγάλος και ας βιδώσουμε κανένα κολονάκι;

Περνώντας στους δε, τώρα, τους κολονομάχους.

Στους κολονομάχους δεν έχω να πω πολλά, μόνο ένα:

Αν είχαμε μάθει να συμπεριφερόμαστε στο δρόμο σαν άνθρωποι και μπορούσαμε να βάλουμε καλά στο μυαλό μας, ότι σκοπός είναι να εξυπηρετούμαστε όλοι μας, και όχι μόνο η παρτάρα μας, αν είχαμε το στοιχειώδη σεβασμό για τους συμπολίτες μας, αν δεν βαριόμασταν να περπατήσουμε 5 μέτρα, για να κάνουμε τη δουλειά μας, τότε όλα αυτά θα τα είχαμε αποφύγει. Προς το παρόν, ηθελές τα και παθές τα και σους, σιωπή και σώπαινε.