Η σύγχυση της ξαπλώστρας

Μία μέρα σαν τις άλλες. Τίποτε το ιδιαίτερο.

Είμαι βυθισμένη στην οθόνη του υπολογιστή και στα χαρτιά που έχω μπροστά μου προσπαθώντας να συγκεντρώσω την ύλη της δουλειάς της ημέρας.

Η ραθυμία του καλοκαιριού εμφανής ακόμα και στην καθημερινότητα του γραφείου.

Όλοι – όσοι τουλάχιστον δεν έχουν πάρει άδεια - με βαριεστημένες κινήσεις κυκλοφορούν από γραφείο σε γραφείο.

Μία συνάδελφος ονειροπολεί, με ακουμπισμένο το μάγουλο της στο χέρι της και το στόμα μισάνοιχτο σε μία έκφραση αποχαύνωσης, ταξιδεύει κάπου μεταξύ παραλίας και ξαπλώστρας.

Ακόμα και μία μύγα που μπήκε όταν άνοιξε η πόρτα, σέρνεται νωχελική επάνω στο τζάμι, σαν να βαριέται να μας ενοχλήσει.

Ο σταθερός υπόκωφος ήχος των κλιματιστικών, λειτουργεί νανουριστικά με την μονοτονία του, προσφέροντας την δροσερή του ψευδαίσθηση στην κάψα που προσπαθεί να εισβάλλει στο χώρο.

Ως και τα τηλέφωνα, που όλο τον υπόλοιπο καιρό ένα κουδούνισμα ανά 2λεπτο δεν επιτρέπει στιγμή ηρεμίας, τώρα διατηρούν μία παρατεταμένη σιωπή.

Κι ενώ η Αυγουστιάτικη ραστώνη επιβάλλεται δια χασμουρητού και υπνηλίας, ένα τηλεφώνημα είναι αρκετό να λειτουργήσει σαν ένα ποτήρι παγωμένο νερό στο πρόσωπο.

Μόλις άκουσα το κουδούνισμα του τηλεφώνου, αποσυντονίστηκα βίαια από την προσήλωση μου στον υπολογιστή, που γύρισα, ανασηκώνοντας απειλητικά το ένα φρύδι και κοίταξα τη συσκευή με τόσο αιμοβόρικο ύφος, λες και θα μπορούσα να κάνω το καλώδιο να ανατριχιάσει από την τρομάρα.

Μία αψυχολόγητη ενέργεια, σαν προμάντεμα ότι αυτό το τηλεφώνημα δεν θα ήταν για καλό.

Τι ήθελα και το μελέτησα! Για ακόμα μία φορά βρέθηκα αντιμέτωπη με την πνιγηρή ανοησία, που φωλιάζει ανενόχλητη στα εύκαιρα μυαλά των απαίδευτων και δεν σου αφήνει περιθώρια να ανασάνεις.

Παρεμβάσεις, αντίδραση και παρατηρήσεις από κάθε έναν που θέλει την δική του προβολή και νοιώθει θιγμένος από καταστάσεις ξένες και αδιάφορες τελικά προς εμένα, που απλά καλούμαι να μεταφέρω ως στοιχεία στο πλαίσιο ενός άσχετου γεγονότος.

Κι εγώ εκεί, να επιστρατεύω και το τελευταίο ίχνος νηφαλιότητας που διαθέτω, για να εξηγήσω τα αυτονόητα.

Μόνο που το αυτονόητο πολλές φορές φαντάζει εξωπραγματικό όταν πρέπει να γίνει αντιληπτό από μια λογική περιορισμένου εύρους.

Κι ως επιστέγασμα της απύθμενης ανοησίας που βάλλει κατά ριπάς από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής και την οποία προσπαθώ να αντιπαλέψω με την τελευταία ικμάδα της ψυχραιμίας μου, έρχεται η χαριστική βολή της μαγκιάς.

Η προκλητική αντιμετώπιση του σκληρού τσαμπουκά, που απαιτεί και κάνει υποδείξεις, ως φωτεινός παντογνώστης.

Στην προσπάθεια επιβολής της θέλησης του επιστρατεύει την γνωστή και πάγια τακτική της χρήσης ονομάτων, στο άκουσμα των οποίων νομίζει ότι θα προκαλέσει την αναμενόμενη γι’ αυτόν δική μου υποτέλεια.

Για κακή του τύχη όμως τα δικά μου γόνατα δεν κόπηκαν διόλου, όπως συμβαίνει κάθε φορά που υποβάλλομαι σε ανάλογους εκφοβισμούς, ούτε και φυσικά ένιωσα το αυτί μου να ιδρώνει.

Άσε που εάν γινότανε αυτό θα πάθαινα και καμιά ψύξη με το αναμμένο κλιματιστικό να χτυπάει στον ακουστικό μου πόρο!

Αφού συγκέντρωσα και τα τελευταία ψήγματα ηρεμίας που μου είχαν απομείνει τελείωσα αυτή την ψυχοφθόρα συνομιλία, για να ξαναγυρίσω στην καλοκαιρινή ηρεμία του γραφείου μου.

Μόνο που τώρα ονειρεύομαι κι εγώ ξαπλώστρες μπροστά στη θάλασσα!

Αϊ να χαθείς μου το χάλασες!