Στου Μπελαμή το ουζερί…

Εικόνα Ευαγγελία Κορωναίου

Έχει χαθεί τελικά κάθε είδους αξιοπρέπεια και ευπρέπεια από τους επίσημους θεσμούς και αυτό μπορεί να το δει κανείς, τόσο μέσα από τις συνεδριάσεις της βουλής, όσο και από τις συνεδριάσεις των τοπικών θεσμικών οργάνων.

Παλαιότερα, αν και το μορφωτικό επίπεδο κυρίως, ήταν σε γενικές γραμμές χαμηλότερο από αυτό των σημερινών ασχολούμενων με τα κοινά, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, διατηρούνταν η κοσμιότητα, η αξιοπρέπεια, και ο σεβασμός στο θεσμό, τον οποίο υπηρετούσαν τα μέλη του.

Φτάνοντας στο σήμερα και παρακολουθώντας κανείς συνεδριάσεις επισήμων οργάνων, διαπιστώνει, πως ο σεβασμός στους θεσμούς τους οποίους υπηρετούν κάποιοι, μειώνεται ολοένα και περισσότερο, με αποτέλεσμα να ξεχνούν, ότι είναι αναλώσιμοι, και ανά πάσα στιγμή αντικαταστάσιμοι και να συμπεριφέρονται, λες και τα γραφεία, οι αίθουσες, οι καρέκλες, ακόμη και οι κουρτίνες – μαζί με τα κουρτινόξυλα – είναι περιουσία τους, κτήμα τους και μπορούν να κάνουν ό,τι εκείνοι νομίζουν.

Έλα, όμως, που τίποτε από αυτά δεν είναι περιουσία τους ή τσιφλίκι τους και ανήκουν στον κόσμο, που έβαλε το χαρτί με το ονοματεπώνυμο και το όνομα πατρός τους στο φακελάκι και το έριξε στην κάλπη και την επόμενη φορά, θα πάρει και πάλι ένα χαρτάκι – ίσως και με διαφορετικά ονόματα – και θα το ξαναρίξει.

Μάλιστα, προσωπική αντίληψη αποτελεί, ότι η συμπεριφορά των αιρετών, απέναντι στα συλλογικά όργανα λήψης αποφάσεων, τοπικά και εθνικά, και δεδομένου, ότι εκλέγονται με βάση τη βούληση της πλειοψηφίας του κόσμου, αντικατοπτρίζει πλήρως και τη γενικότερη απαξίωση, που ο ίδιος ο πολίτης αισθάνεται για αυτούς τους θεσμούς, τα μέλη των οποίων λιγότερο ανησυχούν για το καλό του ανθρώπου, που κλήθηκαν να υπηρετήσουν, και περισσότερο για το δικό τους image, την ικανοποίηση του δικού τους εγωκεντρισμού, την τακτοποίηση των δικών τους συμφερόντων, το δικό τους “μασουράκι” από “φραγκοδίφραγκα”, το δικό τους όνομα σε οθόνες, ηχεία και φύλλα.

Έχει σταματήσει ο κόσμος να ασχολείται με το τι κάνουν αυτοί οι λίγοι, μέσα στις αίθουσες συνεδριάσεων, διότι γνωρίζουν, πως οτιδήποτε και αν κάνουν, δεν τους αφορά, ή ακόμη κι αν τους αφορά, δεν μπορούν να παρέμβουν, να επέμβουν, να το αλλάξουν.

Μέγα σφάλμα. Αν ο κόσμος, οι δημότες, οι πολίτες αυτής της χώρας, έμπαιναν στη διαδικασία να ακούσουν με τα αυτιά τους, να δουν με τα μάτια τους, τους ανθρώπους που επέλεξαν να τους εκπροσωπήσουν σε τοπικό, περιφερειακό, ή εθνικό επίπεδο, δεν θα είχαν την ανάγκη καμίας εκπομπής, καμιάς ιστοσελίδας, καμιάς εφημερίδας, προκειμένου να διαμορφώσουν άποψη, για το ποιόν των αιρετών τους και κατά συνέπεια, θα είχαν και γνώση, όσον αφορά στο ποιες θα είναι οι επόμενες επιλογές τους.

Στην έλλειψη αυτού του ενδιαφέροντος και οι αιρετοί, συμπεριφέρονται αντίστοιχα… Λειτουργούν, σαν να μην τους βλέπει κανείς, σαν να βρίσκονται μέσα στα σαλόνια τους και θεωρούν, πως, εφόσον δεν τους σταματά κανείς, μπορούν να τσιρίζουν, να αυτοαναιρούνται, να επιτίθενται στους «νυν» λες και δεν είχαν την ίδια ακριβώς συμπεριφορά ως «πρώην», να βωμολοχούν, να μετατρέπουν ένα επίσημο όργανο σε σύναξη οργανωμένων οπαδών (και ουχί φιλάθλων) αιωνίων αντιπάλων και φυσικά να μην τους καίγεται καρφάκι, για το «τι θα πει ο κόσμος», γιατί πολύ απλά, ο «κόσμος» αρκείται σε ένα υποτιμητικό κούνημα του κεφαλιού πέρα-δώθε και τίποτε παραπάνω.

Αν θέλουμε, όμως, κάποια στιγμή, αυτή η χώρα να προοδεύσει, αυτό το κράτος, από το χαμηλότερο έως και το υψηλότερο επίπεδό του, να καταστεί λειτουργικό, τότε ο πολίτης, φέρει την πρώτη και μέγιστη ευθύνη, προκειμένου να ελέγχει, ως οφείλει, τους αιρετούς του εκπροσώπους. Οφείλει να ασχολείται με τα του οίκου του και πέραν της απομακρύνσεως από την κάλπη. Αυτό είναι μέρος της διαδικασίας και όχι η διαδικασία ολόκληρη.

Εφόσον, λοιπόν, ο ίδιος ο πολίτης αδιαφορεί για το εξαιρετικά χαμηλωμένο επίπεδο των εκπροσώπων του, δεν μου προκαλεί εντύπωση, που οι αιρετοί έχουν πλέον ξεχάσει κάθε είδους πρωτόκολλο συμπεριφοράς και η όποια συνεδρίαση μοιάζει να γίνεται, ενδιαμέσω Βαρβαγιάννη και μεζέ, στου Μπελαμή το Ουζερί. 

Διαβάστε ακόμα