Τι ψυχή θα παραδώσεις, μωρέ;

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν υπάρχει ψυχή κάτω από το δέρμα, όσων βρίσκονται μέσα στο κοινοβούλιο. Ή αν της βάζουν πωλητήριο (“ΠΟΛΗΤΕ ΩΣΟ ΩΣΟ ΛΟΓΟ ΜΕΤΑΚΟΜΗΣΕΟΣ”), φεύγοντας από τον τόπο και τους ανθρώπους, φίλους, γνωστούς, αγνώστους, που τους στήριξαν, για να ζήσουν τη μεγάλη ζωή στην πρωτεύουσα. Αναρωτιέμαι αν θυμούνται τον πρότερο βίο τους.

Και αμφιβάλλω. Αμφιβάλλω αν έχουν ψυχή, αμφιβάλλω αν έχουν έστω και την παραμικρή ανάμνηση από τη ζωή τους, προ καταλήψεως της βουλευτικής έδρας.

Διότι στο όνομα μίας πολιτικής, που ούτε οι ίδιοι δεν φαίνεται να υποστηρίζουν ή να κατανοούν πλήρως (θεωρώ απίθανο να διάβασε κανείς 7.500 σελίδες λέξη προς λέξη), κάνουν κακό στον τόπο τους, κακό στους ανθρώπους, κακό στο μέλλον όλων.

Και μάλιστα, προκειμένου να δικαιολογήσουν την πράξη τους αυτή, πρέπει να βρουν επιχειρήματα. Και δεν βρίσκουν. Και γίνονται ρεζίλι δημοσίως, κάνοντας επίσης ρεζίλι δημοσίως και τους πολίτες, που τους έστειλαν στο κοινοβούλιο, για να τους εκπροσωπήσουν. Να εκπροσωπήσουν τα δικαιώματά τους, τα κεκτημένα τους, να διεκδικήσουν την βελτίωση των συνθηκών της καθημερινότητάς τους.

«Να μην τους ψήφιζαν», λέει ο αντίλογος. Συμφωνώ. Είμαστε υποχρεωμένοι να δεχόμαστε τις συνέπειες των επιλογών μας. Ωστόσο, όποιο κι αν είναι το κόμμα εξουσίας, είτε αυτό είναι δεξιό, είτε αριστερό, είτε κεντρώο, όποιος κι αν είναι ο εκπρόσωπος του τόπου ΜΟΥ, έχω την απαίτηση, εφόσον δεν καταφέρνει να κάνει την δουλειά, που του ανατέθηκε από την πλειοψηφία, να παραιτηθεί. Έχω την απαίτηση έστω, να βγει μπροστά στους ψηφοφόρους του και να παραδεχτεί, ότι προτίμησε να στηρίξει τις αποφάσεις, για την αργή και οδυνηρή πρόκληση οικονομικής ασφυξίας, οριζόντια, χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς νόημα, χωρίς κανένα μακροπρόθεσμο σχέδιο, χωρίς πρόνοια, παρά να σηκώσει το ανάστημα και να διαφωνήσει, ως όφειλε, σύμφωνα με την άποψη του συνόλου των πολιτών και φορέων, τους οποίους προφασίζεται ότι εκπροσωπεί.

Όλα για χάρη της υποτιθέμενης ανάπτυξης. Αυτή την ανάπτυξη, που υπόσχονται όλοι εκεί μέσα και κανένας εξ’ αυτών δεν κάνει τίποτε για να την επιδιώξει, αφού η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, γίνεται ευκαιριακά και όχι με βάση έναν σχεδιασμό, που θα απελευθερώσει σταδιακά δημόσιο και ιδιωτικό τομέα από τα χρόνια δεσμά τους και θα τους βοηθήσει να γίνουν χρησιμότεροι για την πραγματική οικονομία της χώρας.

Δάκρυα, πόνος, θλίψη… αλλά τα «κατεπείγοντα» νομοσχέδια, που πριν από μερικά χρόνια λοιδορούσαν τις προηγούμενες «μνημονιακές» κυβερνήσεις, πως έφερναν, με αποτέλεσμα το Σώμα να είναι αδύνατον να τα μελετήσει, τα ψηφίζουν, το ένα μετά το άλλο. Θυμάμαι δε, προσωπική συνομιλία, όπου είχε αναφερθεί το τραγικό της κατάστασης με τα νομοσχέδια που «έρχονται νύχτα», γεμάτα «τροπολογίες επί τροπολογιών και μάλιστα για άσχετα θέματα». Τώρα τι έγινε; Ξαφνικά αυτή η πρακτική είναι η βέλτιστη; Τώρα «σώζεται η χώρα» με τις τροπολογίες επί τροπολογιών, που έρχονται και ψηφίζονται νύχτα;

