Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι

Αργά, αλλά πολύ μεθοδικά στήθηκε ένα σκηνικό κενού γύρω από την ζωή μας, με το «τίποτα» να επικρατεί και να επιβάλλεται ετσιθελικά.

Το παιχνίδι πλέον ορίζεται από κάθε ντεκαπαρισμένη ηλιθιότητα και την όποια μακιγιαρισμένη ανοησία, από κορώνες εντυπωσιασμού και κραυγαλέες αθλιότητες.

Η ζωή, το μέλλον, οι αξίες, η μνήμη, η ιστορία, όλα στοιβαγμένα σε καλάθια προφοράς, ξεπουλιούνται σαν πραμάτεια σε υπαίθριο παζάρι.

Εκεί μέσα χώνομαι και αναμοχλεύω θύμησες, ανασύρω ξεχασμένες εικόνες, ψάχνω για παλιά ακούσματα, γεμίζοντας από τη θλίψη της σκόνης του παρελθόντος κι ένας κόμπος στον λαιμό δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες.

«Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι, θε να σου πάρω ένα κοκοράκι.

Το κοκοράκι κικιρικικί να σε ξυπνάει κάθε πρωί».

Ναι, είναι το κοκοράκι αυτό, στον ρόλο του αδυσώπητου ξυπνητηριού, που από τα αξημέρωτα ξεκινά τα ξελαρυγγιάσματα για να προπαγανδίσει την «αγιοσύνη» του αφεντικού του που το ταΐζει.

Το ίδιο λάλημα και από τα κοκόρια των άλλων κοτετσιών, καθώς όλα έχουν το αφεντικό τους, ξεχνώντας όμως πως ο ρόλος τους είναι το ξύπνημα του κόσμου και όχι ο υπνωτισμός του.

«Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι, θα σου αγοράσω μία κοτούλα.

Η κοτούλα κοκοκο, το κοκοράκι….».

Και οι κότες πλέον κατακλύζουν την καθημερινότητα μας, με συμπεριφορές άξιες της φήμης του πτηνού, που κάθονται ήσυχες στα αυγά τους, χωρίς να νοιάζονται αν αυτό τις προσβάλει ή ακόμα τις υποτιμά.

Ένα γενικευμένο κενό πράξεων και λόγων, σε βαθμό τέτοιο που απορείς με την απουσία «αναστήματος», πυγμής, πάθους, πίστης, άποψης και ισχυρών προσωπικοτήτων.

Παντού κακαρίσματα, φασιαριόζικη ρύπανση τελείως ανούσια, ακόμα και σε ένα άλλο επίπεδο, με την κάθε φτιασιδωμένη κότα να επιδεικνύει την ηλιθιότητα της, επικοινωνώντας ειδήσεις της κλειδαρότρυπας και ανάγοντας την σάχλα σε αριστούργημα.

«Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι, θα σου αγοράσω ένα προβατάκι.

Το προβατάκι μπεεε, η κοτούλα κοκοκο, το κοκοράκι….».

Ο αθώος, ο αγνός, ο απονήρευτος, ο καλοκάγαθος, μα είναι τόσο άκακος σαν πρόβατο.

Η γενική θεώρηση να αντιμετωπίζονται όλοι σαν πρόβατα, που άγονται και φέρονται κατά τις εντολές του τσομπάνη, βρήκε έδαφος και στέριωσε, με μία συρρικνωμένη παιδεία, με την μετάβαση από την καλλιεργημένη σκέψη στον απαίδευτο εντυπωσιασμό, με την επικράτηση του εύκολου και εύπεπτου, με την αποχαύνωση των συνειδήσεων και την κάμψη των αντιστάσεων.

«Το κοκοράκι κικιρικικί…..».

Κι εγώ ακόμα τριγυρίζω στο παζάρι να ξεθάψω την αισιοδοξία της νέας μέρας με τα ξυπνήματα του μυαλού, τις μελωδίες της ανάτασης, τους στίχους της βαθύτερης αναζήτησης, την ουσία της πολιτικής σκέψης, την καλλιέργεια του ουσιαστικού λόγου, την βαρύτητα των πράξεων, την σημασία της πληροφόρησης, το νόημα της επικοινωνίας…τη ζωή, το μέλλον, τις αξίες, τη μνήμη, την ιστορία…

Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι, μάλλον θα ταλαιπωρηθώ πολύ για να βρω κάτι να σου πάρω.