Συμπεριφορά έκτακτης ανάγκης

Αυτές τις μέρες, η Σύρος έδειξε ένα πολύ καλό πρόσωπο. Μπροστά τον κίνδυνο, όλοι έτρεξαν, όλοι βοήθησαν, όλοι συμπαραστάθηκαν, όλοι συνεργάστηκαν. Όλοι άφησαν πίσω οτιδήποτε άλλο και φρόντισαν να συμπαραταχθούν απέναντι στην απειλή της φωτιάς.

Όσο κι αν αυτό είναι θετικό και σωτήριο, σε καταστάσεις, όπως αυτή, είναι παράλληλα και λυπηρό. Λυπηρό, διότι φαίνεται, πως η δυνατότητα για συνεργασία, αλληλοβοήθεια και κατανόηση υπάρχει, ωστόσο βγαίνει στην επιφάνεια, μόνο όταν βρισκόμαστε σε κίνδυνο.

Αν αυτή η διάθεση, υπερίσχυε του κάθε μικροπρεπούς προσωπικού οφέλους, της κάθε μικροπολιτικής σκοπιμότητας, τότε αυτός ο τόπος θα πήγαινε μπροστά. Αν αντιμετωπίζαμε το κάθε συλλογικό πρόβλημα, ως μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δεν θα αναλωνόμασταν σε εγωιστικούς προβληματισμούς, απλά θα βρίσκαμε και θα προτείναμε λύσεις.

Όπως στην περίπτωση της πυρκαγιάς, έτσι και στην περίπτωση του οποιουδήποτε άλλου ζητήματος, θα ήμασταν ενωμένοι και συγκεντρωμένοι στο τι πραγματικά έχει σημασία, αντί να βρίσκουμε αιτίες και αφορμές, για να ανταποδώσουμε ευθύνες, να εξασφαλίσουμε την αναγνώριση, σε σχέση με κάποια καλή εξέλιξη, να κατηγορήσουμε, χωρίς να προτείνουμε, χωρίς να κάνουμε τίποτε άλλο.

Όπως αναφέρθηκε και από τους φορείς, το θετικό στοιχείο, μέσα σε αυτή την καταστροφική κατάσταση, είναι ότι ενεργοποιήθηκε η κοινωνία. Μία κοινωνία, που για τα υπόλοιπα ζητήματα κοιμάται, ως συνήθως, τον ύπνο του δικαίου και αφυπνίζεται, μόνο όταν θίγεται κάποιο δικό της θέμα, ή δικαίωμα και αφότου επιλυθεί, ξαναπέφτει στην αδράνεια.

Η πυρκαγιά μας δίδαξε, ότι έχουμε τη δυνατότητα να συνεργαστούμε, ότι έχουμε τη δυνατότητα να μην είμαστε τόσο συμφεροντολόγοι και ότι στην ουσία, αυτό που μετρά παραπάνω απ’ όλα τα άλλα, είναι να είναι καλά ο τόπος, που καθένας από εμάς τον αγαπά, διότι άλλους τους ανέθρεψε, άλλους τους φιλοξένησε, άλλους τους έκανε μεγάλους και τρανούς, αλλά για όλους, είναι «σπίτι».

Διαφορετικές απόψεις πάντα θα υπάρχουν, ειδικά όταν πρόκειται για ζητήματα, που αφορούν πολλούς και όχι μόνο έναν και είναι και καλό να υπάρχουν. Το θέμα είναι να καταφέρουμε να παγιώσουμε αυτή τη συμπεριφορά της έκτακτης ανάγκης. Να την κάνουμε κανόνα και όχι εξαίρεση.

Η δυνατότητα υπάρχει και όπου υπάρχει καπνός… υπάρχει και φωτιά. Σε αυτή την περίπτωση, η φωτιά δεν είναι καταστροφική, αλλά μία δυναμική, που μπορεί να φέρει θετικότατα αποτελέσματα.

Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζω πολύ καλά, ότι μόλις ξεπεραστεί ο κίνδυνος, θα ξαναγυρίσει ο καθένας σε αυτή την μίζερη νοοτροπία, της μικροπολιτικής ατζέντας, του προσωπικού συμφέροντος και στη λογική, που θέλει την κατσίκα του γείτονα να μην το βγάζει το καλοκαίρι.

Ωστόσο πάντα αναρωτιέμαι το γιατί. Γιατί υπάρχει αυτή η επικρατούσα νοοτροπία, ενώ στο βάθος, στην ενστικτώδη μας αντίδραση, είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, όποιος κι αν είναι, ό,τι ιδιότητα και να έχει, όποιες κι αν είναι οι αντιλήψεις του. Δεν νομίζω οι άνθρωποι, που βοήθησαν να σβήσει η φωτιά, ρωτούσαν ποιανού το σπίτι είναι, ώστε να δουν αν θα το σώσουν απ’ τις φλόγες ή όχι.

Πρόκειται για ένα ζήτημα, που θα πρέπει να αρχίζει να προβληματίζει αρκετούς από εμάς, όσον αφορά στο τι τελικά είναι αυτό, που έχει προτεραιότητα. Το να είμαστε εμείς καλά και βολεμένοι, πατώντας – συνήθως – επί πτωμάτων, ή το να είναι το σύνολο της η κοινωνία καλά, με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται σωστά και ομαλά ο τόπος, με αποτέλεσμα να τον καμαρώνουμε και εμείς που ζούμε σε αυτόν, αλλά και όσοι έρχονται ως επισκέπτες;