Το «σκίσιμο» των μνημονίων δεν το πίστεψα, ούτε και τη ρομαντική καντάδα, κάτω από το μπαλκόνι των αγορών, με τα νταούλια. Δεν πίστεψα, ότι από την μία μέρα στην άλλη θα έρθει η κακομοίρα η ελπίδα, ούτε βέβαια, ότι τα ευρωπαϊκά συμφέροντα θα αφήσουν την πόρτα ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα σε επίδοξους σταυροφόρους, που νόμιζαν ότι θα «βαρέσουν πιστόλι» και θα φύγουν καμαρωτοί-καμαρωτοί. Τίποτε, απ’ όσα πανηγυρικά και με ρητορική του ’81 ετάχθησαν σε έναν διψασμένο για καλά νέα λαό, προσωπικά, δεν μου φάνηκε εφικτό.

Το μόνο που όντως πίστεψα – και μαζί με μένα χιλιάδες άλλοι συμπολίτες – ήταν η προσωπική ηθική, η μέχρι τότε δράση και το κύρος των εκπροσώπων των νησιών μας, που επέλεξε ο κόσμος να τεθούν την υπηρεσία του, εντός της κυβερνητικής πλειοψηφίας, με στόχο, όχι αυτή να μακροημερεύσει, αλλά να κινηθεί σε σωστές κατευθύνσεις, που γνώμονα έχουν το κοινό συμφέρον και σε καμία περίπτωση μόνο το συμφέρον κάποιου κόμματος, ή κάποιας κυβέρνησης.

Αλίμονο. Οι ηθικές, οι αξίες, οι δράσεις και τα κύρη (ποιητική αδεία) πήγαν μακρινό περίπατο σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη και τελικά το μόνο που απέμεινε, είναι μία δουλοπρεπής υποταγή στα όσα προστάζει η κομματική γραμμή, όπως άλλωστε και οι υπόλοιποι, πριν από εκείνους, καθώς και πολλοί πολύ εξαγριωμένοι πολίτες.

Η δικαιολογία «αν δεν ψηφίσω θα πέσει η κυβέρνηση» δεν υφίσταται. Γιατί να συνεχίζεις να στηρίζεις μία κυβέρνηση, η οποία με τις πολιτικές της ισοπεδώνει τον τόπο σου; Που τιμωρεί την επιχειρηματικότητα κάθε είδους; Που καταδικάζει τον επαγγελματία, ακόμη κι αν είναι τυπικός στις υποχρεώσεις του; Που χρησιμοποιεί τη μόνη – σχεδόν – απομείνασα πηγή εισοδήματος, τον τουρισμό, προκειμένου να την αφαιμάξει, μαζί, φυσικά, με τους ανθρώπους που στηρίζονται σε αυτή, δηλαδή το 95% του πληθυσμού των νησιών; Που καταργεί τη νησιωτικότητα; Που παραδίδει τα ηνία της χώρας στα χέρια ξένων, οι οποίοι θα αποφασίζουν αυτόματα και χωρίς καμία κοινωνική ευαισθησία τι θα κοπεί, πότε και για πόσο; Που ξεπουλά – αγαπημένη σας έκφραση – φιλέτο-φιλέτο την δημόσια περιουσία, για έναν αιώνα;

Εκτός από την άρνηση της παραδοχής των κατά συρροή λαθών και της αναίσχυντης κοροϊδίας των πολιτών, ποιος άλλος λόγος υπάρχει για να συνεχίζουν κάποιοι να κάθονται στα έδρανα, εκτός από το βόλεμα, ύψους περίπου 10.000 ευρώ μηνιαίως, συν τα «παρελκόμενα»;

Τι ψυχή θα παραδώσεις, μωρέ ιδεολόγε;

Υ.Γ.: Τα κροκοδείλια δάκρυα των «πρώην», για τα μέτρα που ψηφίζονται, επίσης δεν πείθουν κανέναν… Δεν ξεχνά ο κόσμος, αγαπητοί. Το γεγονός, ότι αυτοί, που σας κατηγορούσαν, απεδείχθησαν της ίδιας συνομοταξίας, δεν καταργεί τις δικές σας ενέργειες και τις δικές σας ευθύνες για την παρούσα κατάσταση… Αλλά αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε εκείνους. Σε σας, είναι αφιερωμένα όλα τα προηγούμενα μνημόνια, από τα οποία δεν καταφέρατε να βγείτε, καθώς επίσης η πλαστή οικονομική ευημερία και η τελική κατάρρευση της οικονομίας, πριν απ’ αυτά. Αρκούν, προς το παρόν.