Το Brexit δεν είναι punk

Παρά το γεγονός, ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε χιλιάδες αστεία, με το γεγονός, ότι η Αγγλία αποφάσισε να κάνει επιτέλους την αναρχία της και να πει το μεγάλο «Όχι» στην Ευρωπαϊκή «οικογένεια», η αποχώρηση αυτή, σε συνδυασμό πάντα και με τις υπόλοιπες εξελίξεις ανά την υφήλιο, κρύβουν ένα βαθύτερο, πολύ πιο «σκοτεινό» μήνυμα.

Αρχικά, θα ήθελα να ενημερώσω τους φίλους συμπατριώτες, που αντιμετωπίζουν το Brexit ως μια άλλη ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου και τους Άγγλους ως άλλους λόρδους Βύρωνες, εξαιτίας του απωθημένου τους, ότι το δικό μας «Όχι» μετατράπηκε σε «Βεβαίως, μάλιστα, ναι, περάστε», πως δεν έχουν ιδέα πόσο λάθος μπορεί να σκέπτονται. Αφενός, η Βρετανική οικονομία, αποτελεί μία από τις ισχυρότερες στην Ευρώπη, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο, ενώ παράλληλα υπήρξε μέλος της Ένωσης, χωρίς να έχει αποχωριστεί το μονάκριβο εθνικό της νόμισμα, γεγονός, που καθιστά μία «ηρωική» έξοδο, πολύ περισσότερο «βελούδινη», απ’ ότι θα ήταν στην περίπτωση που η δική μας χώρα, με τη δική της οικονομία και τη μετάβαση από το κοινό στο εθνικό νόμισμα, επέλεγε να κουνήσει νοσταλγικά το μαντίλι στην ΕΕ, ψελλίζοντας «Αrrivederci». Αφετέρου, ο βρετανικός λαός κλήθηκε να απαντήσει στο ερώτημα, που εδώ και καιρό είχε θέσει το βρετανικό πανκ συγκρότημα “The Clash”, δηλαδή “Should I stay or should I go” (Να μείνω ή να φύγω), σε αντίθεση με το ελληνικό δημοψήφισμα, όπου το ερώτημα αφορούσε στην επιλογή μεταξύ δύο μνημονίων, ένα εισαγωγής και ένα ντόπιο.

Οι Άγγλοι επέλεξαν το «όχι» τους, αλλά δεν πρόκειται για καμία επανάσταση, όπως η επανάσταση του punk, στα μέσα της δεκαετίας του '70, όπου η Αγγλία κατάφερε να "ταράξει" τα νερά της παγκόσμιας μουσικής. Ναι, φυσικά, οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί ένιωσαν τους τριγμούς, τίθενται προ των ευθυνών τους για αυτή την «αναστάτωση» στην παγκόσμια οικονομία, ωστόσο το πρόβλημα, το σημαντικότερο ζήτημα, δεν είναι οι δείκτες των χρηματιστηρίων που ανεβοκατεβαίνουν σαν καρδιογράφημα ερωτευμένου.

Το σημαντικότερο πρόβλημα, που αναδύεται έντονα, μέσα από την διαδικασία του βρετανικού δημοψηφίσματος και του αποτελέσματός του, είναι το γεγονός, ότι τα λαϊκά στρώματα, στρέφονται και ακολουθούν χουλιγκανικά πλέον, ακροδεξιές ρητορείες και αντιλήψεις, οι οποίες φαίνεται να ριζώνουν βαθιά και να αποκτούν υπολογίσιμη δύναμη, ανάμεσα στους πολίτες - κατά τ’ άλλα - δημοκρατικών και φιλελεύθερων κοινωνιών.

«Ού γαρ οίδασι τι ποιούσι»; Πρόκειται για μία ενστικτώδη στροφή στον ολοκληρωτισμό, δεδομένου, ότι η δημοκρατία, σε μία μεγάλη πλειοψηφία χωρών του δυτικού κόσμου “χάλασε” και βρίσκεται σε μία κατάσταση «404 Error»; Μήπως η επιλογή γίνεται στο επίπεδο του συνειδητού, καθώς υπάρχει ένας ενδόμυχος φόβος, διάχυτος, σε όλα τα στρώματα των ευρωπαίων πολιτών, όσο το υφιστάμενο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό σύστημα καταρρέει αργά, δημιουργώντας μία δίνη, που έλκει και «καταπίνει» κεκτημένα δικαιώματα και ελευθερίες, πλησιάζοντας, μέσα στην παρακμή του, επικίνδυνα τον απολυταρχισμό, σε μία απέλπιδα και βίαιη προσπάθεια, να κρατηθεί στη ζωή περισσότερο, με αποτέλεσμα τα ακροδεξιά στοιχεία να προσφέρουν τη μοναδική δυναμική εναλλακτική, υποσχόμενα την επιστροφή των εθνών σε «περασμένα μεγαλεία»;

Το λυπηρό, είναι ότι με αυτή τη στροφή στον απολυταρχισμό, ουσιαστικά, ως ανθρωπότητα, κάνουμε βήματα προς τα πίσω, φοβούμενοι να προχωρήσουμε μπροστά. Επιστρέφουμε, κατ’ επιλογήν, στις καταστάσεις, από τις οποίες παλέψαμε με αίμα και αγώνα να ξεφύγουμε και να τις αποτινάξουμε από πάνω μας, εξαιτίας του τρόμου, που βιώνουμε, διαπιστώνοντας υποσυνείδητα, ότι το σύστημα – ως έχει – έχει πάψει να λειτουργεί και χρειάζεται εκ βάθρων αλλαγές ή ίσως ακόμη και να αντικατασταθεί. Ποιος όμως είναι τόσο γενναίος, ώστε να προχωρήσει σε τόσο μεγάλες τομές, προς άγνωστη κατεύθυνση, από τη στιγμή, που έχει την «καβάτζα» του πισωγυρίσματος;

Ωστόσο, αυτό το, «πολλά υποσχόμενο» από τους υποστηρικτές του, πισωγύρισμα, μόνο σωτηρία δεν μπορεί να παρέχει, μόνο λύση δεν μπορεί να αποτελεί και αυτό το καταλαβαίνει κανείς εύκολα, αν πίσω από την εύπεπτη, λαϊκίστικη, «κουλ» ρητορική, κάνει τον κόπο να αναλύσει τα επιχειρήματα, όπου θα διαπιστώσει, πως δεν έχουν απολύτως καμία βάση και δεν ανταποκρίνονται στην σημερινή πραγματικότητα.

Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος αλλάζει. Το σύστημα έχει την ανάγκη να αλλάξει. Βρισκόμαστε σε ένα πολύ κομβικό σημείο της Ιστορίας, όπου θα πρέπει να υποστούμε την πίεση αυτής της μετάβασης σε κάτι νέο. Δυστυχώς, όμως, όπως έχει περίτρανα αποδείξει η ιστορία, κυρίως η νεότερη, κάθε φορά, που δημιουργείται αυτή η ανάγκη για εκ βάθρων αλλαγή, η ανθρωπότητα κάνει δυο-τρία βήματα πίσω, πριν πάρει φόρα για το «άλμα» στην νέα κατάσταση, κάτι, που κατά πάσα πιθανότητα σημαίνει, πως και σε αυτή τη φάση, ίσως θα πρέπει να υπομείνουμε το «πισωγύρισμα», πριν ξεκινήσει ο αναβρασμός για την εγκαθίδρυση ενός νέου, εκσυγχρονισμένου με τα δεδομένα της εποχής, κατεστημένου.