Δύο αρκούδοι κάθονταν...

Όλα θα τα δούμε σε αυτή τη ζωή. Μέχρι πρότινος γνωρίζαμε τον παρανοϊκό εμπρηστή και τον αδερφό του, τον παρανοϊκό εγκλωβιστή. Μετά ήρθε ο παρανοϊκός ρατσιστής, που καταστρέφει έργα τέχνης με αλλοδαπούς και τελευταία, έσκασε μύτη και ο παρανοϊκός που εγκαταλείπει λούτρινους αρκούδους στη μέση του πουθενά.  

Πώς ξεκίνησαν όλα…

Ένα Αυγουστιάτικο πρωινό, ξεκινήσαμε με μία φίλη για το Δελφίνι. Κόβοντας από το δρόμο του Δανακού νιώσαμε δύο μάτια καρφωμένα επάνω μας. Κοιτάξαμε δεξιά και είδαμε έναν μεγάλο πορτοκαλί αρκούδο παρατημένο επάνω στο πεζούλι, να αγναντεύει το άπειρο. Η φίλη μου φρέναρε απότομα και βγήκε από το smart, με το κινητό στο χέρι. Αφού ξεκόλλησα από το παρμπρίζ, την ακολούθησα τρέχοντας, γιατί ομολογώ πως ήθελα να ανανεώσω τη φωτογραφία προφίλ μου στο facebook.

Η θέα του αρκούδου με φόντο το βουνό και τα πουρνάρια θύμιζε στιγμές cult κινηματογράφου. Εκείνες τις ταινίες, όπου η ξεκληρισμένη οικογένεια παρατάει στις ερημιές τη «διαβολική» κούκλα του μωρού που ευθύνεται για την κακοτυχία, τη συμφορά και τις δυο μπουκάλες ρέζους θετικό που χύθηκε μέσα στο σπίτι και παθαίνει κολούμπρα, όταν επιστρέφει και το βρίσκει ξανά μέσα στην κούνια. Στη δική μας περίπτωση βέβαια, δεν συνέβη κάτι παρόμοιο, αν και φτάνοντας στην παραλία, έλεγξα αυτούς που κάθονταν στις διπλανές ξαπλώστρες.

Σκαρφάλωσα με τη σαγιονάρα πάνω στις πέτρες κι αφού κατάφερα με τα χίλια ζόρια να ανέβω, πόζαρα συναίματος δίπλα στον πορτοκαλί αρκούδο, σαν να είμαστε φίλοι από το στρατό. Βγάλαμε μία, βγάλαμε δύο, βγάλαμε εκατό φωτογραφίες, το παλικάρι καλόβολο… ούτε που παραπονέθηκε. Μόλις τελειώσαμε, συνεχίσαμε την πορεία μας, εκτιμώντας πως θα βρεθεί κάποιος Χριστιανός να «υιοθετήσει» τον αρκούδο για να μην ξεροσταλιάζει στα χωράφια σαν σκιάχτρο.

Έλα όμως, που μία εβδομάδα αργότερα, ο αρκούδος εξακολουθούσε να βρίσκεται στο συγκεκριμένο σημείο σαν να μην είχε περάσει κανείς άλλος από κει όλο αυτό το διάστημα. Πολύ συχνά, μάλιστα, φίλοι και γνωστοί μας ενημέρωναν με μηνύματα και φωτογραφίες για την κατάστασή του, σαν να είμαστε εμείς οι κηδεμόνες του. Από τη μία ένιωθα την επιθυμία να πάω εγώ να τον πάρω, να τον πλύνω, να τον καθαρίσω και να τον δωρίσω σε ανθρώπους που ενδεχομένως να τον ήθελαν και από την άλλη, είχα μεγάλη περιέργεια να δω για πόσο καιρό ακόμα, θα βρίσκεται παρατημένο σε δημόσιο χώρο, ένα οφθαλμοφανές «σκουπίδι», δεδομένου ότι ο ιδιοκτήτης του αρκούδου θεώρησε καλό αντί να τον πετάξει στον κάδο ή να τον χαρίσει, να τον παρατήσει στο δρόμο για να τον μαζέψει κάποιος άλλος.

Ενάμιση μήνα τώρα ο πορτοκαλί αρκούδος, όχι μόνο ψήθηκε στον ήλιο, αλλά ταλαιπωρήθηκε ακόμα περισσότερο και με τις πρώτες βροχές. Κι αντί να βρεθεί ένας άνθρωπος, αρμόδιος ή μη να τον μετακινήσει, μόλις χθες πληροφορηθήκαμε ότι ο «lonely bear» απέκτησε και παρέα, έναν ροζ αρκούδο με φαντεζί ρουχαλάκια που θα του κρατήσει συντροφιά τις κρύες φθινοπωρινές νύχτες.

Δεν αμφιβάλλω ότι η δημιουργία ενός υπαίθριου παιδότοπου στην περιοχή του Δανακού θα ήταν ωραία και χρήσιμη, όμως αναρωτώμαι γιατί εξακολουθούμε να το ρίχνουμε στο γιαλό, χωρίς να κάνουμε καλό σε κανέναν; Υπάρχουν σύλλογοι και φορείς του νησιού που, μεταξύ άλλων, βοηθούν οικογένειες οι οποίες δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προσφέρουν στα παιδιά τους πολλά αγαθά. Τα παιχνίδια είναι κάποια από αυτά. Όταν δεν χρειαζόμαστε κάτι, μπορούμε να το δώσουμε σε κάποιον που το χρειάζεται, ή να το ανταλλάξουμε με κάτι άλλο. Κατά διαστήματα, πραγματοποιούνται αρκετά ανταλλακτικά παζάρια που εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό.

Και δεν είναι μόνο τα παιχνίδια. Το περασμένο Σάββατο, σταμάτησα να πετάξω τα σκουπίδια και βρήκα πλάι στον κάδο δυο-τρεις κούτες με εγκυκλοπαίδειες και βιβλία. Μάχη έδωσα με έναν ηλικιωμένο γείτονα, που είχε πέσει από πάνω τους σαν το κοράκι, για να δω τι βιβλία είναι και για ποιο λόγο δεν τα δώρισαν στη Δημοτική Βιβλιοθήκη, αλλά τα άφησαν στα σκουπίδια. Όταν άρπαξα ένα από αυτά με τον τίτλο «Η Δημοκρατία στο απόσπασμα» του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, κατάλαβα γιατί ο κύριος κόντεψε να μου φάει το χέρι.

Δεν είναι κακό να «αποχωριζόμαστε» πράγματα που δεν έχουν να μας προσφέρουν κάτι παραπάνω, δεν είναι όμως και κακό να τα προσφέρουμε κι εμείς εκεί που θα πιάσουν τόπο. Όχι στο δρόμο, όχι στα σκουπίδια.

 

Διαβάστε ακόμα